หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 297

ตอนที่ 297สถานะเป็นที่ยอมรับ

เมื่อเป็นอย่างนี้เเล้ว ในที่สุดสถานะของวรินทรกับกวินก็ได้รับการยอมรับเป็นที่เรียบร้อย

เเต่การที่สองคนเเม่ลูกต้องอาศัยอยู่ในบ้านธัมรุจินันท์ ก็ชักเริ่มจะพูดยากขึ้นซะเเล้ว ……

วรินทรรับเเขกจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย ก็เลยหาข้ออ้างปลีกตัวมานั่งพักหาอะไรดื่มกินสักหน่อย

กวินยังคงอยู่เคียงข้างคุณท่าน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคำพูดคำจาหรือมารยาททางสังคม กวินทำได้อย่างมิขาดตกบกพร่องเลยสักนิด ราวกับเขาเป็นลูกขุนขางที่เติบโตมาจากในวังก็ว่าได้ ใครได้เห็นเป็นต้องตะลึงทุกราย

เเต่ที่จริงกวินเองก็รู้สึกเหนื่อยเเล้วเหมือนกัน เเละก็อยากกินอะไรอร่อยๆ อยากจะนั่งกับเขาเหมือนกัน ！

วรินทรดูไม่สนใจเลยว่าทางฝั่งโน้นกวินน่ะคอยส่งสายตาเศร้าสร้อยมาหาอยู่เนืองๆ เเต่เธอกลับตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อย

"คุณคือวรินทรใช่มั๊ย ？"จู่ๆก็มีร่างหนึ่งปรากฏขวางขึ้นตรงหน้าเธอ จนบดบังแสงที่อยู่เบื้องหน้า

วรินทรขมวดคิ้วเรียวบางของเธอ ก่อนจะวางจานเค้กลง เเล้วเเหงนมองคนที่เข้ามาหาเธอ

ที่อยู่ตรงหน้าเธอคือผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มจนน่ากลัวคนหนึ่ง สวมใส่เสื้อผ้าแบบชุดสวยหรูจัดเต็ม ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเครื่องประดับวิจิตรงดงามตระการตา เครื่องเพชรที่เธอสวมใส่นั้น แวววาวจนสะท้อนแสงเข้าไปในตา

"ฉันชื่อวรินทรค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือ ？"วรินทรถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจ

เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือ Corolla ภรรยาคนที่สองของคุณปู่เธอ

Corolla สำรวจวรินทรโดยการมองเธอตั้งเเต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมพูดว่า"หน้าตาสะสวยเหมือนแม่นี่เอง ก็พอดูได้"

สายตาของเธอดูร้ายเอาเรื่อง จนทำให้วรินทรรู้สึกอึดอัด

วรินทรเม้มริมฝีปากตัวเอง มองตอบสายตาที่เเสนจะดูถูกเหยียดหยามของเธอ เเต่ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกอะไรมากมาย

ถ้าหากเธอได้เห็นว่าคุณท่านมีท่าทียังไงกับเธอเเละกวิน เเล้วมันพอจะทำให้ Corolla ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพและให้เกียรติมากขึ้นกว่านี้ ก็คงจะเเปลกแล้วล่ะ

"ต่อให้คุณท่านยอมรับในสถานะของเธอเเล้วก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะกลายมาเป็นคนของบ้านสุขกาล ต่อไปเจอฉันเมื่อไหร่ก็อย่าได้ทำท่าทางเหมือนกับสนิทสนมกับฉัน ฉันไม่มีวันยอมรับเธอเป็นหลานสาวหรอกนะ"Corolla พูดพลางเอามือกอดอก ทำท่าทางราวกับว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น

หลานสาว ？

วรินทรเกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้เเล้วก็ลุกขึ้นยืน รองเท้าส้นสูงของเธอกับของ Corolla ดูห่างกันลิบ ขนาดว่าวันนี้เธอจงใจเลือกใส่รองเท้าส้นสูงถึง 12 ซม.เเล้วนะ เเต่ก็ยังไม่วายต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง Corolla

"คุณนายรอง คุณย่าของฉันท่านก็เสียชีวิตไปหลายปีเเล้ว ไม่ทราบว่าคุณล่ะคะ คือใคร ？เมียน้อยของคุณปู่ฉันเหรอคะ ？"คำพูดประโยคสุดท้ายนั่น วรินทรไม่ได้พูดออกไป เเต่เเววตาเธอก็ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ประโยคสุดท้ายนั่น เธอได้เเสดงออกทางสายตาอย่างชัดเจนเต็มที่เเล้ว

Corolla หน้าเจื่อนไปในทันที ตั้งเเต่เด็กแต่น้อย เธอก็ได้รับการฝึกฝนบ่มเพาะมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอพยายามสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่ให้ง้างมือออกไปตบหน้าวรินทร

ดูจากการที่คุณท่านปฏิบัติต่อวรินทรอย่างพึงพอใจในตัวหลานสาวคนนี้ ถ้าหากเธอเผลอลงมือทำอะไรลงไป ไม่ว่าจะเป็นความผิดใครก็เเล้วเเต่ แต่ผลสุดท้ายความผิดมันจะต้องหันเห มาลงที่ตัว Corolla แน่นอน

"ยัยเด็กนี่ปากร้ายดีนี่ พ่อแม่ของเธออบรมมารยาท การพูดจากับผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้น่ะเหรอ ？"Corolla รู้สึกโมโหโกรธาวรินทรเป็นอย่างมากทว่าสีหน้าที่เธอแสดงออกนั้นยังคงรักษาภาพพจน์ วางมาดสง่างามแลดูอ่อนโยน

มุมมองที่คนอื่นจะได้เห็น คือภาพที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกับเด็ก ด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งขรึมก็เท่านั้น

วรินทรกลับคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้าด้านซะจริงๆ เธออุตส่าห์พูดขนาดนี้เเล้ว ก็ยังจะมีหน้ามายืนพูดจาเยาะเย้ยถากถางเธออยู่นั่นแหละ