หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 318

ตอนที่ 318 การเกิดของสาวน้อยที่น่ารัก

"พ่อ งั้นก็สู้ๆนะครับ รอแม่คลอดน้องสาวสุดน่ารักออกมาผมก็...."

"ทำไมหรอ''

กวินทำหน้าตาภูมิใจพร้อมพูดว่า" ผมก็จะพาเธอไปเรียนว่ายน้ำ แล้วถ้าเธอถามผมว่า ระหว่าง พ่อ แม่ และเธอตกลงไปในน้ำผมจะเลือกช่วยใครก่อนล่ะจะทำยังไง"

ทาวัตอึ้งมาก คำถามนี้มันคุ้นๆเขาจำได้ว่าเมื่อก่อนมีคนถามเขามาแล้ว คอดแล้วคิดอีกก็คิดออกมาได้ว่ามีครั้งหนึ่งเขาและกวินเจอกัน ฉันถามเขาว่าระหว่างคนที่รักที่สุดกับของที่สำคัญที่สุดหล่นลงน้ำเขาจะเลือกช่วยใคร จริงๆแล้วสิ่งที่กวินอยากจะถามทาวัตในครั้งนี้คือ ผู้หญิงที่เธอรักที่สุดกับลูกของเธอตกลงไปในน้ำเธอจะเลือกช่วยใคร แต่กลัวทาวัตจะรู้เลยไม่ได้ถามออกมา

ตอนนี้ทาวัตคิดขึ้นได้ แล้วเบี่ยงเบนความสนใจ เขานั่งยองๆลงมาตรงหน้ากวินแล้วถามกลับว่า" ถ้าพ่อและแม่ตกลงไปในน้ำพร้อมกัน เธอจะเลือกช่วยใคร"

กวินอึดอัดใจ นี่มันเป็นคำถามกี่ร้อยปีแล้ว ทำไมเหมือนย้อนกลับมาที่เดิมล่ะ เขาไม่ควรมาถามปะ พ่อจู่โจมลูกแบบนี้มันดีหรอ สับสนกันไปใหญ่ ความรู้สึกของแม่และกวินก็ลึกซึ้งและรักแม่มาก แต่ว่าเขาก็รักพ่อมากเหมือนกัน

"รีบเลือกซักอย่างสิ" ทาวัตขมวดคิ้ว ไม่สนใจสีหน้าที่สับสนของกวินเลย รีบเร่งอย่างไร้ความกรุณา ตอนนี้กวินได้ลิ้มรสถึงความเจ็บปวดแล้ว ทาวัตรู้สึกตลกมากในขณะเดียวกันก็เฝ้ารอคอยคำตอบ ตอนนี้ในใจของกวินต้องเลือกระหว่างเขาและวรินทร เขาจะชอบพ่อหรือแม่กันล่ะ แต่ว่ากวินวินยังไม่ทันได้ตอบเสียงของวรินทรก็ดังขึ้นมา" ทาวัต เธอกำลังแกล้งลูกฉันใช่มั้ย" ทาวัตจนปัญญา ผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ยที่เมื่อคืนถูกเขาแกล้งยังไม่พออีกหรอ ดูแล้วแรงยังเยอะอยู่เลย

ทันใดนั้นกวินก็ผ่อนคลายลง และได้ก้าวเท้าจากข้างๆตัวของทาวัตเข้าไปข้างในห้อง น่ากลัวมาก น่ากลัวมากจริงๆ ลูกของเขาจะมาเจอกับการโดนบ่นพวกนี้งั้นหรอ"ชีวิตต้องเลือกแล้ว" เลือกพ่อก็ต้องโดนแม่บ่น เลือกแม่ก็ต้องดดนพ่อบ่น เขานี่จริงๆเลย น่าจะไม่ต้องเอากวินแล้วแหล่ะ" อรุณสวัสดิ์ครับแม่ กวินวิ่งเข้าไปหาข้างหน้าวรินทรอย่างสุดแรงจนไปชนเตียงดังโครม เขารีบแหงนหน้าขึ้นหาวรินทร

วรินทรทรนอนอย่างเต็มอิ่มแล้ว แถมบิดขี้เกียจไปมาข้างหน้ากวิน" อรุณสวัสดิ์จ่ะกวิน" กวินทำท่าเมินเฉยเธอแล้วเดินออกจากเธอไป" แม่ยังไม่แปลงฟัน ไม่ต้องมาจุ๊บผมเลย" วรินทรจึงยิ้มมุมปาก นี่มันเหม็น รอเธอไปบ้วนปากแล้วค่อยมาจุ๊บที่แก้มวเขาก็ได้ คิดแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปห้องน้ำ

กวินหัวเราะแหะแหะ เท่านั้นยังไม่พอ จากนั้นก็ถูกทาวัตดึงมาคว้าไว้แน่น ทุกคนโดนเขาจู่โจมเข้ามา ขาของกวินอ้าออกมา ตัวเล็กๆของเขาลอยแล้วตกลงไป" พ่อจะทำอะไรน่ะ" กวินถามด้วยความเจ็บปวด ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาไม่ขึ้นมาเคาะประตูซะจะดีกว่า

ทาวัตมองใบหน้าที่เจ็บปวดของเขาอย่างเย็นชาแล้วอุ้มร่างเล็กๆของเขาขึ้นมาอย่างสนิทสนม" อย่าดื้อสิ มาเลือกซักคน พ่อหรือแม่" หน้าของกวินยุ้งเหยิงเต็มไปหมด ได้ยินเขาถามคำถามนี้ก็ช็อคขึ้นมาทันที ถ้าคนนี้ไม่ใช่พ่อเขาจะต้องทิ้งออกไปแน่ๆ แต่คนนี้คือพ่อไง กวินจึงต้องทำตาม" ฉันเลือก..." กวินมองไปที่แววตาสีดำที่โหดร้ายของทาวัต แล้วตะโกนออกไปว่า" แม่ พ่อแกล้งผม" คาดไม่ถึงว่าเสียงนี้จะดังไปถึงข้างล่าง ตัวของกวินที่อยู่ข้างๆทาวัตกลับแค่ขมวดคิ้ว ไม่ได้มีการแสดงความรู้สึกใดๆออกมา วรินทรที่กำลังอาบน้ำอยู่ได้ยินเสียงนี้ก็รีบเช็ดหน้าแล้วขึ้นมาดูว่าทาวัตได้อุ้มกวินอยู่มั้ย ใบหน้าที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมของเธอก็แสดงออกมา

เธอไม่พูดอะไรเลยสักคำ แล้ววิ่งไปด่าทาวัตในใจไป นี่มันไม่ใช่คน เขาทำให้เธอเจ็บปวดอย่างนี้ ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว"เธอจะทำอะไรกับลูก" วรินทรรีบดึงกวินเขามาหาเธอแล้วก้าวถอยออกอย่างระแวง กวินมองเห็นโอกาสแล้วก็รีบร้องไห้เสียงดัง" ฮืออ แม่ แม่พ่อด่าผม ผมเจ็บ" ทั้งร้องทั้งกอดคอเสื้อของวรินทรไว้แน่น ทาวัตไม่ได้ขู่เข็ญกวินเลยแม้แต่น้อย เขามองสองคนข้างหน้าอย่างสบายใจ

"ด่างั้นหรอ"วรินทรได้ยินคำนี้ก็ขนลุกขึ้นมาทั้งตัว

เมื่อก่อนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกตีกี่ครั้ง…."ทาวัต!”วรินทรมองเขาด้วยความโกรธ "คุณตีฉันไม่พอ ยังตีลูกของฉันอีก!”"ฉันไม่ได้ทำ” แค่ถามคำถาม "ทาวัตเห็นอาละวาดก็รีบอธิบาย มิฉะนั้นสองคนนี้จะต้องเย็นชาใส่เขาแน่”