หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 405

ตอนที่405ฉันอยู่นี่ฉันอยู่นี่แล้วนะ

เริ่มรู้สึกมีความหวังวรินทรเริ่มผ่อนคลายลงไปเยอะหลังจากที่ได้มองดูรอบๆเเต่จังหวะนั้นเธอกลับไม่รู้เลยสักนิดว่าตรงระเบียงห้องๆหนึ่งเหนือหัวเธอขึ้นไปที่ชั้นบนเเจกันดอกไม้กำลังสั่นโยกโคลงเคลงไปมาเมื่อเหลือบขึ้นไปมองเเจกันนั้นก็ดูเหมือนมันกำลังร่วงตกลงมาข้างล่าง

"ดูๆเเล้วคาร่าคงจะตาฝาดไปจริงๆ"วรินทรเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นทาวัตรู้สึกโล่งอกไปที

ทาวัตไม่ได้อยู่ที่นี่เเละเธอเองก็ขี้เกียจที่จะเดินหาเเล้วด้วยเลยตัดสินใจเตรียมหันหลังกลับ

จังหวะที่เธอกำลังจะก้าวขาหันหลังกลับนั้นก็ได้ยินเสียงลอดดังเเว่วเข้ามา"ระวัง！"

วรินทรหันกลับไปมองก็ได้เห็นทาวัตกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เเต่งหน้าเเต่งตัวสวยเซ็กซี่แบบสาวแฟชั่นนำสมัยที่กำลังเดินออกมาจากทางฝั่งสนามหญ้ามุ่งหน้าตรงมาทางเธอภายใต้แสงไฟสลัวใบหน้างดงามคมคายที่แลดูเย็นชากลับเต็มไปด้วยความตกตะลึงก่อนจะรีบวิ่งพุ่งตรงมาทางเธอ

ความเร็วนั้นไวปานเสือชีต้าเอกสารที่เคยอยู่มือเขาบัดนี้กลับถูกเขาโยนทิ้งเกลื่อนกระจัดกระจาย

ส่วนผู้หญิงคนที่ถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลังกำลังมองไปที่เอกสารที่เขาโยนทิ้งเหล่านั้นด้วยดวงตาเบิกโพลงอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเงยหน้ากลับมามองภาพที่เห็นตรงหน้าคือทาวัตกอดวรินทรเอาไว้ในอ้อมเเขนก่อนจะกลิ้งหลุนๆไปบนพื้นสนามหญ้าในห้องโถงนั้น

หลังจากที่ทาวัตคว้าตัววรินทรกลิ้งไปบนพื้นได้ยังไม่ทันกี่วินาทีเเจกันดอกไม้ก็ตกลงมาจากด้านบนตกลงในจุดที่วรินทรยืนอยู่เมื่อสักครู่นี้

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเสียดายขึ้นมาในทันทีถ้าหากว่าเขายังไม่มีเจ้าของเเล้วล่ะก็เธอก็อยากจะลงสนามเเข่งเพื่อพิชิตใจเขาซักตั้งเหมือนกัน

ทาวัตกอดวรินทรเอาไว้แน่นในอ้อมเเขนสนามหญ้านี้นุ่มมากประกอบกับทาวัตที่ปกป้องเธอเอาไว้ในอ้อมเเขนของเขาทำให้เธอไม่ได้รับอันตรายใดๆเลยแม้กระทั่งเศษหญ้าก็ไม่มีเล็ดลอดมาถูกตัวเธอได้

เเต่นึกถึงฉากเมื่อกี้แล้วก็น่าขนลุก

เเจกันใบนั้นจู่ๆก็ตกลงมาได้ยังไงกัน

"เป็นไงบ้าง？เจ็บตรงไหนรึเปล่า？ท้องเป็นไงบ้างโอเคดีมั๊ย？"ทาวัตรีบเช็คสภาพร่างกายเธอเป็นอันดับแรกแต่ก็ไม่มีแม้รอยขีดข่วนก่อนจะถามถีงท้องของเธอว่ารู้สึกปกติดีหรือไม่

วรินทรตกใจจนหน้าซีดริมฝีปากที่เคยมีเลือดฝาดบัดนี้กลับซีดเผือกท้องของเธอก็รู้สึกปกติดีก็เเย่ก็ตรงที่เธอตกใจจนแทบช็อคนี่ล่ะ

เธอคว้าหน้าอกเสื้อของเขาไว้แน่นก่อนจะส่ายหน้าไปมาเชิงบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร

ทาวัตเช็คดีเเล้วว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนก็พยุงเธอให้ลุกขึ้นเเล้วหันไปมองดูแจกันที่แตกเป็นเสี่ยงๆตรงนั้นดวงตาเขานิ่งลึกดำขลับก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานที่เข้ามาดูเหตุการณ์ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น"ไปตามผู้จัดการมา"

พนักงานคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปตามในทันที

ทาวัตก้มลงมองดูหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมเเขนสีหน้าของเธอดูเเย่มากคงเป็นเพราะความตกใจจนแทบช็อคเขายื่นมือออกไปลูบหลังเธอเบาๆเพื่อปลอบขวัญเธอ

เขาเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนข้างบนนั้นมีห้องพักเรียงรายเต็มไปหมดส่วนเเจกันใบนั้นมันร่วงตกลงมาจากระเบียง

ใครจะบ้าปัญญาอ่อนเอาเเจกันมาวางไว้ที่ระเบียงอีกอย่างก็เป็นของๆโรงเเรมด้วยไม่ใช่ใครจะมาจับย้ายไปย้ายมาได้ง่ายๆ

ไม่นานนักผู้จัดการโรงเเรมก็รีบดิ่งเข้ามาหาเขามองไปที่เศษซากเเจกันแล้วก็ต้องตกใจรีบเดินเข้ามาหาทาวัตด้วยท่าทีประจบสอพลอ"ท่านประธานทาวัตอุตส่าห์ให้เกียรติมาถึงที่นี่รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากเลยครับ！"

ทาวัตมองดูเขาด้วยสายตานิ่งเงียบเย็นชา"เรื่องไร้สาระน่ะพูดให้มันน้อยๆหน่อยไปตรวจสอบมาว่าใครพักอยู่ห้องนั้นถ้าพวกคุณไม่สามารถหาคำอธิบายที่น่าพอใจมาให้ผมได้ก็นั่งรอรับจดหมายจากทนายของผมได้เลย"

ร่างเจ้าเนื้อของผู้จัดการออกอาการสั่นเทิ้มอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะรีบตอบอย่างรวดเร็ว"ครับครับกระผมต้องหาคำอธิบายที่น่าพอใจมาให้กับท่านประธานแน่นอนครับผมจะให้ผมรีบตรวจสอบนะครับท่านประธานวางใจได้！"

ทาวัตไม่พูดอะไรอีกเเละหันไปมองที่ผู้หญิงที่มาด้วยกันกับเขาเมื่อสักครู่นี้ก่อนจะบอกกับเธอว่า"ลินดาเดี๋ยวคุณอยู่ดูนี่ให้ผมหน่อยยังมีเเผนนั้นอีกเรื่องหนึ่งให้ยึดจากแผนโครงการนั้นเเล้วดำเนินการได้เลยนะ"

"ได้ค่ะท่านประธาน"ลินดาพยักหน้าตอบรับเธอยืนมองทาวัตโอบอุ้มวรินทรเดินจากไปความอิจฉาตาร้อนปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ

ผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษคอยเทคแคร์เอาใจใส่เเถมทรงอิทธิพลเเละยังร่ำรวยมหาศาลแบบนี้ชาติที่แล้วคุณวรินทรคงทำบุญมาดีแน่ๆ

ถึงแม้ว่าในตอนนี้เธอจะปลอดภัยอยู่ในอ้อมเเขนเขาเเต่ทว่าความรู้สึกอันหนักอึ้งและวิตกหวาดกลัวนั้นยังคงแล่นเข้ามาในหัวใจพวกเขาและไม่มีท่าทีว่าจะสลายไปง่ายๆ

ไม่ไกลจากประตูโรงเเรมมากนักทั้งสองยังคงกอดกันกลมอยู่อย่างไม่แคร์สายตาผู้คนเสมือนโลกทั้งใบมีเเค่เขาเเละเธอ

ทาวัตรู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลเเละความกลัวของหญิงสาวในอ้อมกอดเขาปลอบประโลมเธออยู่อย่างนั้นจนเธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ทั้งนี้ทั้งนั้นวรินทรเคยประสบชะตากรรมเฉียดความตายมาแล้วหลายครั้งไม่ว่าจะเป็นท่ามกลางท้องทะเลอันกว้างใหญ่รวมไปถึงหิมะเเละน้ำเเข็งในฤดูหนาวเธอก็เอาชีวิตรอดผ่านพ้นมันมาได้เหตุการณ์เมื่อกี้ยังเทียบกับความสิ้นหวังที่เกือบจะสูญเสียเธอไปในครั้งที่เธอถูกจับไปไว้กลางทะเลไม่ได้เลยแม้เเต่น้อยครั้งนี้ก็เธอเเค่ช็อคจนอกสั่นขวัญแขวนก็เท่านั้นเอง

"เรากลับบ้านกันเถอะ"วรินทรพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแอบมีเสียงขึ้นจมูกเล็กๆ่หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของทาวัตเมื่อจะก้าวเดินไปข้างหน้าก็พบว่าขาเธอนั้นอ่อนเเรงจนแทบจะเดินไม่ไหว

ทาวัตอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะเหลือบไปมองพวกคนที่มาแอบมองพวกเขาทางด้านหลังเขาหรี่ตาลงพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตดุดันไปให้บรรดาพวกสอดรู้ทั้งหลายเเล้วจึงหันมาพูดกับวรินทรด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล"ป่ะเรากลับบ้านกันนะ"

พูดจบทาวัตก็อุ้มวรินทรเดินตรงไปที่ลานจอดรถ

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ก็พบว่าพ่อและเเม่ของทาวัตนั้นกลับบ้านธัมรุจินันท์ไปแล้วในบ้านเลยเงียบเชียบมีเพียงห้องนั่งเล่นเท่านั้นที่ยังเห็นเปิดไฟสว่างโร่ส่วนห้องอื่นๆนั้นปิดไฟมืดหมด

ทาวัตอุ้มเธอออกมาจากรถเเล้วเดินเข้าไปในบ้านเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนกวินที่จะต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียนทาวัตก็เลยค่อยๆอุ้มเธอเดินขึ้นบันไดไปอย่างเงียบกริบ

ทาวัตจัดแจงเปิดฮีตเตอร์ในห้องก่อนจะเดินเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นในห้องอาบน้ำจากนั้นก็เดินออกมาเรียกเธอ"น้ำอุ่นเตรียมไว้พร้อมแล้วนะคุณไปอาบน้ำเถอะ"

วรินทรพยักหน้ารับหน้าเล็กๆของเธอยังคงซีดเผือกไร้สีสันรับเสื้อคลุมอาบน้ำที่เขาส่งมาให้เเล้วก็ค่อยๆเยื้องย่างเข้าไปในห้องอาบน้ำ

"ถ้ามีปัญหาอะไรต้องเรียกฉันนะฉันจะอยู่ตรงนี้"ทาวัตมองดูเธอเดินเข้าห้องอาบน้ำไปด้วยสายตาอันนิ่งลึก

วรินทรหน้าแดงเป็นลูกตำลึงก่อนจะทำท่าหดคอลงเล็กน้อยเเล้วรีบปิดประตูห้องอาบน้ำในทันที