หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 43

ตอนที่ 43 คุณจะพาฉันไปไหน?

วรินทรหันหน้าไปทางประตูฝั่งคนขับรถอีกครั้ง ลมหายใจของเธอยังคงหอบสะท้านราวกับว่าเธอเพิ่งจะลงวิ่งแข่งระยะไกลมา

ใบหน้าของหญิงสาวเขินอายและแดงก่ำไปหมด

“คุณแน่ใจหรือว่ามันเฉยๆ?” ดวงตาคมเป็นประกายพลางเท้าคางมองหน้าหญิงสาวข้างกายอย่างเกียจคร้าน

“ก็ยังเฉยๆอยู่ดี! ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด!” วรินทรตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้จงใจหลอกกินเต้าหู้เธอชัดๆ!

จะพิสูจน์เทคนิคการจูบของตัวเองทำไมต้องมาพิสูจน์กับเธอด้วยไม่ทราบ?

“หรือว่าคุณยังอยากลองพิสูจน์อีกรอบล่ะครับ?” ท่าทางของทาวัตเหมือนแมวเกียจคร้านตัวหนึ่ง เห็นท่าทางนิ่งเฉยๆแบบ

นี้แต่ก็เป็นแมวตัวใหญ่เจ้าอารมณ์

วรินทรได้ยินแบบนั้น หญิงสาวก็เปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร็วและกระแทกประตูปิดเสียงดัง

“ถ้าอยากพิสูจน์ก็พิสูจน์ไปคนเดียวสิ! ฉันไม่พิสูจน์กับคุณหรอก!” วรินทรกัดฟันพูดออกมาทีละคำ ก่อนจะเดินไปข้างหน้า

เพราะเป็นถนนทำให้ร่างบอบบางของเธอต้องหลบไปเดินอยู่ข้างทางแทน แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองหุนหันเกินไปสักหน่อย

แต่ว่าเมื่อเธอเลือกแล้วจะให้กลับลำคงเสียหน้าน่าดู

คนอย่างวรินทรไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด

“ที่นี่เวลาดึกแล้วมันอันตรายนะ แถมยังมีข่าวลือเรื่องผีอยู่บ่อยๆด้วย” ทาวัตขับรถตามมาข้างๆวรินทรทั้งยังจงใจพูดจาขู่ให้หญิงสาวกลัว

วรินทรรู้สึกขนลุกขึ้นมานิดๆ ‘วิญญาณของผีตายโหงที่สิงสถิตอยู่ตามถนน’ ข่าวลือพวกนั้นใช่ว่าเธอจะไม่เคยได้ยินเสียที่ไหน

“ถ้าคุณไม่กลัวงั้นผมไปก่อนนะครับ” ทาวัตกระตุกยิ้มก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็วบนถนน

เพราะดึกมากแล้วทำให้ข้างถนนในเวลานี้มีเพียงหญิงสาวรูปร่างบอบบางอย่างวรินทรเดินอยู่แค่คนเดียว

ลมหนาวยามค่ำคืนที่พัดผ่านมาทำให้จมูกเล็กๆของวรินทรแดงก่ำ ในใจของเธอรู้สึกหวาดกลัว หญิงสาวกอดอกค่อยๆเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

แต่เธอนึกไม่ถึงจริงๆว่าทาวัตจะทิ้งเธอไว้ข้างทางจริงๆ เขามันชั่วร้าย!

มีแต่กวินของเธอที่น่ารักที่สุด!

ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน ตอนนี้วรินทรเจ็บเท้าไปหมดแล้วก็ยังเดินไปไม่พ้นถนนเส้นนี้สักที นอกเหนือจากต้นไม้รอบ ๆกับต้นหญ้าที่ขึ้นรกก็ไม่มีรถยนต์ขับผ่านมาเลยสักคัน

เม็ดฝนหยดหนึ่งตกลงมากระทบกับจมูกของเธอ วรินทรเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนที่สายฝนจะค่อยๆตกลงมาก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งท่ามกลางฝนที่เริ่มตกลงมาหนักขึ้นทุกที

ก่อนหน้านี้เธอดื่มไวน์ไปไม่ใช่น้อยทั้งเวลานี้ยังต้องมาตากฝนอีกทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก จู่ๆร่างบอบบางก็ค่อยๆทรุดลงนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่ชื้นแฉะ

วรินทรกอดเขาของตัวเองไว้แน่นก่อนจะฝังใบหน้าของเธอ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา หญิงสาวปวดหัวมากเสียจนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว

เดิมทีทาวัตต้องการแค่จะแกล้งให้วรินทรตกใจเล่นเท่านั้น คิดเพียงแค่ว่าถ้าเธอกลัวก็คงจะโทรกลับมาหาเขาเอง

แต่รออยู่นานก็ไม่มีสายโทรเข้าจากเธอสักทีจนรถใกล้จะขึ้นทางหลวงอยู่แล้ว ฝนที่ตกกระหน่ำลงมายิ่งทำให้เส้นทางข้างหน้ายิ่งมืดจนมองทางยากลำบากขึ้นไปอีก

ทาวัตรีบร้อนกลับรถเพื่อย้อนกลับไปหาเธอ โดยไม่สนว่าการขับรถเร็วในช่วงเวลาฝนตกหนักถนนจะลื่นและอันตรายแค่ไหน

สมควรตาย ทำไมเขาถึงคิดทำเรื่องสิ้นคิดแบบนี้ออกมาได้นะ?

ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมาแล้วเกิดอะไรขึ้นกับวรินทรล่ะก็...

ใบหน้าของทาวัตหมองคล้ำไปหมด มือของเขากำพวงมาลัยไว้แน่นจนขึ้นข้อขาว

เมื่อขับรถมาถึงที่ที่เขาทิ้งวรินทรไว้เมื่อครู่ เขากลับไม่พบแม้แต่เงาของหญิงสาว รอบข้างมีแต่ความเงียบสงัด หญิงสาวร่างเล็กที่หายไปทำให้เขานึกไปถึงร่างเล็กๆของเธอที่หายออกไปจาก Tonight ในคืนนั้นที่ชายหนุ่มหาอย่างไรก็ไม่พบ

ทาวัตเปิดประตูรถลงไป ชายหนุ่มไม่สนสายฝนที่กระหน่ำลงมากระทบร่างแม้แต่น้อย ร่างสูงยังคงรีบร้อนวิ่งตามหาร่างบอบบางของหญิงสาวไปทั่ว

“วรินทร!”

ในภาวะที่สติของวรินทรเริ่มหลุดลอย เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังตะโกนร้องเรียกชื่อของเธออยู่ เธอจึงค่อยๆเผยอเปลือกตาที่หนักอึ้งก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง