หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 57

ตอนที่ 57 ให้เวลาคุณ5นาที

กวินพยักหน้า เชื่ออย่างสนิทใจ “เหมือนมามี๊อย่างนี้หรอ?”

วรินทรจับขนมปังขว้าง ขนมปังแผ่นนั้นตกกลับไปบนจานเหมือนเดิม เธอรีบโน้มตัวไปดีดหน้าผากกวิน “เด็กกระโปก ว่างจนคันเนื้อหนังหมดแล้วใช่ไหม?”

กวินปิดหน้าผากด้วยความเจ็บนิดๆ เบะปากทำหน้าน่าสงสารแบ๊วๆจนคนเกือบตาย “แต่ว่า มามี๊สอนเบบี้ ว่าห้ามพูดปด ต้องซื่อสัตย์……”

เหิ่ม

สายตาของวรินทรอันตรายขึ้นมากระทันกัน ลูบหมัดเช็ดฝ่ามือแล้วมองกวิน

ในขณะนั้นเวลานั้นก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น กวินโล่งอก ชี้ที่มือถือของวรินทรแล้วพูด “มามี๊รีบรับโทรศัพท์เร็ว!”

วรินทรออกเสียงไปทีหนึ่ง นิ้วเลื่อนรับโทรศัพท์ “ฮาโหล?”

กวินนั่งกลับที่นั่งของตนเองกินขนมปัง ยังมีซาลาเปาไส้หมูอีกหนึ่งเข่ง ข้างมือเขาวางนมวัวไว้หนึ่งแก้ว เขากับวรินทรไม่เหมือนกัน วรินทรเกลียดนมวัวที่สุด เกลียดจนแค่ได้ยินชื่อนมวัวสีหน้าก็เคร่งเครียดเลย แต่ว่ากวินกลับชอบดื่มมาก เพราะพูดกันว่าถ้าดื่มจะทำให้สูงขึ้น

“นัดอะไร?” วรินทรฉีกขนมปังแล้วถามไปด้วย ลืมเรื่องที่นัดกับทาวัตไว้เรียบร้อย

จากที่ทาวัตสีหน้าอารมณ์ดีกลายเป็นสีหน้าเครียดๆเมื่อได้ยินคำพูดเธอ อย่าบอกนะว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว?

กวินกำลังแปลกใจพอดีว่าใครโทรมา ก็เห็นวรินทรนำมือถือห่างจากหูไม่กี่นิ้ว ข้างในมีเสียงตะโกนเอะอะอย่างโมโหลอยออกมา : “ให้เวลาคุณ5นาทีรีบโผล่หัวมาที่ตึกเดี๋ยวนี้ อย่าให้ผมต้องไปด้วยตัวเอง

กวินพยักหน้า ที่แท้ก็แดดดี้ของเขานี้เอง

วรินทรฟังจบที่ทาวัตพูดแล้วมองกวินที่นั่งกินอาหารเช้าอย่างเชื่อฟังอยู่บนที่นั่งตัวเอง ใบหน้าเล็กๆที่น่ารักตุ้ยๆหย่นลงมา วิ่งเข้าไปในห้องด้วยก้าวเล็ก ผ่านไป2นาทีถึงจะเปลี่ยนชุดออกมา

“มามี๊ มามี๊จะออกไปเดทแล้วทิ้งเบบี้ไว้นี้หรอ?” กวินวางแก้วบนมือออกกะทันหัน หันหัวไปมองวรินทรด้วยความน้อยใจและโกรธ กัดปากไว้อย่าพูดเลยว่าน่าสงสารขนาดไหน

ถ้าสมมุติคุณเชื่อสภาพสีหน้าเขาละก็คุณแพ้แล้ว

แต่ทุกครั้งวรินทรก็ทำไรไม่ได้ตลอดเมื่อกวินทำหน้าแบบนี้ ใจอ่อนเลย อุ้มกวินจากเก้าอี้ขึ้น มือที่นุ่มนิ่มรู้สึกดีเลย “มามี๊จะทิ้งกวินได้ไง?ไม่ดื้อน้าาามามี๊กลับมาจะซื้อพุดดิ้งมาฝากโอเคไหม?”

กวินเอาหัวซุกเข้าอ้อมกอดตรงหน้าอกของวรินทรแกล้งร้องไห้สักแปปแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูด “มามี๊ มามี๊ปลอบใจเด็กอะเบบี้เข้าใจ มามี๊รีบไปเถอะ เหลือเวลาแค่1นาทีละนะ”

“อะไรนะ?”วรินทรดูนาฬิกา รีบวางกวินลงเปลี่ยนรองเท้าแล้ววิ่งไปข้างนอก

อิอิ มามี๊ก็ใจอ่อนกับเสต็ปนี้ของเขา กวินนั่งลงไม่ช้าไม่เร็ว กินอาหารเช้าต่อโยกขาไปมาได้ใจฉิบหาย

วรินทรที่โดนกวินปั่นจนซวยไม่รู้อะไรเลย วิ่งลงมาอย่างไม่ง่าย ก็เห็นรถของทาวัตจอดอยู่ตรงนั้น บูกัตติ เวย์รอนสีดำ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจที่สุดก็คือป้ายรถ ตัวอักษรแรกคือตัว s สีแดง ต่อด้วยตัวเลขสุดท้ายคือเลข 9 วันเกิดของเขา ทั้งเมือง c ก็มีแค่รถของเขาที่กล้าใส่ป้ายนี้

วรินทรเพิ่งขึ้นไปนั่งบนรถยังไม่ทันคาดเข็มขัดนิรภัยรถก็วิ่งไวอย่างกับบิน วรินทรไม่ทันตั้งตัวเกือบเอาหน้าแปะติดกระจกรถ กว่าจะคาดเข็มขัดได้ แต่รถก็ยังคงเหมือนบินอยู่บนฟ้าเร็วมากๆ วรินทรตกใจและกลัวจนจับเข็มขัดไว้แน่นไม่กล้าปล่อยมือ ขับรถเร็วขนาดนี้เหมือนทดสอบว่าเธอเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า