หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 69

ตอนที่ 69 ทาวัต คุณโกหกฉัน!

กวินมองมามี๊ด้วยความสงสาร น่าสงสารมามี๊จัง โชคชะตาลิขิตมาแล้วว่าต้องโดนแดดดี๊เล่นงาน

วรินทรไม่เชื่อหรอกว่ามันลิขิตมา ใช้แรงขยับขาขวา ขยับทีเดียวเจ็บถึงแผล เจ็บจนลมหายใจเย็นเลย ใบหน้าที่อมชมพูซีดลงเลยทีเดียว เกือบสบัดขาซ้ายไปอีกด้านแล้วไหมหล่ะ

พิการ ตัวหนังสือสองคำนี้ลอยเข้ามาในหัวสมองของเธอ

“ทาวัต คุณโกหกฉัน!”เธอทำปากแบนๆแล้วพูด นวดขาขวาของตน เจ็บเหมือนโดนตัดไปครึ่ง

“ผมโกหกอะไรคุณ?”ทาวัตงง เห็นวรินทรเจ็บจนน้ำตาคลอ หยิ่งๆเฉยๆ แต่กลับเป็นห่วงมาก

“คุณบอกว่าจะไม่ให้ใครมาตัดขาฉันทิ้ง เจ็บอย่างกับผีฉันว่าขาฉันบินไปนานแล้ว!”วรินทรนึกสภาพขาที่โดนตัด ก็มีความรู้สึกที่อยากร้องไห้จนร้องไม่ออกไร้ความหวัง เชี่ยเอ้ยทีหลังจะใส่กระโปรงสวยๆได้ยังไงอีก จะเดินอย่างมั่นใจได้ยังไง!

วันหลังเธอต้องจับไม้เท้าเดินจริงๆหรอ?!

เส้นเลือดเขียวตรงคางทาวัตพันกันไปสักแปป จับคางเธอเงยขึ้นอย่างเบื่อหน่าย วรินทรเงยหน้ามองสีหน้าบ่งบอกว่าถ้าไม่มีขาฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ “วรินทร คุณโง่กว่านี้อีกหน่อยได้ไหม?”

วรินทรยิ่งรู้สึกเสียใจไปอีก คนที่เสียใจ ธรรมดาที่จะโวยวายอย่างไม่มีเหตุผล เช่นเธอ “ฉันทำไม?ขาฉันโดนตัดทิ้งแล้ว คุณยังจะด่าฉันอีก!”

“ ใครบอกว่าขาคุณโดนตัดทิ้งแล้ว? สมองคุณโดนกินไปหมดแล้วหรือไง?ไม่รู้จักเปิดผ้าห่มดูหรือไงว่าขาในผ้าห่มเป็นขาหมูของใคร?”ทาวัตปากจัด

คุณนั้นแหละขาหมู!วรินทรเปิดดูผ้าห่มด้วยความโกรธ แล้วมองขาที่พันผ้าไว้หลายๆชั้น ก็ไม่ได้โดนตัดทิ้ง……

“ทำไม?นี้ใช่ขาคุณไหม?”ทาวัตเดินไปตรงหน้าเธอ ใช้แรงนวดขาเธอ เจ็บจนวรินทรสูดลมหายใจตรง

“ใครจะไปรู้ว่าเป็นขาเทียมหรือเปล่า?”วรินทรตบมือของทาวัต ในใจก็ยังรู้สึกโชคดีที่ขายังอยู่ แต่ก็ปากไม่ตรงกับใจ

ทาวัตใจร้อน ก้มตัวลงสองมือบีบๆแก้มของวรินทรที่นุ่มนิ่ม สามารถมองเห็นขนตาที่ละเอียดของเธอ เขาสบตาวรินทร พูดกับเธอด้วยความจริงใจในระหว่างที่สบตาไว้——

“วรินทร คุณรู้ไหมความรู้ของคุณหมูยังเอาชนะคุณได้?”

“สมองของคุณกินไปพร้อมกับตอนกินข้าวหรือไง?”

“ว่าคุณเหมือนหมู หมูยังไม่โอเคเลย คุณโง่ขนาดนี้ได้ไง?”

นี้คือครั้งแรกที่ทาวัตพูดมากๆ ถึงแม้........จะเป็นแต่คำที่ด่าเธอ！

เธอโง่?

ถ้าได้ วรินทรอยากจะชี้หน้าเขาแล้วบอกเขาด้วยความได้ใจว่า ลูกชายของเขาอยู่บนมือเธอ อยากเจอเขาต้องเอาหัวมาแลก！

“ฉันโง่ขนาดนี้แล้วคุณมาอยู่ห้องเดียวกับฉันทำไม？แน่จริงคุณก็ออกไปสิ！”วรินทรมองเขาด้วยความสะใจ ใบหน้าเปล่งปลั่ง นึกถึงกวินก็รู้สึกภูมิใจ

“อยู่ห้องเดียวกัน？”ทาวัตหัวเราเสียงต่ำ น้ำเสียงมีเสน่ห์เสมือนไวน์แดง “ในเมื่อคุณบอกว่าเราอยู่ห้องเดียวกัน ไม่กลัว ผมทำอะไรคุณหรอ？”

พูดอยู่ ก็เข้าใกล้วรินทรเรื่อยๆ วรินทรได้แต่ขยับถอยหลัง ทาวัตยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ในใจรู้สึกตื่นเต้น

แหวะ ถอดอะไรไม่ถอนมาถอนขนเสือ！

“ฉัน ฉันบอกคุณนะ อย่าทำอะไรพิเรนทร์ ยังมีเด็กอยู่นะ.........”วรินทรกลืนน้ำลาย ใกล้ทาวัตแล้ว ได้กลิ่นหอมจากตัวเขาอ่อนๆ ผู้ชายที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเข้าใกล้เธอไม่หยุด เกรงจนวรินทรใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาแล้ว

ทาวัตยิ้มอ่อน นิ้วที่ยาวจับคางเธอไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆเข้าใกล้ข้างหูของเธอ แล้วเป่าลมเบาๆ ชัดเลย รู้สึกไได้ว่าร่างกายผู้หญิงคนนี้สั่นไปหมด