หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 71

ตอนที่ 71 แค่คุณมีเงินก็เป็นเจ้าพ่อ

“ได้ ได้ ได้ แค่คุณมีเงินก็เป็นเจ้าพ่อ” วรินทรก็ออกเสียงตามเขา นิ้วเลื่อนอยู่บนไปแพดอย่างรวดเร็ว

มีเงินคุณจะพังโรงพยาบาลทิ้งยังได้ วรินทรบ่นในใจอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้น ทาวัตก็ดึงผ้าห่มบางๆที่ห่มอยู่บนตัววรินทรออก ภายใต้สายตาของวรินทรที่ไม่ทันตั้งตัวก็ขึ้นเตียงมาอยู่บนเตียงครึ่งหนึ่ง

“คุณ คุณทำอะไร?” วรินทรมองผู้ชายห้าวๆที่อยู่บนเตียงเธอ ถึงเตียงจะใหญ่พอ แต่เธอนอนตรงกลางพอดี ทาวัตเบียดขึ้นมาอย่างนี้ ที่ว่างแคบลงทันที

นี้จะทำอะไร?แย่งเตียงกับเธอหรอ?!

“คุณอยากให้ผมทำอะไร?” ทาวัตหยิบหมอนมารองไว้หลังศีรษะ ดึงผ้าห่ม มาห่มบนกายของตน หันข้างมองเธอ ท่าทางขี้เกียจขี้เซา

“ฉันเป็นผู้ป่วย!”วรินทรกัดปากกัดฟัน เจ็บใจกว่านี้ก็คือเธอขยับไม่ได้ ใกล้ทาวัตมาก อีกทั้งยังสามารถสัมผัสถึงความอบอุ่นบนร่างกายเขาได้

ทาวัตไม่สนใจเธอ ตอบกลับเบาๆ “อืม” ปิดตาลง

ถ้าเธอไม่ป่วย เขาคิดว่ามันจะง่ายอย่างนี้หรอ?

ดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่แพร่มาจากข้างๆ ทาวัตรู้สึกผ่อนคลาย ความเหนื่อยล้าหายไปในขณะนี้ ซึมเข้าในสมอง

โดยเร็ว วรินทรก็ได้ยินเสียงที่แผ่วเบาแพร่มา ปากชะงัก หลับแล้วหรอ?

มาแย่งเตียงฉันแล้วยังหลับไปแบบนี้?!

วรินทรหันหน้าจ้องทาวัต ครอบใต้ตาที่ดำของเขาเห็นได้ชัดเจนมาก ใบหน้าที่หล่อเหลาแลดูโทรม เหมือนไม่ได้หลับมานาน ทำให้วรินทรใจอ่อนทันที

ที่แท้จริง ทาวัตก็ไม่ค่อยได้พักผ่อน ตั้งแต่ที่วรินทรเกิดอุบัติเหตุจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้หลับดีๆ จนถึงก่อนเที่ยงเคลียร์งานที่บริษัทจนเสร็จจึงรีบมา

วรินทรยื่นมือออก ลูบบนขนคิ้วของเขาเบาๆ แล้วเหมือนจะรู้สึกอายเลยรีบเก็บมือกลับ แกล้งทำเหมือนกำลังเล่นไอแพด

ดีจัง

อยู่ๆสมองของวรินทรก็โผล่คำสองคำนี้มา แล้วทำไมถึงดีเธอกลับพูดสาเหตุออกมาไม่ได้

วรินทรคิด นอกจากแม่ก็ทาวัตนี้แหละที่ดีเธอมากๆ

แต่ว่าคนคนนี้ที่ดีกับเธอมากๆ ทำไมไม่ยอมรับลูกของเธอ

แววตาวรินทรประกาย ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตอนที่อยู่ข้างๆทาวัต เธอก็หยุดความคิดแบบนี้ไม่ได้

เกมส์บนไอแพดจบไปตั้งนานแล้ว วรินทรก็ยังไม่รู้

นึกถึงภาพนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรมายัดเต็มลำคอเลย ความรู้สึกที่สิ้นหวังแบบนั้น มีแค่เธอที่รู้

ทาวัต นิสัยเฉยชา จิตใจเยือกเย็น ไม่เคยพูดอะไรในใจให้ใคร

ขนาดเธอที่โตมากับเขาตั้งแต่เด็กๆ เขาก็ไม่เว้นไม่ใช่หรอ

วรินทรหันหน้ามองใบหน้าที่หลับอยู่ของทาวัต ความเสียใจในตาก็จางไป ยิ้มอ่อน เด็กน้อย นอนฝันดีเลยใช่ไหมหล่ะ?

เหมือนเมื่อก่อนที่วรินทรกินอิ่มเกินจนนอนไม่หลับแต่ทาวัตกลับนอนหลับ เธอยื่นมือออกมา จับมือของทาวัตดันออก ตะโกนที่หูของเขา: “ตื่น!แผ่นดินไหว!”

ทาวัตไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น ดวงตาที่ดำและดุลืมขึ้น ลุกขึ้นนั่งกำลังจะอุ้มวรินทรแล้วไป แต่กลับมองเห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของวรินทร ที่แท้เขาโดนแกล้งแล้ว

“คันก้นหรือไง?”ทาวัตมองเธอด้วยความขี้เกียจไปทีหนึ่ง บิดขี้เกียจไปสักพัก ยกมือขึ้นดูนาฬิกา สี่โมงแล้ว เขานอนหลับนานขนาดนี้เลยหรอ!

วรินทรจับก้นตนเองไว้ กลัวว่าเขาจะไม่พอใจแล้วตีขึ้นมา

แต่คิดทบทวนอีกที ตอนนี้ก็โตแล้วนิ ทาวัตคงจะไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนี้?