หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป นิยาย บท 29

บทที่ 29 สังหารหรือช่วยชีวิต

 ยิ่งไปกว่านั้น ยังพูดพึมพำกับตนเองว่า “ยายเมิ่งยิงจวน นั่นยายเมิ่งยิงจวน!”

“ฮัวหยู่อัน ชื่อเจ้าอยู่บนรายชื่อยมราช วันนี้เป็นวันตายของเจ้าแล้วล่ะ” เสียงน่าสะพรึงกลัวอันไร้แก่นสารลอยมา เสียงนั้นราวกับว่ามาจากนรกอเวจี

 “ฮะแอ้ม เมื่อกล่าวดังนี้ เช่นนั้นคงไม่เกี่ยวข้องอันใดกับข้าแล้วใช่หรือไม่”

 หลานเยาเยามองจ้องตายายเมิ่งยิงจวน ถามอย่างโง่เขลา สองมือทำท่าจะออกวิ่ง

 “เจ้า......เจ้าคือผู้ใดกัน”

 ในตาของยายเมิ่งยิงจวนมีประกายแปลกใจเล็กน้อย

 เจ้าเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าสบสายตากับนางเช่นนี้ พบได้มิบ่อยจริง ๆ

ได้ฟังคำของยายเมิ่ง หลานเยาเยาก็เปลี่ยนความคิด ชี้นิ้วไปยังสตรีนามฮัวหยู่อันที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวขึ้นพลางหัวเราะว่า “ข้าน่ะรึ ข้าเดินผ่านมาน่ะ ข้ามิได้เกี่ยวข้องอันใดกับสตรีนางนี้แม้แต่น้อย เมื่อครู่นางยังอยากจะสังหารข้าอยู่เลย อีกเพียงนิดเดียวข้าก็จะจัดการนางได้แล้ว น่าเสียดาย พวกเจ้ามาเร็วเกินไปเสียหน่อย”

 นางจ้องมองฮัวหยู่อันอย่างหัวเสียอยู่มิน้อย ทำให้ฮัวหยู่อันโมโหจนรู้สึกคันไม้คันมือ

“เจ้าหนุ่มโอหัง มือสังหารยิงจวนฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา อีกทั้งวิธีการยังโหดร้ายทารุณเป็นอย่างยิ่งด้วย คนชรา สตรีและเด็ก แม้แต่เด็กที่อยู่ในครรภ์ก็ตาม หากมีชื่ออยู่ในรายชื่อยมราชแล้วล่ะก็ จักต้องตายอย่างอนาถ เจ้าคิดว่าจะรอดมีชีวิตกลับไปได้อย่างนั้นหรือ”

 บ้าบอสิ้นดี!

 ถึงจะรู้ว่าพวกคนที่แต่งตัวเยี่ยงภูตผีปีศาจพวกนี้ มิน่าจะใช่คนดีอันใด แต่นึกไม่ถึงว่าจะโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้

 เพียงแต่ว่าชื่อของนางนั้น ไม่ได้อยู่บนรายชื่อยมราช พวกเขาจะมาสังหารนางได้อย่างไรกัน!

 ใจเต้น “ตึกตัก!”

หลานเยาเยาราวกับว่านึกบางอย่างขึ้นมาได้ นางมองไปยังฮัวหยู่อัน น่าเสียดายที่ยามนี้ฮัวหยู่อันชี้มาที่นาง พลางกล่าวขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า

“เขาเป็นคนรักของข้าเอง เคยกล่าวไว้ว่าจะปกป้องข้าไปชั่วชีวิต และยังจะไม่มีวันทิ้งข้าไป เขาบอกอีกด้วยว่า ต่อให้ตายก็จะต้องตายไปด้วยกัน”

 “หึ......”

 หลานเยาเยาอดขำขันกับคำพูดซี้ซั้วของนางมิได้ เรื่องราวเกินจริงถึงเพียงนี้ผู้ใดจะไปเชื่อเล่า!”

 เมื่อเป็นเช่นนั้น นางปัดมืออย่างขอไปทีใส่ยายเมิ่งยิงจวนพลางกล่าวขึ้นว่า

“เจ้าดูสิ นางพูดจาน่าขบขันยิ่งนัก นางสวมชุดนินจาสีดำทั้งตัว เห็นเพียงแค่ดวงตาสองข้างเท่านั้น หากมิใช่ว่าข้าคลำไปโดนหน้าอกของนางเข้า แม้แต่คนรักของนางเป็นใครข้าก็ไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ

 นี่ นี่ นี่ ทำไมพวกเจ้ามองข้าอย่างนั้นเล่า ข้ามิใช่คนรักของนางจริง ๆ หากพวกเจ้าไม่เชื่อ ข้าจะสังหารนางด้วยตัวข้าเองก็ได้”

 ยามนี้คนพวกนั้น แต่ละคนล้วนเต็มไปด้วยแรงอาฆาตต่อนาง ไม่ฟังคำอธิบายของนางโดยสิ้นเชิง

 “ฮ่า ๆๆ......”

ยายเมิ่งยิงจวนหัวร่อแล้ว จากนั้นยายแก่ก้าวเท้าไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ก่อนโยนกระบี่อันแหลมคมสีดำสนิทมายังเบื้องหน้านาง “สังหารนางเสีย พิสูจน์ตัวเจ้าเอง”

 “ได้! สบายมาก เดิมทีข้าก็อยากจะสังหารนางอยู่แล้ว”

 กล่าวจบ นางย่อตัวลงในทันใด ปราดตาดูกระบี่สั้นสีดำสนิท พลันหรี่ตาลงในชั่วครู่

กระบี่สั้นอันแหลมคมเล่มนี้ นึกไม่ถึงว่าสร้างขึ้นจากกระดูกมนุษย์ อีกทั้งยังเป็นกระบี่อาบยาพิษที่มีพิษร้ายแรงมากด้วย เมื่อนางกำลังจะยกกระบี่อาบยาพิษขึ้น ก็ได้ยินฮัวหยู่อันกล่าววาจาเหน็บแนมขึ้นว่า

 “เจ้าคนเขลา

   ！”

 หลานเยาเยาฮัมในลำคอ ก่อนยกกระบี่อาบยาพิษขึ้นมา

 “เคร้ง....”

ครู่เดียวนางก็ชักกระบี่ออกมาจากฝักแล้ว ยิ้มอย่างยินดียิ่งกับความโชคร้ายของนางพลางกล่าวว่า “โง่เขลาแล้วเป็นเช่นไร ท่านอยากลากข้าเข้าไปพัวพันด้วยเอง ท่านว่าอย่างไรเล่า อยากได้รับความสาสมใจหน่อยไหม”

ขณะที่พูด นางก็เดินไปยังฮัวหยู่อันทีละก้าว มือที่ถือกระบี่อาบยาพิษวาดไปบนร่างกายของนางทุกส่วน ราวกับกำลังตัดสินใจว่าจะควรลงมือที่ใดก่อนดี

 แม้ว่าฮัวหยู่อันจะไม่กลัวตาย แต่ว่าก่อนที่จะตายก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี