หย่ากันแล้วมาบอกว่ารักฉัน นิยาย บท 9

Ning Zhiyuan หมดสติเร็วมาก ฉันไม่ได้ปล่อยมือจากเขาจนกว่าเขาจะหลับ ลุกจากเตียงและไปห้องน้ำชั้นล่างเพื่อล้างตัว

ห้องของฉันเล็กไปหน่อย ไม่มีห้องน้ำ ฉันลงไปอาบน้ำได้เฉพาะชั้นล่างเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม โดยปกติจะไม่มีใครอยู่ที่นี่ และเมื่อ Ning Zhiyuan ไม่อยู่บ้านเมื่อไม่มีการหย่าร้าง ฉันก็สามารถล้างตัวได้สบายๆ

อาบน้ำเสร็จฉันก็ไปดูในครัว ครัวสะอาดมาก ฉันกลัวว่าถ้าหนูมามันจะร้องออกมา

เพราะในครัวไม่มีแม้แต่ข้าวสักเม็ดและไม่มีอะไรกินได้

ไม่น่าแปลกใจที่เขาบอกว่าเขาอยากกินเมื่อเขาหิวและขอให้ฉันเข้านอน

ไม่มีอะไรในครัว แน่นอนว่าทำอะไรไม่ได้

ฉันออกมาจากห้องครัวและมองไปข้างนอก มันยังคงมืดอยู่

พอออกไปก็ออกไปยืนข้างนอกคิดว่าจะออกไปซื้อหรือสั่งกลับบ้านดี?

ในที่สุดฉันก็ซื้อเส้นก๋วยเตี๋ยวจากเมืองเดียวกันและพวกเขาก็ส่งมาให้เร็ว ๆ นี้ เพราะเป็นเรื่องปกติฉันรู้สึกสบายใจ

ผมให้เงินไปแล้วไม่ให้ใครเข้าอีกฝ่ายคิดว่าผมเป็นคนใช้เลยไม่ถามอะไรอีกเดินเข้ามาจากข้างนอกพร้อมเส้นหมี่ในอ้อมอก

ฉันกลับไปที่ครัวและทำข้าวต้มขาว ต้มไข่ และผสมแตงกวาหนึ่งแท่ง

คิดถึงน้องชายที่รักอาหารนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่หายากในสภาวะที่ดี ต่อมาพ่อแม่ของฉันก็จากไป ฉันกับน้องชายก็อยู่บ้าน เขาชอบอาหารนี้เป็นพิเศษ ส่วนฉันไม่ รู้ว่าน้องชอบมากๆ สมัยทุกข์ๆ กินได้แค่นี้

เมื่อฉันกำลังจะกิน Ning Zhiyuan ลงมาจากชั้นบน เห็นว่าฉันเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว เดินไปล้างมือ นั่งลงและกินโดยตรง

ทั้งบ้านเงียบผิดปกติ และฉันก็รู้ว่าหนิง จื่อหยวนกับฉันไม่ค่อยได้นั่งกินข้าวแบบนี้

วันที่ดื่มชาและอาหารเบา ๆ อาจไม่ดีนัก แต่อาจไม่ง่ายที่จะมาถึง

หลังจากที่ฉันกินเสร็จ ฉันวางชามและตะเกียบลง Ning Zhiyuan ทานอาหารเกือบเสร็จแล้ว เห็นเขาวางชามและตะเกียบลง ฉันจึงลุกขึ้นไปทำความสะอาด

แต่เขาเป็นคนที่ไม่เปลี่ยนรากเหง้าที่ไม่ดีของเขา พอเห็นฉันหันไป เขาก็ดึงฉันไปนั่งบนตักของเขา จู่ๆ เขาก็ขยับตัว ฉันไม่ทันได้เตรียมใจเลยนั่งตักเขาเฉยๆ ใบหน้าของเขาแดงและเขากำลังจะตกเลือด

“ไปกันเถอะ ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาล”

ฟังฉัน ความผิดหวังของ Ning Zhiyuan ฉายแววผ่านดวงตาของเขา: "คุณกล้าปฏิเสธฉันเหรอ"

“มันไม่ใช่การปฏิเสธ ร่างกายของฉันพังไปแล้ว เธอทำอะไรไม่ได้งั้นเหรอ? และฉันต้องทำความสะอาด”

สายตาของ Ning Zhiyuan จับจ้องที่ใบหน้าของฉัน และเขาก็ยังไม่พอใจกับฉัน

เอามือโอบเอวฉัน ประสานนิ้วเข้าด้วยกัน และโอบแขนฉันไว้รอบตัวเขา: "จูบฉันสิ"

เสียงทุ้มของ Ning Zhiyuan นั้นค่อนข้างเซ็กซี่ จริง ๆ แล้วฉันชอบที่จะได้ยินเสียงของ Ning Zhiyuan แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเสียงที่งุนงง และฉันมักจะเพิกเฉยโดยไม่ได้ตั้งใจ

คราวนี้ฉันพูดว่า "ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จ"

“อย่าจูบข้างใน”

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ หันกลับมามองที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของ Ning Zhiyuan แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการ แต่ฉันก็ยังก้มหน้าลงและจูบเธอ

Ning Zhiyuan ไม่ได้ทำอะไรในครั้งนี้ เมื่อฉันจูบเขา ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าร่างกายของเขาไม่เคลื่อนไหว จ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาของเขาขยับ

ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและขมวดคิ้ว: "คุณเป็นอะไรไป"

ด้วยเหตุนี้ Ning Zhiyuan จึงยกมือขึ้นและตบก้นของฉัน: "ยังไม่ตื่นอีกหรือ"

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันทำให้คนรู้สึกแปลกไปชั่วขณะ

ฉันรีบลุกขึ้นและจากไปราวกับนิรโทษกรรม

ฉันลุกขึ้นไปล้างจาน Ning Zhiyuan ตามฉันไปที่ห้องครัว ยืนอยู่ในครัวแล้วมองไปรอบๆ ราวกับกำลังป้องกันขโมยในบ้าน ฉันจะยังขโมยจานของเขาได้ไหม

"น้องชายของคุณเป็นอย่างไร?"

จากคำถามกะทันหันของ Ning Zhiyuan ฉันไม่ได้ถือจานไว้ในมือ มันตกลงไปที่พื้นโดยตรงและแตก

มีสแนป

ฉันมองไปที่พื้นอย่างโง่เขลา แม้ว่าจานที่แตกจะเป็นจาน แต่ดูเหมือนว่าฉันได้ยินเสียงหัวใจของฉันแตก

Ning Zhiyuan จ้องที่จาน ฉันรีบเช็ดมือ ถอดถุงมือแล้วไปที่ไม้กวาด และทำความสะอาดเศษอาหารบนจาน

กลัวว่าจะถูกทำร้าย : "อย่าเข้ามานะ ยืนเฉยๆ"