หย่ากันเถอะ ฉันต้องไปสืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 13

เมื่อมองตามหลังเสิ่นชู ป๋อมู่ฉิงรู้สึกโกรธจนอยากจะตามเธอไป แต่ป๋อมู่เหนียนรั้งเธอไว้

เธอหันไปมองป๋อมู่เหนียน "พี่"

ป๋อมู่เหนียนมองเธออย่างเย็นชา "อย่ายุ่งกับเขา"

ป๋อมู่ฉิงอยากโต้แย้ง แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาของป๋อมู่เหนียนเธอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งและรู้สึกผิดเล็กน้อย “หล่อนเป็นฝ่ายตบฉัน...”

ป๋อมู่เหนียนปล่อยมือและเงยหน้าขึ้นมองเสิ่นชูซึ่งเดินไปถึงประตูแล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในเวลาเพียงสามเดือน เธอกลายเป็นขบถ

เสิ่นชูเดินต่อไปจนกระทั่งเธอเข้าไปในรถ เธอไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนที่อยู่ข้างหลังเธอด้วยซ้ำ

อย่างที่เฉินเสี่ยวพูด มันไม่คุ้มค่า

ฟู่เหวินเพ่ยมองเสิ่นชูที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หลังจากขึ้นรถเสิ่นชูไม่ได้พูดอะไรสักคำ เธอเอียงศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างรถแทน สีหน้าของเธอไม่แยแสและเห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์ไม่ดี

“คุณเสิ่น”

ในรถเงียบกริบ ฟู่เหวินเพ่ยอดไม่ได้ที่จะเรียกเสิ่นชู

เสิ่นชูเอียงศีรษะมองไปที่ฟู่เหวินเพ่ย เมื่อเห็นว่าเธออยากจะพูดแต่ก็เปลี่ยนใจ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เมื่อกี๊ฉันทำให้คุณกลัวเหรอ”

ฟู่เหวินเพ่ยส่ายหน้า “คุณตัดสินใจที่จะอยู่ที่เมืองหลานโจวเป็นเวลาครึ่งปีจริง ๆ เหรอ”

เสิ่นชูเลิกคิ้ว “เป็นอะไรไป กลัวว่าฉันจะรักเขาอีกเหรอ”

เธอไม่มีนิสัยชอบคนคนเดิม

ทัศนคติของเสิ่นชูชัดเจนเพียงพอจากคำพูดของเธอ

ฟู่เหวินเพ่ยตอบกลับไป "ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นทั้งหมด ยังไงซะเราก็อยู่ที่หลานโจวกันแล้ว ฉันกลัวว่าคุณจะถูกรังแก"

เสิ่นชูยิ้ม “ไม่ต้องห่วง มีไม่กี่คนที่รังแกฉันได้”

ในอดีตเธอโง่พอที่จะถูกคนในครอบครัวป๋อรังแก แต่ตอนนี้เธอมีสติแล้ว ถ้าพวกเขากล้าแตะต้องเธอ เธอก็กล้าจะตอบโต้กลับ

ฟู่เหวินเพ่ยยังคงต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากของเสิ่นชู ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป