พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 325
เข้าไปก็เห็นนัทธีถือถ้วยรางวัลหนึ่งอันไว้ ใบหน้านั้นภูมิใจอย่างปกปิดไม่อยู่“เยี่ยมมาก ขยันต่อไปนะ！”
“แน่นอนครับพ่อ”อารัณได้รับรางวัล ก็พยักหน้าแรงๆ
สองมือของวารุณีจับหน้าเล็กๆของเขา แล้วใช้มือบีบไปมา“โอเคอารัณ ลูกไปเข้าร่วมคณิตศาสตร์โอลิมปิกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ได้ถ้วยรางวัลก็ไม่บอกหม่ามี๊？”
อารัณทำปากจู๋ พูดอย่างไม่ชัดเจนไปว่า：“นี่ไม่ใช่ว่าผมเซอร์ไพรส์พ่อกับหม่ามี๊เหรอ？”
“พ่อเซอร์ไพรส์มาก”นัทธีชูถ้วยรางวัลในมือด้วยรอยยิ้มที่แฝงเบาๆบนใบหน้า
พูดตรงๆแล้ว ตอนที่เห็นเด็กชายถือถ้วยรางวัลออกมา เขารู้สึกภูมิใจมากจริงๆ
วารุณีก็ปล่อยหน้าของอารัณออก“ลูกนี่ปิดเป็นความลับได้เยี่ยมมาก！”
อารัณหัวเราะอย่างร้ายกาจ
ไอริณมองหม่ามี๊หัวเราะ ตัวเองก็หัวเราะตามขึ้นมา
นวิยาที่อยู่ไม่ไกลมองสี่คนพ่อแม่ลูกที่มีความสุข ในใจก็ไม่พอใจอย่างมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความภูมิใจที่ใบหน้านัทธี ยิ่งทำให้เธอโกรธสุดๆ
เธอไม่รู้ว่าเขามีอะไรให้น่าภูมิใจ ก็แค่ถ้วยรางวัลอันหนึ่งเองไหม？และก็ไม่ใช่ลูกเขาแท้ๆอีก
ถึงในใจจะคิดแบบนี้ แต่นวิยาไม่กล้าพูดแบบนี้ สูดหายใจลึกแล้วปรับอารมณ์ เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม“พวกคุณกำลังคุยอะไรกันเหรอ”
“พวกเรากำลังพูดว่าพี่ได้รางวัล”ไอริณชี้ไปที่ถ้วยรางวัลในมือนัทธี ตอบกลับอย่างภูมิใจ
เหมือนว่าคนที่ได้รางวัล คือเธอเอง
นวิยามองถ้วยรางวัล“เหรอ คุณวารุณีสอนลูกได้ดีจังเลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”วารุณียิ้มบางๆ“ที่จริงฉันสอนลูกๆไม่เป็นหรอกค่ะ และฉันก็ไม่ได้สอนอะไรพวกเขาด้วย พวกเขาฉลาดเอง”
เธอลูบหัวของลูกทั้งสองคน
ในใจนวิยาก็แอบมองบนใส่
ฉลาด？
เธอว่าก็แค่ฉลาดเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะสิ！
“ป้าส้ม！”นัทธีเอาถ้วยรางวัลวางไว้ที่โต๊ะน้ำชาด้านหน้า
ป้าส้มถือน้ำผลไม้ไม่กี่แก้วออกมาจากห้องครัว“คุณผู้ชาย มีอะไรหรือเปล่าคะ？”
“เดี๋ยวป้าไปเก็บอีกห้อง ทำเป็นห้องโชว์รูม เอาไว้วางถ้วยรางวัลและเหรียญของอารัณกับไอริณโดยเฉพาะ”นัทธีพูดไป ก็เอาถ้วยรางวัลยื่นให้ป้าส้ม
วารุณีขมวดคิ้ว“ไม่จำเป็นมั้งคะ”
นวิยาก็รู้สึกว่าเขาทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
ไม่ใช่ว่าแค่ได้ถ้วยรางวัลเหรอไง？ต้องทำห้องโชว์รูมเฉพาะด้วยเหรอ
ถ้าต่อไปไม่ได้ถ้วยรางวัลแล้วล่ะ คงไม่ใช่เรื่องน่าตลกเหรอไง？
นัทธีไม่รู้ความคิดในใจนวิยา มองวารุณีแล้วตอบว่า：“จำเป็นสิ ผมเชื่อว่าถ้วยรางวัลนี้ไม่ใช่รางวัลสุดท้ายแน่”
“ป้าก็เชื่อคุณชายอารัณ”ป้าส้มรับถ้วยรางวัลไปอย่างดูเป็นเรื่องที่หายาก“โอเค งั้นเดี๋ยวผ้าไปเก็บของ คุณชายอารัณสุดยอดจริงๆ！”
อารัณตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“ขอบคุณที่คุณยายส้มชม และก็ขอบคุณพ่อด้วย”
“ไม่เป็นไร พ่อรอวันข้างหน้าลูกจะวางห้องโชว์รูมจนเต็ม”นัทธีมองเขาอย่างจริงจัง
อารัณเผชิญหน้ากับสายตาของเขา และก็จริงจังขึ้นมา พยักหน้าแรงๆ“วางใจเถอะพ่อ ผมไม่ทำให้พ่อผิดหวังแน่”
นัทธีจึงละสายตาออกไปอย่างพอใจ
วารุณีเห็นแบบนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยิ้ม ตามสองพ่อลูก
ในเมื่อนัทธีเชื่อมั่นลูกชายแบบนี้ ลูกชายก็จะไม่ให้เขาผิดหวัง
แล้วเธอยังต้องสนอะไรอีก
นวิยาพูดออกมา“หนูชื่ออารัณใช่ไหม สุดยอดจริงๆนะ เด็กขนาดนี้ก็......”
อารัณเงยมองนวิยา ตัดบทของเธอ“คุณน้านวิยา น้าความจำเสื่อมหรือเปล่าเนี่ย！”
“อารัณ พูดอะไรน่ะลูก？”วารุณีเม้มริมฝีปาก ดุออกไปเสียงคมกริบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ