พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 941

เขารู้ว่าการที่เขาเห็นคนที่ตัวเองรักถูกนิรุตต์กระทำแบบนี้ เขาอยากจะฆ่านิรุตต์ หรือให้บอดีการ์ดที่คุ้มหลังยิงนิรุตต์ให้ตายไปซะเดี๋ยวนี้มากแค่ไหน

แต่เขาไม่กล้า เขากลัวว่าแค่เขาคิด นิรุตต์ก็จะลงมือฆ่าวารุณีเสียก่อน

ถึงตอนนั้น มันก็จะกลายเป็นว่าเขาได้ทำให้คนที่เขารักตายซะเอง

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเสี่ยง ไม่กล้าเดิมพัน

นิรุตต์ฟังคำเย้ยหยันของนัทธี ยิ้มอย่างสบายใจ “กล้าหาญ？นัทธี พูดคำนี้คงไม่เหมาะมั้ง ถ้าให้เทียบกับชีวิตตัวเองแล้ว นับประสาอะไรกับความกล้าหาญ และคนอย่างนิรุตต์ก็ไม่ใช่คนที่มีน้ำใจนักกีฬาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ฉันสามารถทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ ทำไมฉันจะไม่ทำล่ะ อยากจะให้ฉันปล่อยวารุณีไป ให้ตัวเองนอนรอความตายหรอ？

นัทธีไม่พูดอะไรต่อ

พงศกรที่อยู่ข้างๆเขาเอ่ย “แล้วแกจะเอายังไง？”

นิรุตต์หันไปหาเขา “ในที่สุดแกก็มาซะทีนะ”

“วารุณีคือเพื่อนของฉัน แกใช้ชีวิตเพื่อนฉันมาข่มขู่ฉัน แน่นอนฉันก็ต้องมา คนอย่างพงศกรไม่ใช่คนที่จะทนเห็นเพื่อนตัวเองได้รับอันตรายแล้วจะนิ่งนอนใจได้” พงศกรขยับแว่นตา เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

นิรุตต์หึ แล้วก้มหน้าหันไปทางวารุณีที่ตัวเองจับตัวเอาไว้ “วารุณี มีผู้ชายห่วงใยเธอขนาดนี้ วิ่งวุ่นแพราะเธอ เธอคงจะซาบซึ้งใจมากล่ะสิท่า？”

วารุณีมองด้านหลังเขาด้วยหางตา “มันแหงอยู่แล้วล่ะ แปลว่าใครๆก็รักฉันไม่ใช่หรอ？ ใครจะเหมือนแก ตกต่ำซะจนใครๆก็หวังปองร้าย”

“ณี อย่ายั่วโมโหเขา” สีหน้านัทธีเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบตะโกนบอก

เขากลัวว่าวารุณีจะยั่วโมโหนิรุตต์ แล้วจะทำให้นิรุตต์อับอายโกรธแค้น ถึงตอนนั้นเขาลั่นไกยิงเธอคงไม่ดีแน่ๆ

พอเห็นท่าทีวิตกกังวลของนัทธีที่มีต่อวารุณี อยู่ๆนิรุตต์ก็หัวเราะออกมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “จริงๆเล้ยนัทธีเอ๊ย หลงรักเธอหัวปักหัวปำสินะ แหงล่ะ ถ้าแกไม่ได้รักเธอ แกก็คงไม่เสี่ยงอันตรายมาช่วยเธอขนาดนี้ ดังนั้น ตอนนี้แกคงกลัวว่าฉันจะโมโห จนต้องเอาชีวิตเธอเลยใช่มั้ยล่ะ？”

นัทธีจ้องปืนในมือนิรุตต์ ปากบางเม้มแน่น ไม่ได้ตอบกลับไป

นิรุตต์เอ่ยต่อ “อยากจะช่วยชีวิตเธอก็ได้ แต่แกต้องให้คนของแกวางปืนลงก่อน”

“ไม่ได้！” วารุณีตะโกนตอบกลับไปในทันที

หลังจากนั้นเธอก็โดนนิรุตต์ใช้ปืนตบที่ขมับ

ทันใด วารุณีรู้สึกว่าได้ยินเสียงหึ่งในหัว เกือบจะเป็นลมสงบไปด้วยความเจ็บ

“เธอไม่มีสิทธิ์พูด！” นิรุตต์เตือนวารุณีด้วยสายตาเย็นเฉียบ

เห็นวารุณีถูกตี นัทธีก็เกือบจะทนไม่ไหว สั่งให้คนของเขาลั่นไกยิงนิรุตต์ในทันที

โชคดีที่สุดท้ายเขาบังคับตัวเองให้มีสติกลับคืนมาได้ ไม่ได้กระทำการอะไรลงไปให้ตัวเองต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

แต่นิรุตต์กล้าทำร้ายคนของเขา ข้อนี้ เขาจำได้แม่น

“นิรุตต์ แกห้ามแตะต้องเธอเป็นอันขาด” นัทธีตะเบ็ง

นิรุตต์เห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของเขาแล้ว เหยียดยิ้มออกมา “ทำไม เจ็บปวดหรอ？แหงล่ะ แกรักเธอขนาดนั้น พอเห็นฉันทำร้ายเธอ แกก็ต้องเจ็บปวดใจแน่นอน เจ็บปวดก็ดีสิ ถ้าเจ็บปวดแล้ว แกก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอไงล่ะ”

“งั้นแกอยากให้ฉันทำอะไร？” นัทธียกมือ โบกไปทางข้างหลัง ส่งสัญญาณให้บอร์ดี้การ์ดที่คุ้มหลังอยู่ วางปืนลง

แม้ว่าการวางปืนลงในตอนนี้จะทำให้ทุกคนเสียเปรียบ

แต่เพื่อไม่ให้นิรุตต์ทำร้ายวารุณี พวกเขาจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้

ทว่าในจังหวะที่นัทธีกำลังโบกมือ นิ้วหัวแม่โป้งได้ทำสัญลักษณ์ด้วยความรวดเร็ว

คนที่ได้สัญญาณนี้ ต่างก็เข้าใจได้ในทันที