พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 939

เมื่อถูกเตือนโดยนัทธี พงศกรก็ตอบสนองทันทีใบหน้าของเขาก็น่าเกลียดขึ้นเช่นกัน

องค์กรนั้นเป็นสิ่งที่เขาเกลียดอย่างถึงที่สุด

พ่อแม่ของเขาอยู่ในมือของผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งในองค์กรนี้

แม้ว่าเขาจะฆ่าผู้บริหารระดับสูงคนนั้น และล้างแค้นให้พ่อแม่ของเขาแล้ว แต่ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อองค์กรนั้นจะไม่มีวันหายไป

"ผมได้ยินมาว่าหลังจากที่องค์กรนั้นถูกเปิดโปง มันก็ถูกประณามโดยประเทศต่างๆทั่วโลก จนตอนนี้หายไปแล้ว" พงศกรมองไปที่นัทธี

นัทธีตอบรับ "แต่เมื่อองค์การสหประชาชาติและสำนักงานสถิติแห่งชาติตรวจสอบอาวุธและอุปกรณ์บางอย่างขององค์กรนี้ พวกเขาพบว่าอุปกรณ์บางอย่างหายไป ทำไมถึงหายไป จนถึงตอนนี้ยังไม่มีคนรู้ ไม่มีบันทึกว่าใครเป็นคนเอาไป"

"คุณหมายความว่านิรุตติ์เอาไปใช่ไหม"

"ไม่อย่างนั้นระเบิดเมื่อกี้จะมาได้ยังไง" นัทธีถามโดยไม่ตอบ

พงศกรพูดไม่ออก

นัทธียังคงเดินขึ้นไปบนภูเขา โดยมีผู้ไม่ได้รับบาดเจ็บหรือบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเดินตามไปด้วย

ส่วนผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตจะทิ้งไว้ที่เดิม เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการ

ขณะนี้ ในเต็นท์ทหารบนยอดเขา วารุณีถูกนิรุตติ์ มัด และนั่งบนเก้าอี้ไม่สามารถขยับได้

แน่นอน ยกเว้นมือและเท้าของเธอก็ไม่มีอะไรอยู่ในปากของเธอ

ตอนนี้เธอก็ยังคุยได้

นิรุตติ์นั่งถัดจากเธอโดยมีคอมพิวเตอร์วางอยู่ข้างหน้า และสิ่งที่กำลังเล่นบนคอมพิวเตอร์ก็เป็นขั้นตอนทั้งหมดของนัทธีที่นำคนขึ้นมาบนภูเขา

ดูนัทธีผ่านอันตรายทุกประเภท ดูผู้คนรอบๆตัวนัทธี ลดลงทีละคน ดูเสื้อผ้าของนัทธีค่อยๆฉีกขาด ใบหน้าของเขาสกปรกมากขึ้นเรื่อยๆ และร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

วารุณีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเหมือนกับมีคนกำลังควักมันออกมาด้วยมีด มันเจ็บปวดมากจนเธอหายใจไม่ออก จนน้ำตาก้อนโตไหลอาบแก้ม

"นิรุตติ์ ไอ้โรคจิต นายวางกับดักไว้มากมาย และฆ่าคนไปมากมาย!" วารุณีคำรามใส่นิรุตติ์ด้วยตาวาวโรจน์

นิรุตติ์นั่งกอดอกข้างเธอ เมื่อโดนเธอตะคอกใส่ เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุขอย่างยิ่ง "แล้วไง ลูกน้องของนัทธีเดิมทีก็อยู่ภายใต้คมดาบอยู่แล้ว และพวกเขาก็ยินดีมาเอง แสดงว่าพวกเขาเตรียมตัวตายมาแล้ว แค่ตายไม่กี่คนเอง ไม่มีอะไรต้องเสียใจ"

วารุณีไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง คำพูดเลือดเย็นเช่นนี้ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

นิรุตติ์เหยียดมือของเขาไปที่หลังของเธอ แล้ววางลงบนเก้าอี้ข้างหลังเธอ "วารุณี เธอว่านัทธีจะสามารถมาหาเราได้อย่างราบรื่นไหม"

วารุณีจ้องเขา "แน่นอน ฉันเชื่อในตัวเขา เขาทำได้แน่นอน!"

นิรุตติ์ยิ้มอีกครั้ง "ถ้าหลังจากที่มาแล้ว เขาแขนขาขาดล่ะ"

คำพูดนี้ทำให้หน้าวารุณีเปลี่ยนไปอย่างมาก "มีระเบิดฝังอยู่อีกหรอ"

นิรุตติ์ยิ้มเบาๆ "ใครจะรู้"

เขายักไหล่ แล้วหลับตาลง ไม่พูดอะไรอีก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

แต่วารุณีคิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้ เพราะเขายอมรับว่ามีระเบิดอยู่อีกจริงๆ

บางทีไม่ใช่แค่ระเบิด แต่ยังมีปืน

ถ้าเป็นอย่างนี้ นัทธีไม่...

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้น วารุณีก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอนิ่งอึ้ง สมองว่างเปล่า

แต่ตอนนี้เธอถูกมัด ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องไปที่คอมพิวเตอร์ตรงหน้าเธอ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คืออธิษฐานขอท้องฟ้า ขอให้นัทธีและผู้ติดตามของเขามาถึงอย่างปลอดภัย

แต่เห็นได้ชัดว่าพระเจ้าไม่ได้ยินคำอธิษฐานของวารุณี

หรืออาจจะได้ยินแต่จงใจละเลย

คนของนัทธีน้อยลงเรื่อยๆ ล้มลงไปทีละคน นัทธีได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะเลอะเทอะ แต่วารุณีก็ยังคงเห็นว่าใบหน้าของเขาค่อยๆซีดลง

นั่นเป็นสัญญาณของการสูญเสียเลือดมากเกินไป