กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 15

ดวงตาสีเข้มที่สวยงามของปัณณ์เต็มไปด้วยน้ำตา

ปากเล็กกัดแน่น ใบหน้าที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ณิชาไม่ต้องการเขาจริงๆเหรอ?

ไม่รับสายเลย...

สักครู่หนึ่ง ปัณณ์มองดูบ้านที่เหมือนกรงเหล็กที่อยู่ข้างหน้าเขา มันได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา และบริเวณโดยรอบก็เย็นยะเยือก ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นตระหนกมาก

เขาไม่ต้องการที่จะไม่ได้เห็นณิชา และเขาไม่ต้องการที่จะถูกขังเอาไว้

เขาจะต้องหนีออกไป!

เขาสูดกลิ่นและเช็ดน้ำตาของเขาอย่างรวดเร็ว

การร้องไห้เป็นสัญญาณของความอ่อนแอ

เขาอยากเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง ผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สามารถปกป้องแม่ของเขาได้!

……

ณิชาเตรียมอาหารเช้าและโทรหาอรัลเพื่อมาทานอาหารเย็น

ใบหน้าของเด็กน้อยไม่เปลี่ยนและก็ไม่สังเกตเห็นอะไรเลย ณิขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยและส่งเขาไปโรงเรียนอนุบาลตามปกติ

ก่อนจากไป เธอยังหอมแก้มให้เจ้าตัวเล็กด้วย

คนตัวเล็กหน้าแดงอีกครั้งด้วยความเขินอาย

แต่ทันทีที่ณิชากลับมาที่โบรุยกรุ๊ป ทุกคนก็มองเธออย่างแปลกๆ

“เธอเป็นลูกสาวของฆาตกรเหรอ?”

“เมื่อก่อนไม่เคยมีข่าวลือมาก่อน ฉันคิดว่าครั้งนี้ก็คงอยากจะเข้าใกล้คุณหนูอรัล สุดท้ายก็ถูกตระกูลสนธิไชยสืบหาข้อมูลในอดีตของเธอ และเอามาหักหน้าเธอ”

“ใช่ไหมล่ะ ตระกูลสนธิไชยไม่ต้องการให้เธอออกแบบวิลล่าวันเกิดของคุณหนูอรัลอีกต่อไป…”

“ อย่าพูดเหลวไหลสิ สีหน้าเธอดูแย่มาก”

ทุกคนเม๊ามอยไปเรื่อยๆ และบางคนถึงกับขึ้นเสียงอย่างจงใจ เพราะกลัวว่าณิชาจะไม่ได้ยินพวกเขา

ณิชาเข้าใจได้ทันทีว่าตำแหน่งของเธอในฐานะหัวหน้านักออกแบบถูกไล่ออก และมีพนักงานหญิงบางคนในบริษัทที่อิจฉาความงามของณิชา แต่ตอนนี้เธอไม่รู้พวกเขาได้ข่าวจากที่ใด พวกเขารู้ว่าเธอเคยเป็นคุณหนูล้มละลายในตระกูลสถานนท์ ตอนนี้ก็มาทำงานที่โบรุยกรุ๊ป ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยอีกครั้ง...

อันที่จริง มนุษยสัมพันธ์ของณิชาในบริษัทนั้นดีเสมอมา แต่ที่ที่มีผู้คนอยู่ ย่อมมีการนินทาและมีผลประโยชน์ทับซ้อนกัน

ณิชาไม่ได้นึกถึงข่าวลือเหล่านี้เลย เธอแค่ทำงานของตัวเองไป

มีอะไรที่ฟังไม่ได้อีก เมื่อสี่ปีก่อนตระกูลสถานนท์มีปัญหาล้มละลายยังได้ยินไม่พอหรือ?

คำพูดเหล่านี้และการดูถูกของเจ้าหนี้ในเวลานั้นยังรุนแรงกวว่านีเอีก และพวกเขาก็ไม่มีค่าควรแก่การกล่าวถึงเลย

เวลาที่ทรมานได้ผ่านไปแล้ว สิ่งพวกนี้จะยังทำร้ายเธอได้เหรอ?

หัวหน้าแอนเข้ามาในขณะนั้น และเคาะโต๊ะของณิชา “ณิชา ผู้จัดการขอให้เธอไปที่ห้องทำงานของเขาหน่อย”

ณิชาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

แต่ทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงเก็บอารมณ์และเคาะประตูห้องทำงานของผู้จัดการธีทัต

“คุณธีทัต คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ”

“ปิดประตู ผมมีอะไรจะบอกคุณ” ผู้จัดการธีทัตเป็นชายอายุสี่สิบต้นๆ เขามีท้องที่ยื่นออกมาเพราะบวมเบียร์ เมื่อเขามองไปที่ณิชา ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความโลภ

ว่ากันว่าเขาเป็นญาติของตระกูลรุ่งโรจน์ และตำแหน่งของเขาในกลุ่มก็มั่นคงตลอด

ณิชาปิดประตูตามที่เขาสั่ง

ธีทัตก็ดึงม่านปิดลงด้วย และห้องทำงานที่กว้างขวางก็กลายเป็นพื้นที่ปิดสำหรับสองคน

เขานั่งบนโซฟาแล้วชี้ไปที่ด้านข้างของเขา “มานั่งนี่สิ”

มานั่งนี่สิ?