กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 14

ถึงแม้ในหัวของปัณณ์จะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ยังไงเขาก็เป็นเด็ก และเขาก็หายไปนานขนาดนี้แล้ว เขาคิดว่าณิชาต้องเป็นห่วงเขามากแน่ๆเลย เขาเลยสละความสงสัยพวกนั้นออกให้หมด แล้ววิ่งไปที่ประตู แล้วทุบประตูด้วยความโกรธ

วงกบประตูก็ส่งเสียงดัง และเสียงของเด็กก็ดังขึ้น

“เปิดประตู พวกคุณปล่อยผมไปเดี๋ยวนี้นะ ผมว่าแล้วว่าพวกคุณต้องไม่ใช่คนดี”

“ปีศาจ ถ้าเก่งจริงก็มาตัวต่อตัวกับผมสิ สั่งให้คนขังผมไว้ คุณเป็นผู้ชายอะไรกัน ”

“หม่ามี๊ ฮือ หนูคิดถึงจังเลย......”

ตรงข้ามประตู ตอนนี้ลุงชัยกำลังจะพูดปลอบ แต่เขาก็หยุดลง

ที่แท้คุณหนูคิดถึงแม่ของเขาอีกแล้ว ก็ว่าทำไมวันนี้อารณ์ไม่ดีมาก

แต่น่าเสียดาย ในคฤหาสน์สนธิไชย เรื่องแม่ของคุณหนูก็เป็นปริศนา

……

อพาร์ตเมนท์ชั้นห้าในชุมชนเล็กๆ

ครอบครัวหนึ่งนั่งกินข้าวด้วยกัน กับข้าวสามอย่าง เรียบๆ ง่ายๆ

อรัลมองดูกับข้าวพวกนั้น หอมๆ มันๆ เผ็ดร้อนเย้ายวน แต่เขากลับนั่งขมวดคิ้วอย่างสงบ

เขาชอบกินแบบรสชาติไม่จัดจ้าน......

“ทำไมไม่กิน?” สิดาเห็นอรัลไม่ขยับตะเกียบแล้วพูดขึ้นว่า “ไหนบอกว่าหิวไง หรือจะว่ายายทำได้ไม่อร่อย”

อรัลเม้มปาก แล้วคีบเต้าหู้หม่าล่ามาหนึ่งชิ้น

รสเผ็ดจนแผ่ไปทั่วปาก…

“เผ็ดจัง...”

เขาฝืนกลืนเต้าหู้ชิ้นนั้นลงไป แก้มของเด็กน้อยแดงมาก ณิชาเลยเทน้ำอุ่นให้อรัลหนึ่งแก้ว แล้วก็ขำเบาๆ

“นี่เผ็ดเหรอ? เมื่อก่อนหนูชอบพูดว่าที่ยายทำไม่เข้มข้นเท่าร้านอาหารจีนร้านนั้น...”

ท่าทางการดื่มน้ำของอรัลหยุดชะงัก

เด็กผู้ชายที่ชื่อปัณณ์กินเผ็ดเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?

“เป็นเพราะวันนี้ฝีมือคนยายดีมากต่างหาก”

สิดาโดนชมเลยไม่โกรธ แล้วเธอก็คีบกับข้าวให้กับอรัล “ถ้าชอบก็กินเยอะๆ อีกหน่อยตอนที่ยายไม่เล่นไพ่ ก็จะทำให้หนูเยอะๆเลยนะ...”

อรัลทำหน้าลำบากใจแล้วรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มและเขินอาย “ของคุณครับคุณยาย”

“หูย ทำไมวันนี้น้องปัณณ์ของพวกเราขี้เกรงใจจัง?”

อรัลยิ้มอย่างเขินอายกว่าเดิม

“พอแล้ว รีบกินข้าวเถอะ ถ้ารู้สึกว่าเผ็ดเกินไปก็ซดซุป”

“อือ”

อาหารมื้อหนึ่งท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนไม่กี่คน

อรัลพยายามจะไม่ให้ตัวเองมีพิรุธ แต่หลังจากลุกจากโต๊ะ เขาก็ดื่มน้ำเย็นชามเล็กๆ แล้วบ้วนปากทันที เพื่อไม่ให้รู้สึกไม่สบายท้อง

เขานั่งมองณิชากับสิดาเก็บจานข้าว ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะดูเล็ก เทียบไม่ได้กับห้องอาบน้ำของคฤหาสน์สนธิไชย แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เป็นความอบอุ่นที่คฤหาสน์สนธิไชยไม่มี

คุณพ่อไม่เคยปลอบเขาแบบที่ณิชาทำเลย…

อรัลยิ่งโลภมากขึ้นกว่าเดิม

ตอนกลางคืนณิชาต้องนอนกับปัณณ์แน่ๆ

นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม อรัลเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วใส่ชุดนอนของปัณณ์ ไซส์กำลังพอดี แต่ร่างกายของเขาแข็งทื่อและตรงเหมือนดินสอ เมื่อก่อนเขานอนคนเดียวตลอด รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ แล้วใจก็เต้นแรงมาก หวังว่าจะไม่มีพิรุธ

ณิชานวดหัวของเด็กน้อยจนเคยชิน “วันนี้อยากฟังนิทานเรื่องอะไร?”

“จะเล่านิทานเหรอ?” อรัลออกมาจากผ้าห่ม ตากลมโตของเขากะพริบไปมา

“หรือว่าคืนนี้หนูไม่อยากฟัง?”

“อยากฟังครับ” อรัลกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด ก็เลยรีบพูดออกมา “แค่หม่ามี๊เป็นคนเล่า ผมก็ชอบฟังหมดเลย”