กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 13

“คุณกับคุณกันญ่าไปทานข้าวกันข้างนอก พวกผมไม่กล้าออกไปไกล ก็เลยไม่ได้ให้คนไปตามหาคุณหนู แต่ผมได้บอกกับลุงชัยแล้วว่าให้พาคุณหนูกลับบ้าน”

พอเวธัสเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่ามุมปากของเอกที่ยกยิ้มเหมือนกลั้นยิ้ม

“นายเห็นฉันเป็นเรื่องตลกเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ ผม...”

“หักโบนัสเดือนนี้ครึ่งนึง”

ใบหน้าของเอกทรุดลงทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจและความเศร้าโศก “คุณเวธัส...”

“ถ้าพูดอีกก็จะหักจนหมด” แววตาของเวธัสลุกเป็นไฟอย่างไม่ต้องสงสัย

เอก “...”

ซวยมากเลย เจ้านายเอาใจยาก พนักงานต้องทนทุกข์ทรมาน

ไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์สนธิไชย

คฤหาสน์สว่างไสวในยามค่ำคืนราวกับตอนกลางวัน

ภายใต้แสงจันทร์ ไฟที่สว่างสไวบนต้นไม้สะท้อนทิวทัศน์ที่แตกต่างกันออกไป

ได้ยินเสียงดับรถดังมาจากที่จอดรถ ลุงชัยที่รออยู่หน้าห้องของเด็กน้อยก็รีบสั่งคนใช้ “เร็วเข้าหน่อย คุณผู้ชายกลับมาแล้ว แต่งตัวให้คุณหนูเสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้ว ๆ”คนรับใช้ตอบ แล้วก็ผลักปัณณ์ที่ใส่ชุดนอนอยู่ออกมา

ปัณณ์ที่ถูกทำเหมือนตุ๊กตา ในแววตาของเชาเต็มไปด้วยความโกรธ

ครึ่งชั่วโมงก่อน เขาถูกคนใช้พาไปอาบน้ำแต่งตัว

ลุงชัยรังเกียจเนื้อผ้าเสื้อเชิ้ตของเขา ก็เลยทิ้งเสื้อผ้าของเขาหมดเลย แถมยังบังคับให้เขาใส่ชุดนอนไหมแท้พอดีตัว เนื้อผ้านุ่มมาก

จะไม่พูดก็ไม่ได้ ชุดมันพอดีกับตัวของเขามาก...

สีมันดูเชยมาก

สีดำล้วน ทำให้เขาดูโตกว่าวัย

สาวใช้ใช้ผ้าเช็ดผมของปัณณ์เบาๆให้มันแห้ง แล้วก็ทำผมให้ดูลอนๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จใบหน้าของปัณณ์ละเอียดอ่อนดูดี ตอนที่จ้องมองไปที่ลุงชัยทำให้ลุงชัยใจอ่อน

คุณหนูน่ารักจริงๆ

เขาจูงมือปัณณ์ไปที่ห้องโถง “คุณหนู เดี๋ยวคุณผู้ชายก็จะกลับมาแล้ว ไม่ว่าก่อนหน้านั้นจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกคุณ เดี๋ยวคุณหนูต้องพูดขอโทษก่อนนะครับ เข้าใจไหม?”

“บ้าบอ”

ปัณณ์พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา แต่เท่าที่เขาเห็นคือร่างกายของผู้ชายที่สูงและแข็งแรง

ขายาวของเวธัสเดินเข้ามาที่ห้องโถง เขาถอดเสื้อสูทตัวนอกออกอย่างเคยชิน แล้วคนใช้ก็มารับไปแขวนไว้ตรงราวแขวนผ้า พอเขาสบตาขึ้นสายตาของเขาก็ไปประจบกับสายตาของปัณณ์ที่กำลังตกใจอยู่พอดี

ปากสีชมพูกของปัณณ์อ้าค้างไว้และชี้นิ้วไปที่เวธัส

ทำไมเขาหน้าตาเหมือนตนเองขนาดนี้?

“คุณ...”

“ฉันทำไม?” เวธัสนั่งลงบนโซฟาแล้วขยับปากพูด “นี่เป็นการกระทำที่แกสมควรทำกับผู้ใหญ่เหรอ? มานี่”

อายุแค่สามขวบครึ่งก็กล้าชักสีหน้าใส่เขาแล้ว

ปัณณ์ไม่ขยับ เวธัสหน้าตาเหมือนเขาเกินไปแล้ว...

ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

เพื่อที่จะหลบซ่อนความน่ากลัวนี้เขาก็เลยมองผ่านเวธัส เอามือกอดอกไว้ แสดงความเย่อหยิ่งทะนงตนอย่างจงใจ “แล้วทำไมคุณไม่รู้จักรักเด็กบ้างล่ะ?”

“......”ทุกคนสูดหายใจ