กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 17

เวธัสก็ลุกตามขึ้นมาเหมือนกัน แขนด้านขวาของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสีแดง เลอะเต็มเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา

ณิชาเห็นแผลของเขา สีแดงสดนั้นน่าตกใจมาก เธอร้องออกมาด้วยความตกใจและเข้าไปดึงแขนเขา “คุณได้รับบาดเจ็บเหรอ ？！ขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ เป็นเพราะมาช่วยฉันแท้ๆ ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ จะรับผิดชอบจนถึงที่สุด……”

เวธัสหลีกเลี่ยงการสัมผัสของณิชา รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ เหมือนกับความโกรธในอกที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ความโกรธมันสั่งสมอยู่ในอกแต่ไม่สามารถระเบิดออกมาได้

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงได้ช่วยผู้หญิงคนนี้！

เวธัสไม่ได้สนใจณิชา และเดินไปยังรถบูกัตติ เวย์รอน ที่จอดอยู่ข้างถนน

เอกรอเวธัสอยู่ที่ประตูรถตลอด

น่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเข้าใจผิดไป เอกเลยไม่กล้าพูดอะไร

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสดูโหดร้าย ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถนั้นก็พบว่าไม่มีคนอยู่ด้านหลัง เขาก็เลยหันกลับไปมอง ก็พบว่าณิชากำลังก้มลงเก็บโทรศัพท์สีขาวอยู่ เหมือนกับกำลังดูว่ามันแตกหรือเปล่า……

“ณิชา！”เวธัสจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น “จะรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ？ตามมาสิ！”

ณิชาถือโทรศัพท์ของตัวเอง โชคดีที่ไม่ได้ตกแตก……

เธอเก็บโทรศัพท์ แล้วก็วิ่งเข้าไปหาเขา

“ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”ผู้ชายคนนี้ขี้โมโหจริงๆ เลยสินะ? นิดหน่อยก็ตะคอกใส่คนอื่นแล้ว

……

แล้วทั้งสองคนก็ไปที่โรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมือง

เอกและบอดี้การ์ดหลายคนเคลียร์ชั้น1ในนั้นให้เรียบร้อย

เวธัสกับณิชา ก็เดินตามกันเข้าห้องฉุกเฉินไป

พอคุณหมอเห็นทั้งสองคน ก็รีบยืนขึ้นอย่างระมัดระวังตัว เหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอยู่ยังไงอย่างนั้น

“คุณเวธัส ？นี่คุณ……”

เวธัสยังคงดูยิ่งใหญ่เกรียงไกรเหมือนเดิม เขาชี้ไปที่แผลตรงแขนข้างขวาของตัวเอง “รถชน ช่วยจัดการให้ผมหน่อย”

“ครับ” คุณหมอโค้งคำนับ แล้วก็หยิบกล่องยาออกมาด้วยร่างกายที่สั่นเทาด้วยความกลัว

เวธัสนั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้อย่างเกียจคร้าน เอาแขนขวาวางบนที่เท้าแขน ข้อนิ้วที่ชัดเจนกำแน่นเล็กน้อย ใบหน้าด้านข้างที่เส้นกรอบหน้าชัดเจนของเขา ดูอ่อนลงเพราะแสงไฟที่สลัว

“คุณผู้หญิงครับ รบกวนช่วยถอดเสื้อให้คุณผู้ชายหน่อย……”คุณหมอขอความช่วยเหลืออย่างเป็นธรรมชาติมาก

ณิชามองไปรอบข้าง แล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน “ไม่มีพยาบาลเหรอคะ？”

“พยาบาลบังเอิญไปลงตรวจที่วอร์ดพอดีนะครับ……”คุณหมออธิบายยังไม่ใส่ใจ แล้วก็คาดเดาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย “ใช่สิครับ ปกติทักษะการขับรถของคุณเวธัสดีมากเลย ทำไมถึงได้รถชนได้ล่ะครับ？”

ณิชายิ้มแหย ๆ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง แล้วก็ม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างยอมจำนน……

บุญคุณแม้เพียงน้ำหยด ก็ควรตอบแทนให้ได้ดั่งสายธาร！

ก็แค่ถอดเสื้อเองไม่ใช่เหรอ？

เธอมีลูกแล้วด้วยซ้ำ แล้วมีอะไรให้ต้องอายด้วยล่ะ

ณิชาปลดกระดุมเสื้อคอเวธัส แล้วก็ถอดเสื้อสูทสีดำของเวธัสออกช้าๆ แขนของเขาเต็มไปด้วยสีแดงเต็มไปหมด

กล้ามเนื้อที่แข็งแรงของผู้ชายนั้นทรงพลัง หน้าอกขยับขึ้นและลงตามลมหายใจ

กลิ่นฮอร์โมนเพศชายลอยมาแตะจมูก……

แต่มันปะปนไปด้วยกินเลือดที่ค่อนข้างแรง เพราะว่าเลือดเริ่มแข็งตัวแล้ว ทำให้เสื้อเกาะติดแผลแน่น ดูบาดเจ็บมากอยู่ ณิชาเห็นแล้วรู้สึกเจ็บแทน การกระทำของเธอก็เลยเบาลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นเลือดเล็กน้อย แต่ว่าตอนที่ณิชาเข้าไปใกล้เขานั้น ก็ได้กลิ่นน้ำหอมดอกการ์ดิเนียจางๆ จากร่างกายของณิชา น่าดึงดูดมาก

ไม่นาน หมอก็พันแผลที่แขนของเขาและถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

ณิชาก็รู้สึกโล่งอกตามไปเหมือนกัน

ต่อมาก็เห็นเวธัสชี้มาที่ขาของตัวเอง “มานี่……”

ณิชาถอยไปด้านหลังอย่างระมัดระวัง ดวงตาเบิกกว้าง