กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 175

“แคก แคก...”

เขาเห็นแค่รูปหัวใจบนหน้าผากของชายหนุ่มที่วาดด้วยลิปสติก และสุดท้ายก็บรรจบกันที่คาง

แล้วตำแหน่งลิปสติกอยู่ตรงกลาง และทั้งสองด้านก็มีขีดออกมา...

มันเหมือน...หนวดสีแดง

นี่คือผลงานของปัณณ์อย่างแน่นอน!

ไม่น่าล่ะที่จู่ๆ เด็กคนนั้นก็เสนอว่าจะไปที่บ้านของเจนนี่ เขาต้องกลัวว่าเธอจะเจอกับวีรกรรมของเขา เขาจึงแอบหนีไป!

เสียใจ นี่เธอเชื่อท่าทีของเด็กน้อย และไม่ยอมเข้าไปหาเวธัส...

ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?

หนวดแดงนั่นมันตลกมาก ถ้าเดินไปข้างนอก คงมีคนหัวเราะเต็มไปหมด!

เธอต้องตีก้นปัณณ์อย่างแรงเลย!

เวธัสเห็นท่าทีตกตะลึงและความมึนงงในดวงตาของณิชา แต่สายตาที่ชื่นชมแบบนี้ เขาชินมานานแล้ว แต่เขาก็ยังสงสัยเล็กน้อย เขารู้ว่าเขาหล่อ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นอึ้งจนพ่นน้ำออกมา?

“ณิชา มีมารยาทหน่อย” เขาจงใจลดเสียงลง

ณิชากำลังเกาหัว เธอจะเกลี้ยกล่อมให้เขาล้างหน้าโดยไม่โกรธได้ยังไง

"ที่...ที่บ้านของฉันซื้อเครื่องล้างหน้ามาใหม่..."

เครื่องล้างหน้า?

เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

อย่างไรก็ตาม เวธัสไม่ได้เปิดโอกาสให้ณิชาได้ช่วยเขาเลย เขายกนาฬิกาของเขาขึ้นและเหลือบมองมัน มันดึกมากแล้ว

“ในเมื่อคืนนี้คุณไม่สะดวก ผมไปก่อนนะ”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาก็เสริมอีกประโยคหนึ่ง เสียงของเขาก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงแหบ "เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ ผมจะมารับคุณไปเข้าร่วมการแข่งขันในรอบชิงชนะเลิศ จำสิ่งที่คุณสัญญากับผมไว้ด้วย"

ณิชาได้สติ เธอเข้าใจว่าเขากำลังเน้นย้ำเรื่องอะไร เธอสัญญาว่าจะทำให้เขาพอใจหลังจากการแข่งรอบชิงชนะเลิศ

แต่ตอนนี้...

ที่สำคัญคือ มันมีลายตลกๆ บนใบหน้าเขา

“คุณเวธัสรอก่อน…” ณิชาไล่ตามเขาไป

ที่ทางเข้าลิฟต์ เธอคว้าข้อมือของเขาด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและความอาย "ฉัน...ฉันมีอะไรจะบอกคุณ ใบหน้าคุณ..."

ติง

ลิฟต์เพิ่งมาถึงชั้นห้า

ดวงตาของเวธัสสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน เขาลูบผมสีดำสนิทของเธออย่างเอ็นดู ก่อนจะโน้มตัวลงมาเล็กน้อย แล้วใช้ริมฝีปากบางๆ แนบกับใบหูส่วนล่างของเธอ "ถ้าไม่อยากยั่วผม ก็อย่าให้ผมอยู่ต่อ มิฉะนั้นผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นไหม”

ณิชาไม่กล้าห้ามเขาอีกต่อไป

เธอมองดูเวธัสเข้าไปในลิฟต์ แล้ว...

“น้องปัณณ์ ออกมาหาหม่ามี๊!” เธอรีบไปที่ประตูห้องถัดไป แล้วตบประตูด้วยความโกรธ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงของเจนนี่ก็ดังขึ้นที่ประตู และเธอก็กลัวเล็กน้อย “คือ...ปัณณ์บอกว่าเขาผล็อยหลับไปแล้ว มีเรื่องอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ เด็กน้อยน่ะ เธอต้องค่อยๆ สอน อย่าโมโหอย่างนั้นสิ”

ณิชาหายใจเข้าลึก ๆ อย่างสุดความสามารถ

หนึ่ง สอง สาม...

แต่ก็ยังระงับความโกรธไม่ได้

“เจนนี่ ไปบอกเด็กดื้อคนนั้นด้วย ถ้าไม่ให้คำอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นในครั้งนี้ ต่อไปอย่าคิดว่าฉันจะพาเขาไปที่สวนสนกอีก!”

อย่างน้อยก็ควรบอกเธอว่า เขาเป็นคนวาดใบหน้าของเวธัส

เพื่อที่เธอจะได้รับมือกับผลที่ตามมา...

เธอนึกภาพไม่ออกว่าสีหน้าของเวธัสจะเป็นอย่างไรเมื่อเขาพบว่าใบหน้าของเขาถูกวาดแบบนั้น ตอนนั้นในห้องนั้นมีเธอกับเขาเพียงสองคน เขาคงคิดว่าเธอวาดมัน...

เจนนี่ปฏิเสธที่จะเปิดประตูให้ และเธอก็กล่อมให้ณิชากลับบ้านได้อย่างไม่เต็มใจ

เธอกำลังเกาะอยู่ตรงประตู และมองออกไปจากตาแมว...