กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 20

บรรยากาศเงียบไปหลายวินาที เด็กน้อยทั้งสองคนจ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นปัณณ์ก็เป็นคนทำลายความเงียบก่อน โพล่งถามออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิ——

“นายเป็นใคร！ทำไมถึงมาอยู่ที่บ้านฉันได้？”

“นายเองเหรอ？”มือเล็กของอรัลยังคงจับลูกบิดประตูอยู่ หัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องนั้นก็ถึงสบายใจลง

เขาเดินเข้าประตูมา แล้วก็ค่อยๆ ถอดรองเท้าออก

แล้วก็หยิบรองเท้าคู่เล็กน้อยที่น่ารักออกมาจากตู้รองเท้าอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมกับเปลี่ยนใส่เข้าไป

ปัณณ์มองไปที่อรัลด้วยความโกรธเคือง

อยู่ที่บ้านของเขา รับโทรศัพท์ของเขา แถมตอนนี้ยังใส่รองเท้าของเขาอีกงั้นเหรอ?

“นาย get out——”ปัณณ์โกรธจนแก้มป่อง แล้วก็ชี้ไปที่ประตู

ดวงตาที่ใสแจ๋วของเขา เหมือนภูเขาไฟที่ปะทุเป็นสีแดง

คนนี้นั้นเอง ที่ยึดหม่ามี๊ของเขาไปเมื่อคืนนี้！

อรัลตอบอย่างช้าๆ ว่า “ดูท่าทางนายยังไม่รู้ตัวตนของฉันนะ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง เมินเฉยต่อความโกรธของปัณณ์ วางกระเป๋าหนังสือลงด้านข้าง แล้วก็ยื่นมือเล็กๆ ที่อ่อนโยนให้กับเขา “สวัสดี ฉันชื่ออรัล”

ความเฉยเมยและสงบของเขาตรงกันข้ามกับความโมโหของปัณณ์ในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง

……อรัล？

คนนี้คือคุณหนูที่ลุงชัยเอาแต่พูดถึงนั้นเหรอ?

ดังนั้น ลุงชัยก็เข้าใจผิดว่าเขาคืออรัลที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้งั้นเหรอ?

แล้วหม่ามี๊ที่รักของเขาก็เห็นอรัลเป็นตัวเขาเองอย่างนั้นเหรอ?

“นาย——”

ทั้งๆ ที่ปัณณ์รู้สึกอย่างชัดเจนว่าตัวเองควรจะโกรธ แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับมือเล็กๆ ที่เขายื่นมานั้น ก็เปลี่ยนเป็นเอามือมาเท้าเอวด้วยความหงุดหงิดแทน “นายอยู่ที่นี่และปลอมตัวเป็นฉันคงมีความสุขดี แต่ว่าฉันกลับซวยเพราะนาย！ปีศาจกษัตริย์ของนายนั่นกล้าดียังไงมาขังฉันเอาไว้ ฉันเกลียดเขา！”

ร่างที่ยืนตรงของอรัลแข็งทื่อเล็กน้อย “นั้นพ่อฉัน ฉันไม่อนุญาตให้นายพูดถึงเขาแบบนั้น”

“นายเห็นเขาเป็นพ่อ แต่ว่าเขากลับสั่งขังนายไว้ เหมือนพ่อคนตรงไหนกัน？”ปัณณ์เหมือนลูกแมวที่กำลังโมโห ประท้วงความยุติธรรมให้อรัล “แย่กว่าผู้ชายนิสัยไม่ดีที่บ้านฉันอีก”

อย่างน้อย ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยลงโทษเขา

ร่างกายของอรัลแข็งทื่อขึ้นกว่าเดิม

ริมฝีปากที่สวยงามเม้มแน่น

ความผิดหวังที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา……

ใบหน้าที่เศร้าโศกของอรัลปรากฏอย่างชัดเจนในสายตาของปัณณ์ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกวุ่นวายใจในทันที นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกผิดที่อธิบายไม่ได้

บ้าจริง ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังรังแกเขาอยู่ล่ะ?

“ช่างมันเถอะ ฉันจะใจดี ไม่โกรธนายแล้วก็ได้ ลูกผู้ชาย จะมาทำท่าทางเศร้าแบบนี้ได้ยังไงกัน……” ก่อนที่อรัลจะดึงมือกลับ ปัณณ์ก็ยื่นมือไปจับมือกับเขา ถือว่าเป็นการทักทายกันอย่างเป็นมิตร

ดวงตาสีดำของอรัลวาววับ ไม่ได้ปฏิเสธการสัมผัสของปัณณ์

“การแลกเปลี่ยนตัวตนเป็นความลับระหว่างพวกเรา ห้ามบอกใครเด็ดขาด”

ปัณณ์ก็ไม่อยากให้หม่ามี๊รู้เหมือนกันว่ามีเขาอีกฉบับหนึ่งบนโลกใบนี้ “ตกลง ฉันรับปาก！ ตอนนี้ในเมื่อฉันกลับมาแล้ว นายก็รีบกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชยเถอะ……”

“ฉันขออยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? คฤหาสน์สนธิไชยมีของเล่นตั้งเยอะแยะ ขอแค่นายอยากได้ ลุงชัยก็หามาให้นายได้ทั้งหมดนั่นแหละ”อรัลยังไม่อยากกลับคฤหาสน์สนธิไชยเร็วขนาดนี้

เขายังอยากอยู่ในวันสุดสัปดาห์กับณิชา แล้วก็พาเขาไปที่สวนสนุกได้

“ไม่ได้！ฉันยกหม่ามี๊ให้นายมาตั้งวันหนึ่งแล้ว แล้วอีกอย่าง……” ปัณณ์ทำปากมุ่ย แล้วก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ฉันต้องพยายามอย่างมากกว่าจะหนีออกมาจากคฤหาสน์สนธิไชยได้เลยนะ ！”

“หนี？”อรัลขมวดคิ้วและมองไปที่เขา

“แน่นอน”

ปัณณ์ยืดอกขึ้น เขาเลิกคิ้วที่ละเอียดอ่อนของเขาขึ้น เหมือนกับว่าได้ทำอะไรที่ยอดเยี่ยม

“ปีศาจกษัตริย์ลงโทษฉัน ไม่ให้ฉันออกไปไหน ฉันก็เลยแกล้งป่วย แล้วก็หลบหนีระหว่างตอนที่ไปโรงพยาบาล เป็นไง ปัณณ์ฉลาดน่าดูเลยละสิ？”พอพูดถึงขั้นตอนการหนีออกจากโรงพยาบาล มันช่างน่าทึ่งและตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด

โชคดีที่เขามีใบหน้าที่น่ารักที่ไม่เป็นอันตรายต่อใคร

ในใจของอรัลมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น เขาพูดอย่างกังวลว่า “นายหนีออกมาแบบนี้ พ่อจะต้องไล่ล่านายไปทั่วเมืองแน่！”

“ไล่ล่านายต่างหาก เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? เขาไม่ได้รู้จักฉันสักหน่อย”ปัณณ์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ชี้ความจริงออกมาภายในคำไม่กี่คำ