กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 201

อาการเมาหนักตั้งแต่เมื่อคืน หลังณิชาตื่นขึ้นพลันเกิดอาการปวดหัวจวนใกล้จะระเบิดอยู่รอมร่อ

ร่างกายยังมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูก จนมันลามมาจากจุดคู่ขาทั้งสองข้าง

ณิชาใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะ และลุกขึ้นนั่งจากเตียง ฝ่ามือหนักอึ้ง เธอกางมือออกมาดู กลับคว้าจี้หยกมาได้ชิ้นหนึ่ง

เป็นเนื้อหยกขาว มองดูแล้วเป็นแผ่นหนาๆ โปร่งใสมาก หลังจากจุดแสงหักเหของแสงอาทิตย์แล้ว ราวกับดวงดาวน้อยๆ ระยิบระยับ พอใช้มือสัมผัสกลับมีอุณหภูมิสูงขึ้น ซึ่งเป็นหยกซึ่งหายากยิ่งชิ้นหนึ่ง ณิชาตะลึงเล็กน้อย อันนี้ไปเอามาจากไหนเนี่ย?

เศษซากบางอย่างที่ถูกลืมเลือนจู่ๆ ก็ตีขึ้นมาในหัว ณิชาจดจ้องเตียงใหญ่ที่อยู่ทางด้านหน้า ร่างกายแช่แข็งทันที

เธอ....เมื่อคืนนี้เธอเมาขาดสติจนก่อเรื่องขึ้นอีกแล้วเหรอ?

บนเตียงหลังนี้ เธอเหมือนวิญญาณที่ย้อนระลึกกลับไปเป็นเมื่อคืนนี้ โดยการอยู่ในฐานะคนยืนมอง เมื่อเห็นว่าเธอเป็นคนลอกคราบเวธัสเอง จนเสื้อเชิ้ตของตนเองยับยู่ยี่จนขดเป็นก้อนกลมๆเช่นเดียวกัน

เธอนั่งคร่อมอยู่บนแผงอกของเขา ราวกับผู้หญิงแพศยาที่ใช้เล็บเขี่ยวนๆ หยุกหยิกวนเวียนอยู่ตรงหน้าอกของเขา ส่วนจี้หยกชิ้นนี้ก็ดึงออกมาจากคอของเวธัสออกมาดื้อๆ

ณิชาตกใจจนสั่นเป็นเจ้าเข้า ทำอย่างกลับไปเจอผีมา

เธอฉุกคิดอะไรขึ้นได้ จี้หยกชิ้นนี้เวธัสใส่อยู่จริงๆ ก่อนหน้านี้คืนวันนั้นที่ห้างJN เธอก็เคยเห็นแล้ว...

ณิชาปิดหน้าปิดตาด้วยความเขินอาย เธอขดตัวอยู่ในผ้าห่ม อายม้วนต้วนอายสุดชีวิตอายไปสามบ้านแปดบ้าน

ทั้งๆ ที่ตนเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าดื่มเหล้าไม่เก่ง เมื่อคืนยังเกิดอาการบ้าบออะไรขึ้นจนดื่มหนักขนาดนั้น...

“ณิชา ไม่ว่าคุณมีเป้าหมายอะไรอยู่ เกมครั้งนี้หากผมไม่ได้บอกให้หยุดคุณก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ถอนตัวออก” ภาพแน่นิ่ง ซึ่งเวธัสพลิกตัวเธอและกดทับร่างกายลงมาทันที และใช้ลักษณะท่าทางอันน่าเกรงขามขององค์ชาย เพื่อให้เธอยอมศิโรราบ

มีเสียง “คลิก” ดังขึ้น ลูกบิดตรงบานประตูของโรงแรมพลันมีเสียงบิดดังขึ้นอย่างกะทันหัน

รูปร่างสูงยาวหล่อเหลาของเวธัสปรากฏอยู่ในดวงตาของณิชา ตอนที่เขามองเห็นณิชายังนอนขดตัวอยู่บนเตียงนั้น หัวคิ้วที่ย่นเข้าหากันพลันคลี่ออกเล็กน้อย

การให้เธอดื่มเหล้าจนเมาหนักซึ่งไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด ครั้งหน้าเขายังตัดสินใจเปลี่ยนไปใช้วิธีการอื่นในการลองสำรวจ

“อาหารเช้าพร้อมแล้ว จะลงไปกินหรือว่าจะกินบนห้องดีครับ?” เขานำถุงเสื้อผ้าที่มีชุดผู้หญิงอยู่หนึ่งชุดในมือยื่นไว้ที่ปลายเตียง

ณิชาชำเลืองมองรอยขีดข่วนเป็นรอยลึกหนึ่งรอยตรงไหปลาร้าของเขา

ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นรอยเล็บข่วน...

“ฉัน...ฉันจะลงไปกินข้าวที่ห้องอาหารเอง คุณรอให้ฉันล้างหน้าล้างตาสักเดี๋ยวนะคะ” ณิชาอายจนหมดสภาพ เธอมุดใต้ผ้าห่มจนเอื้อมมาถึงปลายเตียง พลันหยิบถุงเสื้อผ้าผู้หญิงขึ้นมา แม้ว่าจะเขินอายอยู่บ้าง แต่การซุกตัวอยู่ในผ้าห่มมันเลยไม่กลัวว่าจะโป๊เปลือยล่อนจ้อน

เธอใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พลันลงมาจากเตียง เหมือนว่าเธอฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็วิ่งกลับไปที่ขอบเตียงอีกครั้ง พลันนำจี้หยกชิ้นนั้นที่อยู่ใต้หมอนยื่นให้เวธัส ดวงตาดำขลับคู่นั้นยังกลิ้งกลอกไปมาอย่างรวดเร็ว

“นี่คือจี้หยกของคุณ ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อคืนเผลอดึงออกมา...”

จี้หยกของเขาเดิมใช้เชือกแดงเส้นหนึ่งในการคล้องคอ แต่เชือกเส้นนั้นก็ขาดสะบั้นไปเรียบร้อยแล้ว

จังหวะที่เธอยื่นมือมานั้น เวธัสพลันดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แผ่นอกกำยำอันร้อนผ่าวกกกอดเธอเอาไว้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยพลางหยอกล้อ “ดูเหมือนว่าคุณจะจำเรื่องพวกนั้นที่คุณทำไว้เมื่อคืนนี้ได้แล้วสินะ?”

ในหัวสมองของณิชาพลันปรากฏท่าทางของพวกเขาที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างกายประสานกันอย่างแนบแน่น แนบเนื้อเกี่ยวพันถักทอ จนอดใจไม่ไหวแทบไม่อยากจะขยับเขยื้อนไปจากร่างกายของอีกฝ่าย

ใบหน้าณิชาก็แดงขึ้นเรื่อยๆ ถึงขนาดหายใจติดๆ ขัดๆ

“ฉัน...ฉันดื่มเหล้าไม่เก่ง คุณก็รู้นี่...” ทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่ห้ามปรามเธอเอาไว้สักหน่อยนะ?

กระทั่งเธอยังจองหองโดยให้เขาจ่ายเงิน และสั่งเหล้ามาเพิ่มอีกหลายขวด…

น้ำเสียงสุขุมของเวธัสแสดงความเอ็นดูอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน “ดื่มเหล้าคออ่อนจริง แต่อาศัยที่เมื่อคืนนี้คุณเป็นคนเริ่มต้นก่อน พอยกโทษให้ได้ครับ”

“…” หัวใจของณิชาเต้นอย่างหนักหน่วงมาก พลันผลักเขาออกและวิ่งปรี่เข้าห้องน้ำทันที