กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 211

เวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปทีละนิด

ณิชาไม่มีโอกาสในการกล่าวขอโทษขอโพยเวธัสอีกเลย เมื่อธนาโดยสารเครื่องบินออกจากเมืองพรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ณิชาก็ได้รับสายโทรศัพท์ของจงกล

จงกลพูดว่าเธอกับน้องอรัลกำลังนั่งดูงิ้วอยู่ที่โรงงิ้วทับทิม พลันอยากนัดหมายเธอออกมาอยู่ด้วยกัน

ซึ่งณิชาไม่ได้เจอหน้าเจอตาน้องอรัลมาหลายวันแล้ว พลันฉุกคิดเรื่องที่ตนเองมีแผนการจะหนีเอาชีวิตรอดได้บอกกับปัณณ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่กลับยังไม่ได้บอกกล่าวให้น้องอรัลรู้เรื่อง เธอแต่งหน้าแบบลวกๆ พลันเดินทางไปยังสถานที่ที่ได้นัดหมายกับจงกลเอาไว้

อาจเป็นเพราะในเมื่อก่อนลำดวนเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยความบังเอิญ บางเวลาจึงมีงานเล่นงิ้ว ดังนั้นเมื่อจงกลว่างในทุกครั้ง ก็จะมายังโรงงิ้วของเมืองพรเพื่อฟังงิ้ว

โรงงิ้วทับทิมเป็นสถาปัตยกรรมแบบบ้านสวนแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงของเมืองพร ภายในสวนคลาคล่ำไปด้วยดอกไม้ใบหญ้า ดอกไม้นานาต่างชูช่ออยู่ตามกิ่งไม้ ยิ่งในฤดูร้อนก็ยิ่งเขียวชอุ่มเหลือเกิน ชายหลังคายังมีโคมแดงหอยระย้า แสดงถึงการเฉลิมฉลองตามประเพณีและวัฒนธรรมได้อย่างชัดเจน

โรงงิ้วแห่งนี้หนึ่งในเจ้าของกิจการที่อยู่เบื้องหลังก็คือเวธัส

ณิชามาที่นี่เป็นครั้งแรก พลันเดินอ้อมโถงทางด้านหน้าโดยมีพนักงานเป็นคนเดินทางเพื่อพามายังตำแหน่งที่จงกลกำลังฟังงิ้วอยู่ ซึ่งบังเอิญเสียจริงที่พนักงานได้รับคำสั่งอย่างฉุกละหุกในช่วงเวลานั้น จึงทำได้เพียงชี้บอกทางให้ณิชาแทน

ณิชาเดินมาถึงบ่อปลาคาร์ฟก็หลงทางแล้ว ที่นี่ช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน อีกทั้งโครงสร้างของตึกก็คล้ายคลึงกันมาก ซึ่งไม่มีรูปหรือไม่มีคนที่คุ้นเคยกับที่นี่ ถือว่าหลงทางได้ง่ายดายมาก

ท้ายที่สุดเธอเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนเดินมาถึงด้านหน้าประตูที่มีบานประตูปิดสนิท ถัดจากบานประตูนี้ไป เธอยังสามารถได้ยินเสียงมีคนกำลังเล่นงิ้วเพลง《มู่กุ้ยอิง》ในตำแหน่งที่ไม่ไกลมากออกมาจากด้านนอกประตู

ณิชาลองขยับดู แต่บานประตูนั้นปิดสนิทมาก โดยไม่มีการขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เธอพลันควานหาทางออกอื่นแทนอย่างหมดหวัง....

ในจังหวะที่ไม่ได้ตั้งใจ ณิชาแหงนหน้าจึงมองเห็นผู้ชายอยู่ด้านข้างดอกบัวตูมสีฟ้า ชายหนุ่มหันหลังให้เธอ แววตาเธอเปล่งประกายเล็กน้อย พลันเดินปรี่เข้าไปหาทันที...

“คุณคะ ไม่ทราบว่าจะเดินไปฟังงิ้วที่เรือนหมายเลข 6 ได้ยังไงคะ?” ณิชาสอบถามอย่างมีมารยาท