กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 223

หมอสาวพูดกับณิชาว่า “ที่คุณเวธัสเรียกให้ฉันมา นอกจากให้มารักษาบาดแผลที่เท้าของคุณแล้ว ยังอยากให้ตรวจสอบดูว่ามีบาดแผลอื่นๆ ที่มองไม่เห็นบนร่างกายอีกหรือไม่ ถ้าเกิดว่าคุณณิชาไม่ถือสาอะไรล่ะก็ รบกวนถอดเสื้อผ้าหน่อยนะคะ ฉันจะได้ตรวจให้คุณอย่างละเอียด”

พอได้ยินหมอสาวพูดแบบนี้ ณิชาถึงได้นึกขึ้นได้ว่าเธอรู้สึกปวดหลังนิดหน่อย

“ต้องถอดเสื้อผ้าด้วยเหรอครับ？”น้องอรัลอาสา “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมช่วยคุณน้าณิชาเอง”

ณิชาสวมใส่ชุดนอนที่เรียบง่าย มันช่างเบาบางและมีเสน่ห์เย้ายวน ตอนที่เด็กน้อยยื่นมือเข้ามา และเตรียมจะปลดเข็มขัดให้กับณิชานั้น จู่ๆ ก็มีร่างสูงร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู นัยน์ตาที่ลึกล้ำคู่นั้นกวาดตามองไปที่ณิชาและน้องอรัลที่นั่งอยู่บนเตียง และพูดออกมาในทันที——

“อรัล”

พอเด็กน้อยได้ยินว่าพ่อเรียกเขา มือที่กำลังยื่นเข้าไปก็ค้างอยู่กลางอากาศทันที

เขาหันหน้าไปมอง ก็เห็นเวธัสกำลังเดินเข้ามา

ชายหนุ่มเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร โน้มตัวลงมาเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของเขาอุ้มเจ้าเด็กน้อยขึ้นมา และเดินออกไปด้านนอก

น้องอรัลอึ้งไปในทันที “พ่อครับ คุณน้าณิชาบาดเจ็บอยู่ ผมอยากจะอยู่ช่วยเธอตรวจดู”

“ถ้าเกิดว่าแกตรวจเป็น แล้วจะมีหมอไว้ทำไม？”คำพูดที่น้ำเสียงเลวร้ายของชายหนุ่มคนนี้ ขัดขวางความคิดของเด็กน้อยโดยทันที

เด็กน้อยถูกเวธัสอุ้มไว้ในอ้อมแขนเหมือนลูกเจี๊ยบ เด็กน้อยพิงไหล่ของเวธัส เงยหน้าขึ้นมามองไปไกลๆ ก็เห็นณิชายิ้มให้กับเขา แล้วก็โบกมือ ส่งสัญญาณให้เขาไปกับเวธัส

เด็กน้อยไม่พูดอะไรเลย

เด็กน้อยต่างก็มีความรู้สึกไว เขาสัมผัสได้ว่า พ่อกับน้าณิชาไม่มีความสุขกัน

ตอนที่เวธัสออกไปนั้นก็ปิดประตูห้องนอนให้ณิชาด้วย

เด็กน้อยพูดพล่าม “ทำไมคุณน้าณิชาถึงได้รับบาดเจ็บแล้วครับ？”

เวธัสยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

“พ่อครับ พ่อทำอะไรคุณน้าณิชาเหรอ？”น้องอรัลไม่ยอมหยุดยั้ง

เวธัสอุ้มเจ้าตัวเล็กไปที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ดันเขาขึ้นไปบนโซฟา หันหลังและเดินออกไปเงียบๆ แผ่นหลังนั้นดูสูงตรงเป็นพิเศษ

ตอนที่เขาหันหลังไปนั้น ก็รู้สึกได้ว่าต้นขาของตัวเองถูกมือสั้นๆ คู่หนึ่งกอดเอาไว้

เวธัสมองลงไป

น้องอรัลกอดขาของเวธัสเอาไว้อย่างแรง น้ำเสียงเต็มไปด้วยการอ้อนวอน “พ่อครับ อย่าทำให้คุณน้าณิชาโกรธอีกเลยนะ ถ้าเกิดว่าเธอโกรธผมก็จะไม่มีหม่ามี๊แล้ว พยายามกล่อมเธอหน่อย ถือว่าผมขอร้องพ่อก็ได้ ผมอยากให้เธออยู่กับผมไปเรื่อยมากๆ เลย……”

น้อยครั้งมากที่ลูกชายจะขออะไรจากเขา

แต่ว่าเวธัสยังคงมีสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม “ปล่อย”

“ผมไม่ปล่อย！”น้องอรัลเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างดื้อรั้น ราวกับว่าถ้าปล่อยมือจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป เขาพูดอย่างจริงจังมากกว่า “น้าณิชาทั้งอ่อนโยน เอาใจใส่ สวย รู้จักคิด มีกาลเทศะ ทำความสะอาดบ้านได้ ถ้าเกิดว่าพ่อพลาดเธอไป ก็ไม่สามารถหาภรรยาที่เหมาะสมกว่าเธอได้อีกแล้วบนโลกใบนี้……”

เวธัสหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา จับมือของเจ้าตัวน้อย แล้วก็ค่อยๆ แกะมือของเขาออก

เจ้าตัวน้อยก็กอดแน่นขึ้น

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เขามีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก

เหมือนกับว่าถ้าปล่อยให้พ่อเดินออกไป เขากับคุณน้าณิชาก็จะไม่สามารถกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว……

แต่ว่าแรงของเด็กน้อยจะไปสู้แรงของชายหนุ่มได้ยังไง？