กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 232

กันญ่าสางผมที่อย่างเกียจคร้าน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น้องอรัล ฉันกำลังจะเป็นหม่ามี๊ของหนูเร็วๆ นี้ ดีใจไหม”

“ไม่! คุณไม่ใช่หม่ามี๊ของผม! หม่ามี๊ของผมคือคุณน้าณิชาคนเดียว!”

อรัลมองเข้าไปในบ้านจากมุมที่เธอยืนอยู่

ประตูไม่ได้ปิดมาก เด็กน้อยก็เม้มปากแน่น เขารีบไปสวมรองเท้าแตะอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูทันที

ใบหน้าของกันญ่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเธอต้องการซ่อนอะไรบางอย่าง เธอตั้งใจที่จะปิดประตู

แต่การเคลื่อนไหวของเด็กน้อยคล่องแคล่วมาก แค่แขนเล็กผลักเข้าไป ประตูก็เปิดออก...

ในห้องนอนที่มืดสลัว มีเพียงโคมไฟติดผนังอันอบอุ่นเท่านั้นที่เปิดอยู่ ซึ่งทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัว

ในอากาศมีกลิ่นที่ไม่สามารถทนไม่ได้

อรัลปิดปากและจมูกของเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เขาอึดอัดที่สุด...

สิ่งที่อึดอัดที่สุดคือเตียงใหญ่ในห้อง ร่างกายที่แข็งแรงของเวธัสเอนกายลงบนเตียง ผ้าห่มเปิดออกครึ่งหนี่ง อีกครึ่งหนึ่งแขวนอยู่ที่ขอบเตียง

บนพรมมีเสื้อผ้าของผู้ชายและผู้หญิงปะปนกัน ซึ่งดูเลอะเทอะมาก

อรัลสะดุดถอยหลังไปเล็กน้อย...

พ่อกับกันญ่านอนบนเตียงเดียวกัน!

ครั้งหนึ่งเขาเคยถามลุงชัยว่า เขาเกิดมาได้อย่างไร ทำไมหม่ามี๊ถึงไม่ต้องการเขา?

ลุงชัยตอบได้คลุมเครือมาก

แต่เขาจำได้อย่างชัดเจนมาก คำตอบของลุงชัยคือผู้ชายและผู้หญิงจะมีลูก เมื่อพวกเขานอนบนเตียงเดียวกัน

พ่อทรยศหม่ามี๊!

ความเข้าใจนี้ ทำให้หัวใจของเด็กน้อยแตกสลาย

เขาอยากให้พ่อกับหม่ามี๊อยู่ด้วยกันมากขนาดนั้น...

คนตัวเล็กเม้มปากอย่างสุดกำลัง แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความสิ้นหวัง

เขาอยากจะวิ่งไปปลุกพ่อของเขาที่ข้างเตียง แต่กลิ่นของแอลกอฮอล์ลอยมาที่เขา

ก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้ กันญ่าก็คว้ามือเขาจากด้านหลัง

เล็บสีแดงจิกเข้าไปในผิวของเขา น้ำเสียงเธอดูเย้ยหยันเล็กน้อย “น้องอรัล พ่อของหนูทำงานหนักตลอดทั้งคืน อย่าปลุกเขาเลย ปล่อยให้เขาพักผ่อนเถอะ…”

“ปล่อยผมนะ!”

อรัลขัดขืน เพราะอยากหลุดจากกันญ่า

หัวเราะอย่างร่าเริงยิ่งขึ้น เธออุ้มเด็กชายตัวเล็กขึ้น

“ไม่ต้องตื่นเต้นมาก ถ้าพรุ่งนี้ธัสตื่นขึ้นมา ฉันจะบอกเขาว่าหนุมาหาเขา”

“นี่คือบ้านของผม ออกไป”

เด็กน้อยถูกกอดเอวไว้ ร่างของเขาลอยอยู่กลางอากาศ นิ้วเท้าของเขาไม่สามารถเหยียบพื้นได้ และใบหน้าเล็กๆ ของเขาแดงขึ้น

เมื่อได้กลิ่นหอมฉุนของกลิ่นการ์ดีเนียบนร่างของกันญ่า เด็กน้อยก็โกรธจัด เขายกมือขึ้นข่วนใบหน้าของเธอ จนเกิดเป็นคราบเลือดสีแดง

“โอ้ย……”

กันญ่าอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย และเธอก็สะบัดมือแรงๆ จนเด็กคนนั้นตกลงไปที่พื้น

“กล้าดียังไงมาข่วนหน้าฉัน”

เด็กน้อยถูกโยนลงไปที่พื้น ตัวเขาไถลไปบนพื้นประมาณครึ่งเมตร

ศีรษะของเขากระแทกกับผนังจนเกิดเสียงตุ้บ เขาเจ็บปวดจนรู้สึกเวียนหัว

หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาของเขาก็แดง และเขาก็ลุกขึ้นจากพื้น

เขาเหมือนสัตว์ร้ายตัวน้อยที่โกรธแค้น จ้องไปยังผู้บุกรุก

“คุณไม่คู่ควรที่จะเป็นหม่ามี๊ของผม! ผมไม่มีทางยอมรับคุณตลอดไป”

กันญ่าโกรธ เธอเดินไปเตะเด็กน้อย

อรัลผลักเขาออกไปอย่างแรง ก่อนจะวิ่งลงบันไดไปอย่างทุลักทุเล...

กันญ่าจ้องมองไปยังทิศทางที่เด็กน้อยหายตัวไป

ไอ้เด็กบ้า รอให้ฉันอาศัยอยู่ในคฤหาสน์สนธิไชยก่อน ฉันจะค่อยๆ คิดบัญชีกับแก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเวธัส...

เธอรีบไปจัดการซุปแก้เมาที่เหลือในห้องครัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง