กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 240

จงกลมองไปที่เวธัสด้วยท่าทางที่ซับซ้อนและยุ่งเหยิง เธอสงสัยเล็กน้อย

“ธัส คุณแน่ใจหรอว่าลูกชายของณิชาเป็นลูกของคุณ”

“ผมไม่จำเป็นต้องโกหกคุณ” คำพูดของเวธัสได้แสดงทัศนคติของเขาแล้ว

คำพูดห้ามปรามของจงกลสำลักเข้าไปในคอของเธอ...

หากเป็นอย่างที่เวธัสพูด แสดงว่าเขาเป็นหนี้ณิชาจริงๆ

ณิชาเลี้ยงลูกชายของเธอคนเดียวซึ่งต้องทนทุกข์ทรมานมาก

ไม่น่าแปลกใจที่เวธัสจะปฏิบัติต่อณิชาแตกต่างไปจากเดิม...

……

งานวิวาห์ที่ใครหลายคนรอคอยก็จบลงด้วยความสับสนวุ่นวาย

มีการโต้เถียงกันอย่างดุเดือดในหมู่แขก

บางคนกำลังพูดถึงตัวตนของณิชา ในขณะที่คนอื่นกำลังนินทาเกี่ยวกับน้องปัณณ์ที่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ยังไงณิชาก็ตกอาบมาสี่ปีแล้ว และชนชั้นสูงจำชื่อเธอไม่ได้นานแล้ว จะไปจำได้ยังไงว่าลูกชายของเธอเป็นใคร?

มีหลายคนที่กำลังคุยกันว่า ในอนาคตปัณณ์กลับมารับตำแหน่ง อรัลเจ้าชายน้อยผู้เป็นที่รักของผู้คนหลายพันคนคงจะไม่ได้รับความโปรดปรานอีก...

ไม่มีใครรู้ ว่าตรงมุมห้องมีคนที่เกี่ยวข้องนั่งอยู่

อรัล

อรัลสวมหมวกเล็กๆ น่ารัก คลุมหัวกลมของเขา เขาสวมแว่นกันแดดและหน้ากากบนใบหน้าของเขา

ใต้หน้ากาก ปากเขาอ้าเป็นรูปตัว O ที่ผิดปกติ...

เขาไม่เคยถูกลักพาตัวตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เขาแค่ไม่อยากปล่อยให้หม่ามี๊จากไปแบบนี้ เขาจึงมีความคิดที่กล้าหาญและบังคับให้ณิชากลับมาเพื่อหยุดงานแต่งงาน

แต่เขาไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้...

พ่อประกาศต่อสาธารณะว่าปัณณ์ก็เป็นลูกพ่อ พ่อรู้ความจริงแล้วเหรอ? รู้เมื่อไหร่?

ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่สงสัยเลย...

ทำไมเขาถึงคิดว่ามันไม่จริง!

แล้วตอนนี้ปัณณ์อยู่ไหน?

งานแต่งงานของพ่อ เขาไม่ได้มาเหรอ?

ในสมองของเขาเต็มไปด้วยคำถาม หัวสมองของเด็กน้อยกำลังจะระเบิด

ในความเป็นจริง เป็นไปไม่ได้ที่ปัณณ์จะพลาดงานแต่งงานของเวธัสและกันญ่า

เป็นจงกลที่ให้คนปล่อยเขาออกมา

ในขณะนี้ ในห้องส่วนตัวบนชั้นสอง บอดี้การ์ดที่แข็งแรงสองคนยืนอยู่ตรงหน้าเด็กน้อย ไม่ยอมให้เขาก้าวออกไปจากห้อง

วันนี้เป็นงานแต่งงานของเวธัสและกันญ่า ด้วยความซนของเจ้าตัวน้อย ยังไงเขาก็จะต้องไม่ปล่อยให้เขาสร้างปัญหาแน่นอน

ดังนั้นเวธัสจึงได้ส่งคนมาเฝ้าเขาโดยเฉพาะ

“ฮือ...” จู่ๆ เด็กน้อยก็จับท้องตัวเองและทรุดตัวลงกับพื้น

บอดี้การ์ดทั้งสองมองหน้ากันอย่างตกใจ “คุณหนู เลิกแกล้งได้แล้ว คุณเวธัสบอกพวกเราว่าอย่าเชื่อคุณหนู”

“อื้อออ ปวดท้องมาก...”

ใบหน้าของเด็กน้อยเริ่มซีดและเหงื่อก็เผยออกจากหน้าผากของเขา

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งบนพรมแดงด้วยมือข้างหนึ่ง ท่าทางของเขาเจ็บปวดมาก

ในตอนแรกบอดี้การ์ดไม่เคลื่อนไหว

แต่เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยยังอยู่ที่ท่านี้ และไม่ได้ขยับตัวเป็นเวลานาน

และการหายใจก็เร็วมากขึ้น...

“ทรมาน หนูทรมานมาก…หนูแทบหายใจไม่ออก…”