กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 242

เขาจ้องมองไปที่เวธัส โดยที่ปราศจากความชื่นชมและความผูกพันที่มีก่อนหน้านี้

ที่เหลือก็มีแต่ความเกลียดชังและความระแวดระวัง

“คุณทำร้ายหม่ามี๊ ผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณอีก!”

เด็กน้อยพูดประโยคที่โหดเหี้ยม จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไป แต่ก่อนที่จะไปถึงเวธัส เขาก็ถูกเวธัสคว้าคอของเขาไว้

ความเข้มแข็งของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ เจ้าตัวเล็กไม่สามารถสู้ได้

เขาถูกเวธัสอุ้มขึ้นลอยอยู่ในอากาศ...

แขนและขาเล็กๆ ของเขายังคงดิ้นไปมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

คอเสื้อรัดคอของเขาไว้ ซึ่งทำให้เด็กน้อยหายใจลำบาก ใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

อ่าอ่าอ่า ทำไมแขนของเขาถึงได้สั้นจัง! เขาอยากตบหน้าปีศาจกษัตริย์แรงๆ แทนหม่ามี๊ ที่เขากล้ามา...รังแกหม่ามี๊!

และยังทำให้มุมปากหม่ามี๊แตกด้วย ปีศาจกษัตริย์ที่สารเลว!

ยิ่งเด็กน้อยขยับมากเท่าไหร่ การหายใจของเขาก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น...

อาการขาดออกซิเจนเริ่มคืบคลานเข้ามา...

เขาเวียนหัวเมื่อมองไปยังทุกสิ่ง และดูเหมือนจะเห็นภาพซ้อนด้วย

ในตอนที่เขาคิดว่าเขากำลังจะตายนั้น...

ปัง!

ก็มีเสียงอู้อี้ดังมา

ณิชาหยิบไม้ที่มีขนาดเท่าข้อมือทุบไปที่หลังเวธัส

เธอทุบไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้เขาทรมานได้

เวธัสเปล่งเสียงคร่ำครวญที่เซ็กซี่ออกมาจากริมฝีปากบางๆ ของเขา มือที่จับเจ้าตัวเล็กไว้ก็คลายออก และมืออีกข้างของเขาก็จับไม้ในมือของณิชาไว้อย่างแม่นยำ

เขาหันกลับไปมองที่ณิชาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ความโกรธที่กวาดล้างทุกสิ่งได้ก็ฉายอยู่แววในดวงตาสีเข้มของเขา

ราวกับว่ากำลังตั้งคำถาม นี่เธอกล้าตีเขาหรอ?

ณิชารู้สึกชาไปทั้งตัวก็เพราะสายตาที่เขาจับจ้องมา

แต่ก็ตีไปแล้ว จะทำอะไรได้อีก?

เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ!

เขาไม่เห็นหรอ ว่าเจ้าตัวเล็กแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว?

ในตอนที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน เด็กน้อยก็มีโอกาสได้หายใจ

ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ๆ ก็นึกถึงท่าทางศิลปะการต่อสู้ในละครทีวี...

บึกบึก

มือของเด็กน้อยทั้งข้างซ้ายและข้างขวา ก็ฟาดลงบนหน้าของเวธัส

ยังไม่พอใจ ก่อนที่เวธัสจะได้สติ เท้าทั้งสองข้างของเขาก็กระแทกไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

มีความเจ็บปวดเล็กน้อยบนใบหน้าของเวธัส เมื่อเทียบกับความเจ็บตรงหลังของเขาแล้ว มันเทียบไม่ได้เลย

แต่……

เขาเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลสนธิไชย แต่ถูกลูกชายเตะหน้า?

“อรัล! แกเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วใช่ไหม?”

ฝ่ามือของเขาคลายออก เลยทำให้เจ้าตัวเล็กล้มลงไปที่พื้น...

ณิชาหรี่ตามอง เธอก็ไม่สนใจมากนัก เธอโยนไม้ในมือทิ้งก่อนจะหมอบลงที่พื้น เธอรับลูกชายของเธอไว้อย่างมั่นคง

เด็กน้อยก็ตกใจเล็กน้อย มีเสียงของณิชาดังขึ้นบนเหนือหัวของเขา

“เวธัสโกรธมาก หนูรีบหนีไป ไม่ต้องสนใจฉัน...”

ปัณณ์เหลือบมองไปที่ปีศาจกษัตริย์ แล้วมองไปที่ณิชาที่กังวล ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปข้างนอก

เขาจะเป็นภาระของหม่ามี๊ไม่ได้

เมื่อเวธัสเห็นว่าเจ้าตัวเล็กวิ่งออกไป เขาก็กำลังจะวิ่งไล่ตามไป

ณิชากอดเอวที่แข็งแรงของเขาจากด้านหลังไว้แน่น...

เวธัสดึงนิ้วของเธอออกทีละนิ้ว เขาใช้แรงเยอะมาก มากจนเธอรู้สึกว่ามือของเธอกำลังจะใช้งานไม่ได้แล้ว

ไม่ได้ จะให้เขาตามเด็กน้อยไปไม่ได้...