กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 242

เขาจ้องมองไปที่เวธัส โดยที่ปราศจากความชื่นชมและความผูกพันที่มีก่อนหน้านี้

ที่เหลือก็มีแต่ความเกลียดชังและความระแวดระวัง

“คุณทำร้ายหม่ามี๊ ผมจะไม่มีวันให้อภัยคุณอีก!”

เด็กน้อยพูดประโยคที่โหดเหี้ยม จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไป แต่ก่อนที่จะไปถึงเวธัส เขาก็ถูกเวธัสคว้าคอของเขาไว้

ความเข้มแข็งของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ เจ้าตัวเล็กไม่สามารถสู้ได้

เขาถูกเวธัสอุ้มขึ้นลอยอยู่ในอากาศ...

แขนและขาเล็กๆ ของเขายังคงดิ้นไปมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

คอเสื้อรัดคอของเขาไว้ ซึ่งทำให้เด็กน้อยหายใจลำบาก ใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

อ่าอ่าอ่า ทำไมแขนของเขาถึงได้สั้นจัง! เขาอยากตบหน้าปีศาจกษัตริย์แรงๆ แทนหม่ามี๊ ที่เขากล้ามา...รังแกหม่ามี๊!

และยังทำให้มุมปากหม่ามี๊แตกด้วย ปีศาจกษัตริย์ที่สารเลว!

ยิ่งเด็กน้อยขยับมากเท่าไหร่ การหายใจของเขาก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น...

อาการขาดออกซิเจนเริ่มคืบคลานเข้ามา...

เขาเวียนหัวเมื่อมองไปยังทุกสิ่ง และดูเหมือนจะเห็นภาพซ้อนด้วย

ในตอนที่เขาคิดว่าเขากำลังจะตายนั้น...

ปัง!

ก็มีเสียงอู้อี้ดังมา

ณิชาหยิบไม้ที่มีขนาดเท่าข้อมือทุบไปที่หลังเวธัส

เธอทุบไม่แรงมาก แต่ก็ทำให้เขาทรมานได้

เวธัสเปล่งเสียงคร่ำครวญที่เซ็กซี่ออกมาจากริมฝีปากบางๆ ของเขา มือที่จับเจ้าตัวเล็กไว้ก็คลายออก และมืออีกข้างของเขาก็จับไม้ในมือของณิชาไว้อย่างแม่นยำ

เขาหันกลับไปมองที่ณิชาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ความโกรธที่กวาดล้างทุกสิ่งได้ก็ฉายอยู่แววในดวงตาสีเข้มของเขา

ราวกับว่ากำลังตั้งคำถาม นี่เธอกล้าตีเขาหรอ?

ณิชารู้สึกชาไปทั้งตัวก็เพราะสายตาที่เขาจับจ้องมา

แต่ก็ตีไปแล้ว จะทำอะไรได้อีก?

เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ!

เขาไม่เห็นหรอ ว่าเจ้าตัวเล็กแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว?

ในตอนที่ทั้งสองเผชิญหน้ากัน เด็กน้อยก็มีโอกาสได้หายใจ

ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ๆ ก็นึกถึงท่าทางศิลปะการต่อสู้ในละครทีวี...

บึกบึก

มือของเด็กน้อยทั้งข้างซ้ายและข้างขวา ก็ฟาดลงบนหน้าของเวธัส

ยังไม่พอใจ ก่อนที่เวธัสจะได้สติ เท้าทั้งสองข้างของเขาก็กระแทกไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

มีความเจ็บปวดเล็กน้อยบนใบหน้าของเวธัส เมื่อเทียบกับความเจ็บตรงหลังของเขาแล้ว มันเทียบไม่ได้เลย

แต่……

เขาเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลสนธิไชย แต่ถูกลูกชายเตะหน้า?

“อรัล! แกเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วใช่ไหม?”

ฝ่ามือของเขาคลายออก เลยทำให้เจ้าตัวเล็กล้มลงไปที่พื้น...

ณิชาหรี่ตามอง เธอก็ไม่สนใจมากนัก เธอโยนไม้ในมือทิ้งก่อนจะหมอบลงที่พื้น เธอรับลูกชายของเธอไว้อย่างมั่นคง

เด็กน้อยก็ตกใจเล็กน้อย มีเสียงของณิชาดังขึ้นบนเหนือหัวของเขา

“เวธัสโกรธมาก หนูรีบหนีไป ไม่ต้องสนใจฉัน...”

ปัณณ์เหลือบมองไปที่ปีศาจกษัตริย์ แล้วมองไปที่ณิชาที่กังวล ดวงตาของเขามีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปข้างนอก

เขาจะเป็นภาระของหม่ามี๊ไม่ได้

เมื่อเวธัสเห็นว่าเจ้าตัวเล็กวิ่งออกไป เขาก็กำลังจะวิ่งไล่ตามไป

ณิชากอดเอวที่แข็งแรงของเขาจากด้านหลังไว้แน่น...

เวธัสดึงนิ้วของเธอออกทีละนิ้ว เขาใช้แรงเยอะมาก มากจนเธอรู้สึกว่ามือของเธอกำลังจะใช้งานไม่ได้แล้ว

ไม่ได้ จะให้เขาตามเด็กน้อยไปไม่ได้...

ในขณะที่เขาดึงนิ้วของณิชาออก ณิชาก็ซบลงตรงหน้าอกของเขาอย่างบ้าคลั่ง เธอเขย่งปลายเท้า และจูบริมฝีปากของเขา

เวธัสหันใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาออกอย่างเฉยเมย บนใบหน้าของเขายังคงมีรอยดำอยู่เล็กน้อย ซึ่งทั้งหมดเป็นรอยจากฝ่าเท้าของเด็กน้อย

ณิชาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ เธอจับหัวของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เพราะบังคับไม่ให้เขาขยับหนี จากนั้น...เธอก้เงยหน้าขึ้นและจูบเขา

ในครั้งนี้เวธัสไม่ได้หลฐ

เธอกวาดอากาศจากเขาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับทหารที่กำลังอาละวาด

เมื่อเห็นว่าเขาไม่สะทกสะท้าน เธอจึงคว้ามือเขาไปวางที่...

ในดวงตาของเวธัสเต็มไปด้วยเปลวไฟในทันที มันค่อยๆ เพิ่มมากขึ้น จนสุดท้ายก็ระเบิดออกมา

“ณิชา คุณหาเรื่องใส่ตัวเองนะ!”

เวธัสกลายเป็นผู้คุมเกมในทันที และเข้าครอบงำความคิดของเธอ...

……

หลังจากที่ปัณณ์วิ่งออกไปจนสุดทาง เขาก็คอยมองย้อนกลับไปเป็นระยะๆ แต่ปีศาจกษัตริย์ไม่ได้ไล่ตามเขามา ดูเหมือนหม่ามี๊จะห้ามเขาไว้...

เด็กน้อยกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

นี่เขาให้หม่ามี๊ช่วยจัดการกับผลที่ตามมา...

เขาน่าจะเตะปีศาจกษัตริย์อีกสักสองสามครั้ง เพื่อระบายความโกรธของเขา!

ตอนนี้เขาต้องหาอรัลให้เจอ และเกลี้ยกล่อมให้เขาไปจากที่นี่พร้อมกับเขา เขาจะให้เขามารับผิดแทนตัวเขาไม่ได้อีกต่อไป

เด็กน้อยมองไปรอบๆ และวางแผนที่จะขอยืมโทรศัพท์จากพนักงานเสิร์ฟ

ไม่มีทางเลือก โทรศัพท์มือถือของเขาถูกยืดไปตอนที่เข้าไปในห้องขัง

แต่ในขณะที่เด็กน้อยเดินไปตามทางเดิน เขาก็ชนเข้ากับขาเรียวยาวคู่หนึ่ง...

ชายคนนั้นรีบเดินมาก เด็กน้อยก็ไม่ได้หยุดเดิน จนปลายจมูกไปชนและเจ็บมาก เขาปิดสันจมูกแล้วเงยหัวขึ้นเล็กน้อย จากนั้น...

เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

“ไอ้สารเวร คือแกนี่เอง” ฐานภพมองปัณณ์ด้วยสายตาที่ดุร้าย

ปัณณ์ก็ตกใจเช่นกัน “สมควรที่หม่ามี๊ไม่ต้องการคุณ อ้าปากทีไรก็มีแต่คำหยาบคาย ไม่มีการศึกษาเลย โชคดีที่ผมไม่ใช่ลูกของคุณ ไม่เช่นนั้นผมคงจะอ้วกออกมาเป็นเลือด”

ยังมีอีกหลายสิ่งที่สำคัญกว่าต้องไปทำ หลังจากที่เด็กน้อยพูดจบเขาก็จากไป

แต่ก่อนที่เด็กน้อยจะจากไป ฐานภพก็เอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อจากด้านหลัง...

เด็กน้อยพยายามวิ่งไปข้างหน้า แต่ไม่สามารถวิ่งได้

มือของเขาเท้าสะเอว และเขาก็ทำหน้ามุ่ยด้วยความโมโห

ทำไมใครๆ ก็ชอบจับคอเสื้อของเขา ไม่รู้เหรอว่าการทำแบบนี้มันหยาบคาย?

“ฮ่าๆ ไม่ใช่ลูกของฉันเหรอ แกคิดว่าเวธัสเป็นพ่อแก่จริงๆ เหรอ หยุดฝันเถอะ ไปกันเถอะ ฉันจะพาแกไปพบท่านประเสริฐ และให้เวธัสคืนแกให้ฉัน! ถ้าถึงตอนนั้น...”

เมื่อฐานภพพูดเช่นนี้ เขาก็จงใจหยุดพุดชั่วคราว และมุมปากของเขาแสดงรอยยิ้มชั่วร้าย

ปัณณ์ก็เสียวสันหลัง

ต้องไปเจอท่านประเสริฐ ถ้าอย่างนั้นตัวตนของเขาและอรัลจะถูกเปิดเผยไม่ใช่เหรอ?

เด็กน้อยกัดหลังมือของฐานภพ

ฟันของเขากัดไปที่มือของเขา ฐานภพคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะโยนเจ้าตัวเล็กออกไป...

เด็กน้อยตกลงไปที่พื้น จนตาลายไปหมด เขารีบลุกจากพื้น ก่อนจะหันหลังวิ่งออกไป ในใจก็หวังว่าอย่าให้เจอใครอีกเลย

แต่เรื่องหลังเวทีที่เวธัสและณิชาทะเลาะกันถูกถ่ายทอดสดผ่านไมโครโฟน เรื่องราวมันจะราบรื่นได้ยังไง?

กันญ่าเปลี่ยนชุดแต่งงานของเธอ และสวมชุดยาวสีขาว เธอเดินไปที่หลังเวทีด้วยความโกรธ

เธอต้องถามให้ชัดเจนว่า ตกลงแล้วณิชาและเวธัสเห็นเธอเป็นตัวอะไร?

โดยไม่คาดคิด เธอเห็น “อรัล” วิ่งมาทางเธอ และฐานภพก็กำลังไล่ตามเขามา...

“ปัณณ์ หยุดเดี๋ยวนี้!”

สีหน้าของกันญ่าแข็งทื่อไปหมด

ปัณณ์?

นี่คืออรัลไม่ใช่หรอ?

เมื่อเห็นว่าปัณณ์กำลังจะวิ่งผ่านเธอไป เธอจึงขยิบตาให้คนใช้ทันที

ทางเดินคับแคบอยู่แล้ว และคนใช้ก็ขวางไว้ทั้งซ้ายทั้งขวา

โดยมีกันญ่าอยู่ข้างหน้า และฐานภพอยู่ด้านหลัง ปัณณ์ติดกับดักในทันที และตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก...