กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 248

หญิงสาวมีความต้านทานต่อความน่ารักของเด็กน้อยมาก

อย่างน้อย ณ เวลานี้ เธอก็เลือกที่จะเชื่ออรัล

เธอจึงมองไปที่พื้น…

แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

“หนูน้อย ฉันทำอะไรตกเหรอ?”

อรัลยิ้มอย่างเป็นมิตรกว่าเดิม ทำให้เห็นฟันที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามของเขา “คุณน้าทำความเป็นผู้ดี ความดี ความเท่าเทียมและความรักความใส่ใจหล่นครับ”

ปัณณ์แอบส่งสายตาชื่นชมให้กับอรัล และทำหน้ายิ้มร้ายๆ ด้วย

“คุณป้า ที่พูดมาทั้งหมด ขนาดเด็กอนุบาลยังมีกันเลย คุณป้านี่ช่างล้มเหลวเสียจริง”

เด็กน้อยสองคนที่มีใบหน้าเหมือนกันมาก กำลังยิ้มเยาะหญิงสาวคนนั้นอยู่ เธอจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังโดนด่า

มีคนมาเข้าชมการแสดงอยู่ไม่น้อย ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนฝั่งเศสที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ พอเห็นว่ามีเรื่อง ต่างก็มองกันมาหมดเลย

เมื่อกำลังถูกคนมอง หญิงสาวก็ยิ่งโมโหมากขึ้น ยกมือขึ้นมาแล้วตั้งใจจะดึงณิชาลุกออกจากที่นั่ง…

“ไอ้คนต่างชาติชั้นต่ำ！ฉันให้เงินเพื่อซื้อที่นั่งของเธอ นั่นถือว่าฉันให้เกียรติเธอแล้ว ยังจะกล้ามาทำฉันขายหน้าอีกเหรอ！“

“หยุดนะ！” หญิงสาวยังไม่ทันง้างมือขึ้นตบหน้าณิชา ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากที่มุมนั้น “ที่นั่งก็เป็นที่ที่เธอเข้าแถวซื้อมาได้ และเธอเองก็บอกว่าไม่แลก ยังจะบังคับเธออีกทำไม?”

“คุณลุงธนา?” อรัลและปัณณ์เรียกชื่อชายคนนั้นอย่างพร้อมเสียง

เป็นธนาจริงๆ

เวธัสส่งธนามาทำงานที่ยุโรป และเป็นประเทศฝรั่งเศสพอดี

ก่อนหน้านี้ ณิชาก็ได้เจอกับธนาโดยบังเอิญบ้างแล้ว

บางครั้ง โลกก็กลมซะเหลือเกิน

ณิชาพาลูกมาด้วยตั้งสองคน มีหลายที่ที่พาลูกน้อยเข้าไปด้วยไม่ได้ เธอก็ได้ความช่วยเหลือจากธนานี่แหละ

แม้ว่าปัณณ์จะไม่ชอบผู้ชายที่เข้ามาด้วยความสนใจต่อณิชา แต่ก็เห็นว่าธนาหวังดี จึงไม่ได้งอแงอะไร

บางทีก็ได้รับของขวัญจากธนาบ้าง

ตอนนี้เมื่อทุกคนได้เจอกัน เด็กน้อยสองคนก็ทักทายอย่างสุภาพ…

“ที่แท้ก็มีคนช่วย ถึงว่าทำไมถือดีนัก?” หญิงสาวเห็นว่าธนาเข้ามาช่วยณิชา เธอก็ยิ่งพูดจาไม่น่าฟังยิ่งกว่าเดิม

ณิชารู้ว่าหญิงสาวชอบดูถูกต่างชาติ และคิดว่าตัวเองนั้นสูงส่งที่สุด

ซึ่งคนแบบนี้พบได้บ่อยในต่างประเทศ

“คุณคะ คนสีผิวยังได้เป็นประธานาธิบดีแล้วเลย ช่วยเก็บความคิดที่ว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นของคุณหน่อยนะคะ ทุกคนต่างก็เท่าเทียมกันทั้งนั้น”

ณิชาพูดจบ ก็มีชาวฝรั่งเศสหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็เริ่มตำหนิหญิงสาวคนนั้น

“คนต่างชาติแล้วมันยังไง? พวกเขาก็จ่ายภาษีเหมือนกันนะ”

“มีสิทธิ์อะไรมาบอกให้คนอื่นย้ายที่ให้ตัวเอง? ไม่เห็นหรือไงว่าเธอพาลูกน้อยมาด้วยอีกตั้งสองคน?”

“อับอายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว…”

หญิงสาวที่ได้ฟังคำตำหนิของคนมากมาย ก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูกแล้ว

ในเวลานี้ ก็มีคู่สามีภรรยาที่อายุมากแล้วเดินมาพอดี และดูเหมือนว่าที่นั่งของพวกเขาคงอยู่ไกลมาก จึงต้องเดินผ่านณิชากับลูกน้องสองคนก่อน

ณิชามองเห็นใบหน้าบูดเบี้ยวของหญิงสาวจากหางตา จึงคิดที่จะสั่งสอนเรื่องคุณธรรมที่บ้านพร่ำสอนกันมา

เคารพผู้ใหญ่และรักเด็กๆ

ณิชาตั้งใจพาลูกน้อยสองคนย้ายที่นั่งให้คู่สามีภรรยา

“คุณตา คุณยาย เราเปลี่ยนที่นั่งกันนะคะ พวกท่านนั่งตรงนี้ จะได้ชมการแสดงอย่างชัดเจนและตระการตามากขึ้นนะคะ” อรัลก็ยิ้มแล้วประคองคู่สามีภรรยาไปนั่งที่ให้เรียบร้อย

คู่สามีภรรยาต่างพูดขอบคุณไม่หยุด ไม่คิดว่าจะได้เจอเรื่องดีๆ แบบนี้

ส่วนหญิงสาวคนนั้นโมโหจนเลือดขึ้นหน้า…