กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 293

“ใช่!”

คำตอบของเวธัสในครั้งนี้ตรงไปตรงมาเป็นพิเศษ เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“ขอแค่เขายอมออกห่างจากคุณ ผมสามารถให้ค่าชดเชยสิบเท่าร้อยเท่ากับเขาทันที ถ้าให้ผมต้องดูคุณแต่งงานกับเขา และปล่อยให้ลูกๆ ของผมเรียกคนอื่นว่าพ่อหรอ เป็นไปไม่ได้!”

“แม้ว่าคืนนี้คุณจะไม่ตกลงจริงๆ ก็ตาม ไม่เป็นไร ถ้ารอบข้างคุณมีผู้ชายเข้ามาพัวพันเท่าไหร่ ผมก็จะจัดการให้หมด!”

“คุณบอกว่าคุณไม่เคยทรยศผม คุณบอกว่าคุณไม่ได้เป็นคนของเก้า ตอนนี้ผมพร้อมจะเชื่อคุณแล้ว แล้วคุณล่ะ? คุณไม่ให้โอกาสผมสักครั้งเลยเหรอ?”

ณิชาจ้องไปที่เขาด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะยิ้มหรือจะหัวเราะดี

เขาทำแบบนั้นกับธนาและพ่อแม่ของเขา แต่เขาก็ยังไร้ยางอายได้ขนาดนี้...

ต่อให้เธอมีผู้ชายมาพัวพันกี่คน เขาจะจัดการให้หมดเหรอ?

“ผู้ชายที่มาผัวพันกับฉันมากที่สุดก็คือคุณ เธอจัดการตัวเองได้...อืม...”

เวธัสเอนตัวลงมาและจับริมฝีปากเชอร์รี่ของเธอไว้ ก่อนจะจูบอย่างไร้ยางอาย

เขาอยากบอกเธอว่าเขาคือคนที่ลากเธอไปที่ห้องมืดในคืนนั้นของเมื่อครึ่งเดือนก่อน ตอนนั้นเขาเห็นเธอและธนาอยู่ด้วยกัน เขาก็โกรธมาก จนอดไม่ได้ที่จะลากเธอไปที่คฤหาสน์สนธิไชย...

หลังจากนั้น เขาก็รู้สึกเสียใจมาก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วส่งเธอกลับไปอย่างเงียบๆ

แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ การพูดออกมามันจะยิ่งทำให้เธอรังเกียจมากขึ้นเท่านั้น

“อย่า...” ณิชาโดนเขาเล่นงานจนเจ็บไปหมด

เวธัสทำเหมือนกับว่าเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เขาเปิดปากของเธอ เขาราวกับสัตว์ร้ายที่อาละวาด ที่เอาแต่จะพุ่งตรงไปอย่างดุเดือด ในไม่ช้ามุมปากของพวกเขาก็ถูกกัด และกลิ่นเลือดก็แทรกซึมระหว่างริมฝีปากของพวกเขา...

ณิชาถูกเขากอดไว้แน่น จนเธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

ความอัปยศ ความโกรธ ความน้อยเนื้อต่ำใจ ความเกลียดชัง อารมณ์นับไม่ถ้วนที่ปรากฏขึ้นมา ในที่สุด อากาศในปอดของเธอก็ดูเหมือนจะหมดลง และจูบอันเร่าร้อนในครั้งนี้ก็จบลง

เวธัสกอดเธอไว้อย่างลึกซึ้ง น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง แต่ก็อ่อนโยนมาก “คุณพนันกับผมไหม”

สมองของณิชายังคงขาดออกซิเจนอย่างมาก ทำให้ยากต่อการคิดทบทวน

“พนันอะไร”

“พนันว่าภายในหนึ่งนาที คุณจะไม่ปฏิเสธการสวมแหวนวงนี้”

ณิชาได้สติมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเธอได้ยินการเดิมพันของเขา เธอก็เยาะเย้ย

มือเป็นของเธอ เธอปฏิเสธได้ทุกที่ทุกเวลา

ก็แค่หนึ่งนาที ณิชาไม่เชื่อหรอก

เธอผลักเขาออกไป และเดินไปที่ดาดฟ้าคนเดียวเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์

เวธัสเม้มริมฝีปากบางของเขา เขากำแหวนในมือไว้แน่นแล้วเดินตามเธอไป แต่ดวงตาของเขามองไปที่น้ำทะเลอันเงียบสงบ

ตอนนี้มันมืดสนิทแล้ว

มองออกข้างใน มีแต่คลื่นที่ระยิบระยับ

“ผมรู้ว่าคุณว่ายน้ำไม่เก่ง” เวธัสยืนข้างณิชาและทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมา

ณิชาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาก็พูดแบบนี้

ทันทีหลังจากนั้น เธอเห็นว่าเขาจ้องไปที่น้ำและจ้องไปที่เธอ เขาเอื้อมมือออกมาราวกับจะผลักเธอ

ดวงตาของณิชาเบิกกว้าง เธอก้าวถอยหลังอย่างประหม่า เป็นไปได้ไหมที่เธอปฏิเสธการขอแต่งงานของเขา ดังนั้นเขาจะแก้แค้นเธอแบบนี้เลยเหรอ?

“เวธัส ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ...”

ดวงตาสีดำของเวธัสมืดสนิท เขายังคงดึงเธอด้วยสีหน้าที่จะยิ้มแต่ก็เหมือนจะไม่ยิ้ม “ไม่เป็นไร คุณว่ายน้ำไม่เป็นแต่ผมว่ายเป็น”

ณิชาตกใจเกินกว่าจะพูดได้ ตอนที่มือของเขากำลังจะแตะแขนเธอ เธอก็ผลักเขาออกอย่างแรงที แต่เวธัสไม่ขัดขืน และเขาก็ตกลงไปในน้ำ...

ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงและน้ำเย็นมาก ณิชานึกถึงบาดแผลที่แขนขวาของเขา เธอแอบรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธอพยายามดึงเขาด้วยความกลัว

เขาเป็นบ้าไปแล้ว!