กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 413

“อย่างนั้นหม่ามี๊ระมัดระวังความปลอดภัยด้วยนะครับ อย่าให้คนชั่วร้ายรังแกหม่ามี๊ได้นะ” ปัณณ์กำชับประโยคหนึ่งอย่างไม่ไว้วางใจ ก่อนจะวางสายไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

เวธัสอยู่ใกล้กับณิชามาก ดังนั้นจึงสามารถได้ยินประโยคสุดท้ายที่เอ่ยถึงคนชั่วร้ายของปัณณ์ คิ้วเขากระตุกเล็กน้อย ป้องกันเขาราวกับป้องกันโจรขโมยจริงๆด้วย

เมื่อวางสายแล้ว ณิชาก็ถอนหายใจเสียงยาว

ลูกชายยิ่งโตยิ่งหลอกได้ยาก

ในไม่ช้าน้ำเกลือขวดหนึ่งที่ให้เธออยู่ก็ถึงก้นขวด คุณหมอมาตรวจดูอาการ ยืนยันแล้วว่าณิชาไม่เป็นอะไร จึงวางใจ

เมื่อครู่ตอนที่คุณเวธัสเรียกเขามา สีหน้าท่าทางดุร้ายจริงๆ ทำให้ผู้ชราอย่างเขาตกใจแทบตาย!

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉันดีขึ้นมากเเล้ว” ณิชาลุกขึ้นมานั่ง สายตาก็ไม่พร่ามัวอีกแล้ว

คุณหมอเก็บขวดน้ำเกลือกับเข็มสายยางเรียบร้อยแล้ว ก็ทิ้งลงถังขยะ ตั้งใจว่าอีกครู่หนึ่งค่อยเอาไป และขยิบตาบอกเป็นนัยๆกับเธอว่า “คุณณิชา คุณเวธัสดีกับคุณมากจริงๆ บอกว่าคุณไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาล จึงพาคุณมาให้น้ำเกลือที่โรงแรม ทั้งยังอุ้มคุณตลอดตั้งแต่ชั้นล่าง…”

แม้ว่าเธอจะไม่หนัก แต่ถ้าอุ้มจากลานจอดรถมาถึงชั้นบนสุด ก็เหนื่อยมากเช่นกัน

คุณหมอเเนะนำให้ เวธัสวางณิชาลง และกึ่งประคองให้เธอเดินก็ได้

แต่เวธัสกลับอุ้มไม่ยอมปล่อย

ณิชาได้ยินคำพูดของคุณหมอแล้ว ก็คล้ายกับมีน้ำผึ้งชโลมหัวใจ แอบมองเครื่องหน้าทั้งห้าอันหล่อเหลา ดูเหมือนใบหูเขาแดงระเรื่อเล็กน้อยอย่างน่าสงสัย ไม่รอให้แย้มรอยยิ้ม ก็เห็นเวธัสเหลือบมองคุณหมอด้วยสายตาเย็นชา…

“เก็บของเสร็จ คุณก็ไปได้แล้ว”

นี่คือเขินอายจนพาลโกรธ?

คุณหมอเพิ่งจะออกไป ณิชาก็ยื่นมือไปหยิกแก้มเวธัส นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครกล้าหยิกแก้มเขาแบบนี้ เธอยิ้ม “เวธัส เมื่อจะกี้คุณหน้าเเดงใช่มั้ย”

ใบหูของเวธัสคล้ายกับว่าจะแดงมากขึ้นกว่าเดิมอยู่บ้าง

เขาไม่พูดจา แต่อุ้มเธอขึ้นมาในท่านอนแล้วเดินก้าวขายาวไปทางห้องอาบน้ำ

ณิชาก็ไม่ปฏิเสธ เมื่อครู่เธอห่มผ้ามิดชิด บนร่างมีเหงื่อบางๆชั้นหนึ่ง จึงควรจะอาบน้ำจริงๆ แต่ในห้องอาบน้ำ เวธัสกำลังเติมน้ำให้เต็มอ่าง ร่างสูงตระหง่านยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ โดยไม่มีทีท่าว่าจะจากไป

“คุณออกไป ฉันจะอาบน้ำ…”

“คุณอาบเองได้หรอ” เวธัสไม่ออกไป พลางยิ้มบางๆอย่างสงบเยือกเย็น

“ฉันมีแรงแล้ว ทำไมจะอาบเองไม่ได้คะ” ณิชาแค่นเสียงงึมงำอย่างไม่สบอารมณ์ ไอน้ำในอ่างค่อยๆลอยขึ้นมาจนเต็มห้องอาบน้ำอันคับแคบ

เวธัสจูบติ่งหูขาวเนียนของเธอ และเป่าลมอุ่นร้อนเข้าไปด้านใน “ลูกชายของคุณบอกว่ามีคนชั่วร้ายรังแกคุณ? หืม?”

ณิชารู้สึกได้ว่าคำว่ารังแกที่เขากับปัณณ์พูดนั้นไม่ใช่ความหมายเดียวกันสักนิด จึงแก้มแดงก่ำอย่างอดไม่อยู่

ลำคอขาวขึ้นสีอมชมพูมาชั้นหนึ่ง คล้ายกับดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน

สายตาของเวธัสเข้มขึ้น พลางถามต่ออย่างเจ้าเล่ห์ว่า “ต้องการมั้ย”

“ไม่ต้องการค่ะ” ณิชาปฏิเสธฉับไว ไร้ซึ่งความลังเล แต่เบื้องหลังนัยน์ตาเป็นประกายที่มองทางเขานั้นแอบซ่อนความขบขันที่เจ้าเล่ห์เอาไว้ “แต่ว่า ฉันอยากจะรังแกคุณ…อุ๊บ…”

ริมฝีปากถูกปิดแน่น จากการอาบน้ำกุ๊กกิ๊กในอ่างน้ำย้ายไปถึงในห้องนอน

ที่นี่ไม่มีลูกทั้งสองคน

เวธัสบังคับให้เธอเรียกชื่อเขาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความกำเริบเสิบสาน

เสียงของเธอราวกับถูกเค้นออกมาจากในลำคอ เขาก็ยังรู้สึกว่าไม่พอ เขาต้องการให้เธอเอ่ยเสียงดัง ต้องการให้เธอประกาศบอก ต้องการให้เธอสัญญาว่า จะไม่ไปจากเขาตลอดกาล ตลอดไป

เธอลอยละล่องอยู่ท่ามกลางปุยเมฆ ร่างกายราวกับไม่ใช่ของตัวเอง กระทั่งความรู้สึกนึกคิดก็เลือนหายไปด้วย

เธอรับปากสัญญาตามการชักจูงของเขา

หวานซึ้งและอบอุ่นมาก