กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 424

ณิชาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

กลางดึก มีข่าวมาจากทางโรงพยาบาล ว่าการผ่าตัดของสิดาเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว

ณิชารีบตรงกลับไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว บังเอิญได้ยินหมอพูดขึ้นพอดี“ในความโชคร้ายมักจะมีความโชคดีซ่อนอยู่ ผู้ป่วยไม่ถึงแก่ชีวิตแล้ว แต่ว่า……หัวสมองของผู้ป่วยได้รับการกระแทกอย่างรุนแรง อาการไม่ค่อยจะสู้ดีนัก บวกเข้ากับก่อนหน้านี้ไม่นานหัวสมองของเธอเพิ่งจะโดนชนกระแทกจนได้รับความเสียหาย ดังนั้นจะฟื้นขึ้นมาตอนไหนนั้น ยังระบุให้เฉพาะเจาะจงไม่ได้”

ก้อยกระวนกระวายลนลานมากกว่าณิชา คว้าตัวหมอเอาไว้พร้อมกับพูดถามขึ้น“ถ้าอย่างนั้นเธอจะกลายเป็นสภาพผักไหม?”

“อันนี้ก็บอกไม่ได้ ขึ้นอยู่กับการฟื้นตัวภายหลังจากนี้ของเธอ”หมอพูดอธิบาย

ก้อยถอนหายใจอยู่ภายในใจ ก่อนจะพูดขอบคุณหมอทันที

ณิชาขอร้องอ้อนวอน ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตามจะต้องช่วยให้สิดาฟื้นขึ้นมาให้ได้ ในเวลานี้ ความหวังทั้งหมดของเธอล้วนแต่ฝากเอาไว้กับโรงพยาบาล จะให้สิดาเป็นอะไรไปไม่ได้ ด้านหนึ่งก็คือความสัมพันธ์ ส่วนอีกด้านก็คือความรัก เธอไม่อยากจะละทิ้งไปสักอย่าง

แต่ในจิตใต้สำนึกของเธอ เธอไม่เชื่อว่าเวธัสเป็นคนทำ

ต่อให้เขาเป็นคนทำ เขาก็ไม่มีทางชนแล้วหนีไปแน่นอน

ดังนั้น ณิชาจึงตรงไปที่คฤหาสน์สนธิไชยในคืนนั้นทันที ลุงชัยพอเห็นว่าณิชามา ก็รีบสั่งให้คนรับใช้ไปชงชาให้กับเธอทันที

“ไม่ต้องค่ะ ลุงชัย คุณช่วยพาฉันไปที่โรงรถหน่อยได้ไหม?”ณิชาพูดเปิดประเด็นด้วยความรีบเร่งทันที

ลุงชัยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แน่นอนว่าก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว

ภายในโรงรถที่กว้างใหญ่ มีรถหรูจอดอยู่ประมาณยี่สิบกว่าคัน บางคันก็มีคนให้มา บางคันก็เวธัสซื้อมาเอง มีรุ่นแบรนด์ต่างๆมากมาย ทั้งรถสปอร์ต รถธุรกิจ SUVมีหมด

แต่เธอเดินหาไปแล้วหนึ่งรอบก็ไม่เห็นรถไมบัคที่ขับชนสิดาคันนั้น

เธอบอกทะเบียนรถกับลุงชัย

คำตอบที่ลุงชัยให้กับเธอ ทำให้เธอนิ่งชะงักไปราวกับหินอีกครั้ง

ลุงชัยบอกว่า“ผมจำได้ว่าคุณผู้ชาย ขับรถคันนั้นออกไปตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว”

“คุณมั่นใจใช่ไหมว่าคุณไม่ได้จำผิด? รถที่เขาขับคือรถคันนั้นจริงๆ?”ณิชาขอบตาแดงเล็กน้อย สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

ลุงชัยพยักหน้าอย่างมั่นใจ“ช่วงนี้เวลาไปทำงานคุณผู้ชายมักจะขับแต่เบนท์ลีย์ตลอด เปลี่ยนรถบ้างบางครั้ง ผมจำได้แม่น ก็คือรถไมบัคคันนั้นนั่นแหละครับ ทำไมเหรอครับ คุณณิชา เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ?”

“แล้วตอนที่เขาไปมีพูดกับคุณบ้างไหม ว่าจะไปทำอะไรกันแน่?”ณิชาพูดถามต่อด้วยความตึงเครียด

ในหูของเธอมีเสียงเสียงหนึ่งบอกกับเธอว่า อย่าเชื่อ！เวธัสไม่มีทางเป็นคนร้ายแน่นอน！

แต่หลักฐานทั้งหมดมันชี้ไปที่ตัวเขา！

ลุงชัยส่ายหัว“อันนี้ผมไม่ทราบครับ คุณผู้ชายทำตามอำเภอใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่มีทางบอกพวกเราในทุกๆเรื่องหรอกครับ”

ณิชาออกมาจากคฤหาสน์สนธิไชยอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ถ้าเกิดบอกว่าป้ายทะเบียนสามารถปลอมขึ้นมาได้ แล้วทำไมเขาขับรถคันนั้นออกไปด้วยตัวเอง แล้วทำไมคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับในกล้องวงจรปิดนั้นถึงเหมือนกับเขาเด๊ะๆเลยล่ะ? ณิชาหัวแทบจะระเบิดแล้วจริงๆ สุดท้ายก็กลับมาที่หมู่บ้านออเรนจ์

เธอดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิดอีกรอบ

เมื่อตะกี้เธอรีบร้อนที่อยากจะรู้ว่าคนที่ขับรถชนสิดานั้นคือใครเกินไป ก็เลยดูแค่ช่วงตอนที่รถชนสิดา ช่วงเวลาแค่ไม่ถึงสิบวินาทีเท่านั้น

เธอย้อนภาพเหตุการณ์กลับมาทั้งหมด เริ่มดูตั้งแต่สองนาทีแรกตอนก่อนเกิดเหตุ ในภาพ สิดารีบวิ่งลงมาจากตึกอย่างลนลาน

สีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวัง เหมือนกับกำลังหลบหนีอะไรบางอย่าง

ต่อมาเธอก็วิ่งไปถึงที่เส้นเหลืองคู่ตรงถนนอย่างสูญเสียการควบคุม รถคันนั้นก็แล่นมาพอดี

ณิชากดปุ่มหยุดชั่วคราว

ก่อนหน้านี้เธอสูญเสียสติมากเกินไป ก็เลยไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาของสิดา

ตอนนี้พอมาดูดีๆแล้วดูเหมือนเธอจะถูกคนไล่มาจนวิ่งออกมาข้างนอก……

เล่นซ้ำไปเรื่อยๆ ถึงยังไงก็เป็นตอนค่ำ บวกเข้ากับนี่เป็นกล้องวงจรปิดกันขโมยที่ติดเอาไว้ข้างนอกร้านค้า มุมกล้องก็เลยจำกัด แทบจะไม่เห็นเลยว่าใครกำลังไล่ตามหลังสิดาอยู่……

ในหัวของณิชาก็มีใบหน้าของก้อยผุดขึ้นมา

เธอวิ่งไปที่ตู้เย็นอย่างรวดเร็ว เปิดตู้เย็นออก ข้างในมีเครื่องดื่มวางอยู่เต็มไปหมด เป็นไปไม่ได้เลยที่ก้อยบอกว่าสิดาลงไปข้างล่างเพื่อไปซื้อเครื่องดื่มให้กับเธอ

ก้อยกำลังพูดโกหก！

แต่เธอโกหกแล้วมันเกี่ยวอะไรกันกับที่เวธัสขับรถชนสิดาด้วยล่ะ?