กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 430

ณิชาพาปัณณ์และอรัลแยกกันกินอาหารจานโปรดที่พวกเขาชอบกินที่สุด

ปัณณ์ชอบกินเผ็ด อรัลชอบกินอาหารรสไม่จัด

ณิชาก็ชอบที่จะร่วมสนุกด้วยเหมือนกัน เดี๋ยวไปที่นู่นเดี๋ยวก็ไปที่นี่ ขับรถอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พาเด็กน้อยทั้งสองคนเล่นจนสนุกมีความสุขที่สุด จากนั้น เด็กทั้งสองคนก็เหนื่อยจนซบหลับไปในอ้อมกอดของเธอ

ใบหน้าน้อยๆทั้งสองดูไร้กังวล ราวกับเทวดาตัวน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์

“ปัณณ์ อรัล?”ณิชากระซิบที่ข้างหูของพวกเขาเบาๆ

ปัณณ์เล่นจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเกินไป นอนหลับลึกมาก ณิชาไม่อยากที่จะรบกวน ก็เลยหยิบผ้าขนหนูมาหนึ่งผืนห่มให้บนตัวของพวกเขา

อรัลถูกเสียงเบาๆนี้ทำให้ลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง มองณิชาอย่างสะลึมสะลือ“หือ?”

“บอกหม่ามี๊มาหน่อย ว่าลูกยังมีความปรารถนาอะไรอีกไหม? หม่ามี๊จะช่วยทำให้มันเป็นจริงดีไหม?”ตอนที่ณิชาก้มหน้า น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลร่วงลงมา

ดีที่เป็นช่วงเวลากลางคืน เด็กน้อยก็กำลังหรี่ตาอยู่ ไม่ได้เห็นชัดเจน แต่ปากยังคงพูดพึมพำ“ผมอยากให้คุณพ่อ หม่ามี๊ แล้วก็ปัณณ์อยู่ด้วยกันสี่คนพ่อแม่ลูกตลอดไป”

รู้สึกอดกลั้นความง่วงเอาไว้ไม่ไหว พอพูดประโยคนี้จบ เด็กน้อยก็นอนหลับไปอย่างไร้สติทันที

ณิชารู้สึกเจ็บปวดที่ช่วงอกอย่างรุนแรง ปิดปากเอาไว้ ในที่สุดก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ร้องไห้ออกมา

น้ำตาร่วงหล่นลงบนแก้มขาวๆของเด็กน้อย เธอกลัวว่าจะทำให้พวกเขาตื่น ก็เลยเช็ดเบาๆ กอดพวกเขาเอาไว้ เสียงร้องถูกกดเอาไว้ในลำคอไม่ได้เปล่งออกมา“ขอโทษนะ ลูกๆของหม่ามี๊ หม่ามี๊ทำเรื่องที่น่าละอายใจต่อพวกลูกเอง……ให้อภัยหม่ามี๊ด้วยนะ”

ให้อภัยที่เธอไม่สามารถทอดทิ้งพ่อไปเพื่อพวกเขาได้

ให้อภัยที่เธอไม่สามารถเห็นท่านประเสริฐทำร้ายพ่อของตัวเองได้

ก็ไม่รู้ว่านั่งอยู่ในรถนานแค่ไหน ริมฝีปากล่างของณิชาถูกเธอกัดจนหนังลอกไปหมด ถึงจะสงบเสงี่ยมอารมณ์ของตัวเองลงได้ ขับรถกลับมาที่Martin Modern ตอนที่เธออุ้มปัณณ์ขึ้นไปข้างบนนั้น ก็ได้ยินเสียงปัณณ์พูดพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว“หม่ามี๊ อย่าร้อง”

ฝีเท้าของณิชาหยุดชะงัก ตอบกลับไปเบาๆ“อื้อ หม่ามี๊ไม่ร้อง”

วิ่งแจ้นไปมาสองรอบ อุ้มเด็กทั้งสองคนไปอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนไปแบบง่ายๆ

เธอเอาข้าวของสัมภาระของตัวเองใส่เข้าไปในกระเป๋าเดินทาง ของน้อยมากๆ ตอนเก็บก็เลยเร็วมากๆ ลังเลแล้วลังเลอีก เธอยังอาลัยอาวรณ์ที่จะถอดแหวนเพชรดอกไม้ไฟวงนั้นออก

ที่หัวเตียงเธอก็ติดกระดาษโน้ตเอาไว้หนึ่งใบ ติดไว้ข้างๆกระดาษโน้ตที่เขาติดเตือนเอาไว้ให้เธอกินข้าว

สายตาหันมองกลับไปที่เตียงในห้องนอน วันนี้ พวกเขายังโอบกอดอนาคตที่แสนมีความสุขอยู่เลย แต่ชั่วพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จางหายกลายเป็นฝุ่นควัน ทำให้ทั้งใจของเธอเหมือนกับถูกบีบแน่น

ครั้งนี้ ต่อให้จะอาลัยอาวรณ์ขนาดไหน เธอก็จำเป็นต้องจากไป

ต้องยอมสละสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกๆทั้งสองคนไปด้วย

เธอยืนอยู่ที่ประตูของห้องนั่งเล่น มองบ้านแสนอบอุ่นที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย เดินจากไปอย่างไม่หันกลับมาอีก

เธอกลัวว่าถ้าเกิดเธอยังไม่ยอมไปอีกล่ะก็ ท่านประเสริฐก็จะตัดนิ้วของพ่อเธอแล้วจริงๆ

เธอรู้ว่าท่านประเสริฐไม่ใช่คนที่แค่พูดแต่ไม่ทำมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

พอลงมาถึงชั้นล่าง ระหว่างที่รอรถแท็กซี่ เธอโทรศัพท์ไปหาคนรับใช้ของMartin Modern

คนรับใช้เป็นคนที่ลุงชัยส่งมาจากคฤหาสน์สนธิไชย ปกติแล้วตอนที่พวกเขาไม่อยู่บ้านก็จะมาช่วยทำงานบ้านแล้วก็ช่วยดูแลเด็กๆทั้งสองคนให้ ณิชาใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ในการบอกรสชาติที่ชอบสิ่งที่โปรดปรานของเวธัสกับลูกๆทั้งสองให้กับคนรับใช้ทราบ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก เธออดทนเต็มใจอย่างไม่มีความยุ่งยากลำบากเลยแม้แต่น้อย

คนรับใช้ตอนแรกก็ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“คุณหญิง ช่วงนี้คุณวางแผนที่จะออกไปเป็นระยะเวลานานเหรอ?”ทำไมถึงต้องมาสั่งมอบหมายทีเดียวมากมายขนาดนี้เชียว?

ในเวลานี้ ณิชาก็เข้าไปนั่งข้างในรถแท็กซี่แล้ว เธอนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดกับคนรับใช้“อื้อ ต่อไปก็ฝากเธอช่วยฉันดูแลพวกเขาให้ดีๆด้วยแล้วกัน”

ไม่รอให้คนรับใช้ถามขึ้นมาต่อ เธอก็วางสายไป ปิดโทรศัพท์ไปเลยตรงๆ

เวธัส คุณให้อภัยฉันที่จากไปโดยที่ไม่บอกลาด้วยนะ