กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 439

“ปัณณ์ เดี๋ยวหม่ามี๊ร้องเพลงให้ฟังดีไหม? มีหมีสามตัว อยู่ด้วยกัน พ่อหมี แม่หมี ลูกหมี พ่อหมีตัวอ้วนอ้วน……”เจนนี่ไม่พูดกับเวธัสแล้ว หลีกเลี่ยงที่จะถูกล่อลวงให้พูดความลับออกไป หันไปร้องเพลงให้กับปัณณ์ฟังแทน

ปัณณ์บิดก้นวิ่งเข้าไปในวิลล่าทันที ตามหาคนทั้งชั้นบนชั้นล่าง

เจนนี่ไม่ได้ห้ามปาม

ถ้าถูกนายท่านประเสริฐเข้ามากีดกันแม้กระทั่งความสุขในการที่จะได้มาพบหน้ากันของครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย ณิชาก็คงจะเศร้าเสียใจขนาดไหนกัน?

แต่ถึงยังไงแค่เพียงไม่กี่นาที เงาน้อยๆของปัณณ์ก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม กระโดดอย่างลนลาน“หม่ามี๊เจนนี่ๆ หม่ามี๊ของผมล่ะ? หม่ามี๊เจนนี่บอกว่าเธอพักผ่อนอยู่ข้างบนไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอหายไปไหนแล้ว?！”

เจนนี่ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ชายหาด“อยู่ในห้องรับรองแขกห้องแรกท้างซ้ายมือบนชั้นสองไง ไป เดี๋ยวหม่ามี๊เจนนี่พาปัณณ์ไปหาเธอเอง”

ปัณณ์ดึงเจนนี่ วิ่งตรงไปยังห้องรับรองแขก

สองขาน้อยๆว่องไวมาก เจนนี่ก็แทบจะวิ่งเหยาะๆตามอยู่ข้างหลังของเขา

เด็กน้อยกำลังกายกำลังใจเปี่ยมล้น แต่ถึงยังไงก็ตาม พอเปิดประตูของห้องรับรองแขกออกแล้ว ภายในห้องกลับว่างเปล่า ผ้าห่มเป็นระเบียบเรียบร้อย ข้าวของสัมภาระก็ยังอยู่ มีเพียงแค่ร่องรอยของณิชาเท่านั้นที่หายไปแล้ว

เวธัสก้าวเท้าเดินตามมาข้างหลังอย่างรวดเร็ว

ผ้าม่านในห้องนอนปิดสนิท บรรยากาศหดหู่ไม่น้อย เขาหันหน้าไปพูดกับเจนนี่“ณิชาล่ะ?”

เจนนี่อึ้งตะลึงอยู่กับที่ สีหน้าก็เริ่มลนลานขึ้นมา“หายไปได้ยังไง? เห็นๆอยู่ว่าก่อนหน้านี้ยังอยู่แท้ๆ เธอบอกว่าเธอง่วงแล้วก็เลยจะพักผ่อนก่อนสักหน่อย……คงจะไม่ได้รู้สึกว่าปลงไม่ตกหาทางออกไม่ได้หรอกใช่ไหม?”

พอคำว่าปลงไม่ตกคำนี้พูดจบลง ใบหน้าที่ดูเท่ของเวธัสกับปัณณ์ของทั้งสองคนก็บึ้งตึงทันที

อากาศเริ่มอุดอู้ บรรยากาศอึดอัดขึ้นมาจนน่ากลัว

เจนนี่ตระหนักได้ว่าพูดผิดไปแล้ว จึงรีบพูดเสริมขึ้นมาทันที“เป็นไปไม่ได้！ณิชาเข้มแข็งขึ้นมาตั้งนานแล้ว！เธอบอกว่าเธอไม่เป็นไรแล้ว เธอจะต้องไปทำอะไรที่ไหนแน่ๆ ฉันโทรศัพท์ไปถามเธอเอง……”

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นเสียงริงโทนี่ณิชาตั้งให้กับเจนนี่

แต่ที่มาของเสียงกลับอยู่บนตู้ที่หัวเตียงในห้องนอน

เธอไปไหนกันนะ แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่ได้พกไปด้วย?

ตอนนี้เจนนี่เป็นกังวลใจแล้วจริงๆ พูดตะโกนใส่เวธัส“ทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ！ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวของตระกูลสนธิไชยของคุณ ณิชาจะตกอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหรอ? ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน！”

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก? ในหัวของเวธัสมีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาทันที

แต่ความคิดนั้นยังไม่ได้เป็นรูปเป็นร่าง ปัณณ์ก็เข้ามาดึงเวธัสออกไปข้างนอก……

“รีบกระจายคนไปตามหาหม่ามี๊เร็วเข้า ยังมัวยืนเหม่ออะไรอยู่อีก?”

……

เวธัสเตรียมบอดี้การ์ดไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดบริเวณใกล้ๆRepulse Bay Villa ตามหาเบาะแสของณิชา เนื่องจากณิชาก็ไม่ได้ตั้งใจซ่อนร่องรอยของตัวเอง ไม่นานก็หาเส้นทางหลังจากที่เธอออกจากRepulse Bay Villaไปจนเจอ

ผลลัพธ์ปรากฏขึ้นมา หลังจากที่ณิชาออกจากRepulse Bay Villaไปแล้ว ก็ตรงไปที่สุสานแถบชานเมืองทันที

ณ สุสาน

ในมือของณิชาถือดอกเบญจมาศสีขาวหนึ่งช่อวางเอาไว้หน้าหลุมศพ จากนั้นก็นั่งลงบนพื้น พูดคุยกับลำดวน เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆตัวเองก็คิดถึงสถานที่นี้ขึ้นมา หรือว่าบางทีอยากจะขอโทษก็เป็นได้

ตำแหน่งที่ตั้งของสุสานอยู่ห่างไกล ผู้คนก็เลยไม่ค่อยมี

ลมที่หนาวเย็นของฤดูหนาวพัดปะทะใบหน้า เย็นถึงกระดูก แม้ว่าเธอจะอยู่คนเดียวตามลำพัง แต่ก็ไม่รู้สึกกลัวเลย

เป็นเพราะว่านี่คือแม่ของเวธัส

ตอนที่เวธัสพาเธอไปเจอกับลำดวนเมื่อครั้งก่อน พวกเขาจูงมือกัน สัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แต่ในเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่วันคนก็เปลี่ยนแปลงไปแล้ว……

แปะ หยาดฝนร่วงตกลงบนหลังมือ

ณิชาลูบใบหน้า เธอร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวังอีกครั้ง ที่บอกว่าเข้มแข็ง แต่ความจริงแล้วเธอไม่มีความกล้าเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนที่อยู่ตามลำพังคนเดียว ก็เอาแต่คิดถึงอดีตที่แสนหวานหยดเหล่านั้น ยิ่งหวานหยดเท่าไร พอหวนนึกกลับไปแล้วก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเท่านั้น……

แต่ไม่รอให้เวธัสพูดอะไรอีก จู่ๆณิชาก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เปลี่ยนไปเหมือนกับเม่นตัวหนึ่ง พร้อมทิ่มแทงทุกคนจนเลือดเนื้อสาดกระเซ็น

“คุณกำลังโกหก！เจนนี่จะบอกอะไรคุณได้? คุณขับรถชนแม่ของฉัน ถ้าให้เลือกระหว่างครอบครัวกับคนรัก แน่นอนว่าฉันก็ต้องกลืนไม่เข้าคายไม่ออกน่ะสิ！ยังจะมีความจริงอะไรอีก！ความจริงก็คือจิตใจของฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณเหมือนที่คุณคิดแล้ว ที่อดทนกับคุณอยู่ก็เพราะว่าลูก……”

สิ่งที่เจนนี่พูดออกมาไม่ได้ เขากำลังหลอกลวงเธอ

“คุณกล้าเอาลูกมาสาบานไหม ว่าคุณไม่รักผมแล้ว?”เวธัสตาแดงก่ำ จ้องมองเธออย่างโหดเหี้ยม

“ลูกไม่ใช่เครื่องมือในการเดิมพันของฉัน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยังคงรักผมอยู่！ปู่ทำอะไรกับคุณกันแน่?”สองมือของเวธัสบีบไหล่ของเธอ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะต้องถูกเธอทำให้เป็นบ้าไปก่อนที่จะได้สืบหาความจริงแน่ๆ

ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ณิชาไม่อยากที่จะพัวพันข้องเกี่ยวต่อไปแล้ว เธอตะโกนกลับไปด้วยสีหน้าหมดความอดทน“ไม่มีใครมาทำอะไรฉันทั้งนั้น เป็นเพราะว่าคุณไม่เชื่อใจฉันเองก่อนหน้านี้！คุณบอกว่าคุณไม่ได้ขับรถชนแม่ของฉัน แล้วคืนที่เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ คุณไปทำอะไรกันแน่?”

มือที่จับตรงไหล่เธอของเวธัสก็คลายออกทันที ร่างกายที่สูงโปร่งก็สั่นสะดุ้ง

ณิชารู้ว่านั่นจะต้องเป็นความลับที่เขาไม่ยอมบอกแน่นอน แบบนี้ก็จะได้เอามาเป็นข้ออ้างของเธอพอดีเลย เธอค่อยๆดึงมือของเขาออกทีละนิดๆ ขณะที่แขนของเธอเลื่อนลง เธอก็เหมือนกับว่ากำลังสลัดของที่สำคัญที่สุดในชีวิตทิ้งไปอย่างไรอย่างนั้น

แต่จังหวะที่มือของเขาและมือของเธอแยกจากกันโดยสิ้นเชิงแล้วนั้น จู่ๆเขาก็คว้ามือของเธอ เสียงเหมือนกับเปล่งออกมาจากในลำคอ“ถ้าผมยอมบอกกับคุณว่าผมทำอะไรในวันนั้น คุณจะกลับมาไหม?”

ณิชาสีหน้ากระวนกระวาย……

เวธัสยอมถอยให้กับเธออีกแล้ว！

เห็นๆอยู่เขาไม่อยากจะบอกขนาดนั้น……

เธอไม่อยากให้เขาเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ไม่มีความคิดของตัวเอง ไม่มีหลักการแบบนี้

เขาควรจะทะนงตัว ไม่ควรจะยอมก้มหัวให้กับใครก็ได้

เธอสะบัดเขาออกไปอย่างเด็ดขาด สีหน้าไร้ซึ่งความรัก เหลือเพียงแค่ความเยาะเย้ยและเย็นขา“ได้สิ ต่อหน้าของหลุมศพแม่ของคุณ ฉันก็อยากจะฟังเหมือนกันว่าคุณมีเรื่องน่าอายอะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้กันแน่”