กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 479

เมื่อคนเฒ่าตื่นขึ้นในวันต่อมา เธอถึงจะรู้ว่าตัวเองถูกเด็กสองคนเกาะแกะไว้

เมื่อมองไปยังท่าเดินที่แปลกๆของณิชาอีกครั้ง ก็รู้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น มองดูดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความกังวล

ความสัมพันธ์ของเธอกับเวธัสยิ่งลึกซึ้งขึ้น เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในอนาคตของเธอ.…..

ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน สุดท้าย ทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไรเลย

สองวันต่อมา เวธัสไม่ได้คิดหาวิธีที่จะนัดณิชาออกมา ให้ช่วงเวลาพักฟื้นแก่เธอ และกลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะทำให้เธอมีบาดแผลเพิ่ม

แม้ว่าเขาก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ทว่า มีอาหารอยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถกินได้ ก็ทรมานเช่นกัน

ถึงกระนั้น ทั้งสองก็คุยกันบนโซเชียลมีเดียทุกวัน

ณิชาได้ถ่ายภาพต่างๆในชีวิตประจำวันเด็กทั้งสองส่งให้เวธัส และยังให้เวธัสถ่ายภาพของลูกสุนัขให้เธอดูด้วย

ใบหน้าของเวธัสซีดมากราวกับกำลังจะจมน้ำตาย และในที่สุดเขาก็ทำตามคำขอของเธออย่างไม่เต็มใจ ให้ลุงชัยถ่ายวิดีโอของลูกสุนัขเป็นจำนวนมาก แล้วส่งไปให้เธอดู

ตอนที่เพิ่งเก็บลูกสุนัขมาเลี้ยง มันผอมมาก ร่างกายขาดสารอาหาร และทั้งตัวก็สกปรก

หลังจากการดูแลเป็นอย่างดีของลุงชัย ควบคู่ไปกับร่างกายได้รับสารอาหารเพียงพอ ดวงตาของมันมีออร่าขึ้นเล็กน้อย และมันก็ดูน่ารักมาก

ณิชาแทบรอไม่ไหวที่จะไปที่คฤหาสน์ สนธิไชยเพื่อดูลูกสุนัขตัวนี้

จะว่าไป เธอยังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันเลย

ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้ห่างหายไปตามระยะทาง แต่กลับพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนการก้าวกระโดด

สิ่งนี้ทำให้ณิชาเชื่อคำกล่าวที่ว่า……

ความห่างไกลทำให้เกิดความสวยงาม

หากอยู่ด้วยกันนานๆ ไม่แน่ อาจจะเกลียดกันจนมองหน้ากันไม่ติด แต่ระยะห่างที่เหมาะสม จะทำให้ทั้งสองฝ่ายรักษาความรู้สึกเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆได้

เช้าวันนี้ ณิชาเพิ่งส่งลูกสองคนของเธอไปโรงเรียนอนุบาลเสร็จ และระหว่างทางไปบริษัท เธอก็ได้รับสายจากคนแปลกหน้า

“สวัสดีครับ ผมภูมิภัทร” ปลายสายแนะนำตัว

ณิชาฟังแล้วรู้สึกมึนงง เธอจำชื่อนี้ไม่ได้ ท่าทางของเธอก็นิ่งเฉย “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

คนปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาว่า “ผมได้รับบิลค่าซ่อมจากคุณแล้ว รวมเป็นเงิน68,500บาทนะครับ ผมเสียใจมากสำหรับอุบัติเหตุครั้งก่อน ผมก็เลยอยากเลี้ยงอาหารคุณเป็นการไถ่โทษ ไม่ทราบว่า คุณณิชาจะให้โอกาสนี้กับผมไหมครับ?”

เมื่อเสียงทุ้มต่ำและไพเราะแทรกซึมเข้าไปในหู ณิชาถึงจะจำได้ในทันใด คนที่ชนรถเธอ ในวันที่เธอนัดบอดไม่ใช่เหรอ?

"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณโอนเงินเข้าบัญชีของฉันก็พอแล้ว ฉันน่าจะทิ้งบัญชีไว้ให้คุณอยู่นะคะ"

ภูมิภัทรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ด้วยหน้าตาและฐานะของเขา มีคนมากมายที่ต้องการเชิญเขาไปทานอาหาร แต่ตอนนี้ที่เขาเป็นคนเชิญเอง กลับถูกปฏิเสธ...

นี่เป็นครั้งแรกที่เสน่ห์ของเขาใช้ไม่เป็นผล

"ผมเพิ่งมาจากประเทศF และน่เป็นครั้งแรกที่มาเมืองพร  อาจไม่สะดวกที่จะโอนเงินครับ"

“ทางบริษัทคุณเป็นบริษัทลงทุนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ คุณมาที่เมืองพรเพื่อคุยธุรกิจโดยไม่ได้แลกเงินตราของประเทศนี้มาเลยเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้น คุณก็คงจะเป็นเจ้านายที่ค่อนข้างไร้ความสามารถเลยนะคะ” ณิชาไม่ต้องการพบเขา ดังนั้น เธอจึงปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา"รบกวนคุณโอนเงินเข้าบัญชีของฉันภายในสามวันด้วยค่ะ"

เธอไม่ให้โอกาสภูมิภัทรมายุ่งหรือเซ้าซี้อีก ณิชากำโทรศัพท์แน่น เธอก็กลอกตามองบนในมุมที่ไม่มีใครสนใจ

สมัยนี้ แค่มีเงินก็จีบสาวไปทั่วแบบนี้ได้เลยเหรอ?

……

ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว และบริษัทก่อสร้างก็ยุ่งมากในช่วงนี้ของทุกปี

ท่าทางที่รวินทร์ปฏิบัติต่อณิชาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ มีความเคารพขึ้น จนทำให้ณิชามีความประหลาดใจเล็กน้อย

ณิชาไม่สนใจเหตุผลที่ทำให้ทัศนคติของรวินทร์เปลี่ยนไป สรุปสั้นๆคือ ทำงานนี้ให้ดี ทำงานที่ได้รับมอบหมายจากสำนักงานใหญ่ให้สำเร็จลุล่วง เป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอในขณะนี้

ตอนเที่ยง เธอนัดกับลูกค้าเพื่อหารือเกี่ยวกับการร่วมธุรกิจ