กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 481

พิภพตบหน้าณิชาแรงมาก จนณิชารู้สึกว่ามีเสียงก้องในหู และรู้สึกมึนที่หัวด้วย คล้ายว่าเธอกำลังจะวูบ

คนขับที่ชั่วร้ายได้โอกาส จึงโยนตัวณิชาไว้ที่เบาะหลังรถยนต์

พิภพแสยะยิ้ม พลางมองรถโฟล์คสวาเกน แมโกแทนขับออกไป จากนั้นก็ฮัมเพลงเบา ๆ และเดินกลับไป พร้อมด้วยสวยตาที่เต็มไปด้วยแผนการอันชั่วร้าย

ตอนแรกภูมิภัทรก็ตามรถโฟล์คสวาเกน แมโกแทนอยู่ แต่ระหว่างทางพอขับไปถึงสี่แยกไฟสัญญาณจราจร จึงคลาดสายตาไป เมื่อรถโฟล์คสวาเกน แมโกแทนกับรถแท็กซี่แยกกันไปคนละทาง เขาจึงนึกว่าตัวเองคิดมากไปเอง และณิชาก็น่าจะปลอดภัยดีด้วย

แต่สุดท้ายก็ตามมาด้วยอยู่ดี เพราะไม่วางใจ......

ก็ได้มาเห็นภาพที่ณิชาถูกพาขึ้นรถไปพอดี จึงกำพวงมาลัยรถไว้แน่น แล้วเหยียบคันเร่งทันที ในที่สุดก็สามารถขับไปขวางหน้ารถโฟล์คสวาเกน แมโกแทนไว้ได้ในถนนที่แคบแบบนี้

รถยนต์ 2 คันเกือบชนกันแล้ว

คนขับไม่รู้จักภูมิภัทร จึงเลื่อนกระจกลงพร้อมกับตะโกนด่าเสียงดัง “ไอ้ประสาท ขับรถไม่เป็นเหรอ?”

ภูมิภัทรลงจากรถอย่างมีมารยาท ก่อนเดินไปหาคนขับคนนั้น และพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดว่า “ขอโทษทีนะครับ ผมเพิ่งได้ใบขับขี่ไม่นาน ยังขับรถไม่ค่อยแข็ง คุณคิดว่าจะให้ผมจ่ายค่าชดเชยอย่างไรดี?”

พอคนขับได้ยินคำว่าค่าชดเชยปุ๊บ ดวงตาก็เป็นประกายปั๊บ

คนขับคนนั้นยื่นหัวออกมาดูว่ารถเป็นอย่างไรบ้าง จะได้เรียกค่าเสียหายได้เยอะ ๆ ในเวลนี้เอง ภูมิภัทรได้โอกาสจึงจับหัวคนขับรถกระแทกเข้ากับประตูรถอย่างจัง

ปัง......

คนขับรถหัวแตกและเลือดไหลทันที จากนั้นก็นอนหมดแรงอยู่ตรงที่นั่งคนขับ

ภูมิภัทรเองก็ไม่ได้พูดพร่ำให้เสียเวลา เขาเดินดิ่งไปที่ประตูรถแถวหลังทันที

ปากของณิชาถูกยัดด้วยผ้าผืนหนึ่ง และถูกมัดมือไขว้หลังไว้ด้วย พอณิชาเห็นว่าภูมิภัทรกำลังมาช่วยแล้ว จึงรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา “อื้อ…อื้อ ๆ ……”

“ไม่ต้องกลัว ผมมาช่วยคุณแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนไหม?” ภูมิภัทรก้มตัวมุดเข้าไปในรถ แล้วแก้มัดให้ณิชาไปพลาง พูดถามเธออย่างเป็นห่วงไปพลาง

ณิชาเพิ่งถูกมัดได้ไม่นาน ขยับข้อมือข้อเท้าเล็กน้อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่รู้สึกเมื่อยคางเล็กน้อย เพราะต้องคาบผ้าอยู่ตลอด ผ่านไปนานกว่าเธอจะส่ายหน้าไปมาและพูดอย่างตกใจว่า “ฉันไม่เป็นไร! ขอบคุณนะคะ คุณภูมิ……”

“หน้าของคุณ……” พอภูมิภัทรเห็นรอยตบสีแดงสดบนแก้มของณิชาแล้ว เขาก็ทำสายตาอาฆาตแค้นขึ้นมาทันที

“ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันแค่ไม่ทันได้ระวังน่ะ ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าคุณจะมาช่วยฉัน” ณิชารีบคว้ากระเป๋าของตัวเอง แล้วเดินลงมาจากรถโฟล์คสวาเกน แมโกแทน เธอสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด ก็รู้สึกว่าสดชื่นขึ้นทันที “เราออกจากที่นี่กันก่อนดีกว่า”

ก่อนหน้านี้ ณิชาได้ตัดสินภูมิภัทรด้วยอคติของตัวเอง

“ได้”

ภูมิภัทรประคองณิชาที่ตอนนี้ค่อนข้างอ่อนแรงอยู่ เดินกันได้เพียงไม่กี่ก้าว โทรศัพท์ของณิชาก็ดังขึ้น

พอดูก็เห็นว่าเป็นสายจากเวธัส เธอจึงรีบกดรับสายทันที

เวธัสรีบถามขึ้นมาอย่างกังวลใจ โดยไม่รอให้ณิชาได้พูดอะไรก่อนเลย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ฟังผมนะ ผมได้รับข้อความว่า มีคนอยากทำร้ายคุณ คุณรีบไปอยู่ในที่ที่มีคนเยอะ ๆ แล้วอยู่รอที่นั่นนะ เดี๋ยวผมไปรับ”

ณิชารับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเวธัสผ่านเสียงจากปลายสาย แถมเสียงก็สั่นเครืออย่างตื่นกลัวด้วย

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ก็ทำให้ณิชารู้สึกกลัวมากจริง ๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึก แล้วแกล้งทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ฉันรู้ว่าคุณอยากเตือนฉันเรื่องอะไร มีคนจะมาลักพาตัวฉันใช่ไหมล่ะ แต่โชคดีที่มีเพื่อนคนนึงมาช่วยไว้พอดี ตอนนี้ก็หนีออกมาแล้วล่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

เวธัสเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี เขาจึงพูดว่า “หนีออกมาได้แล้วเหรอ?”

“ใช่ ไม่อย่างนั้น ฉันจะมายืนคุยโทรศัพท์แบบนี้กับคุณได้อย่างไรล่ะ?” ณิชาหัวเราะเบา ๆ พลางพูดตอบเวธัส

ตอนนี้ภูมิภัทรก็ได้เปิดประตูรถของเขาแล้ว พร้อมทำท่าเชิญให้ณิชาขึ้นรถ ณิชาเองก็ไม่ได้คิดว่าต้องระวังอะไรเขามาก จึงก้มตัวขึ้นนั่งบนรถ จากนั้น ภูมิภัทรก็เดินอ้อมไปขึ้นรถอีกฝั่ง……

แต่ในขณะนี้เอง ณิชาสังเกตเห็นว่าคนขับรถที่นอนหมดสติอยู่ในรถโฟล์คสวาเกน แมโกแทน จู่ ๆ ก็ยื่นหัวออกมาจากกระจกรถ

แถมในมือก็ยังถือปืนสั้นสีดำไว้ด้วย และเล็งปืนไปที่ภูมิภัทร……

ณิชาใจเต้นแรงขึ้นมาทันที หน้าก็ซีดเหมือนไก่ต้ม เธอรีบตะโกนบอกภูมิภัทรอย่างสุดเสียงว่า “คุณภูมิ ระวัง!”

ภูมิภัทรได้ยินเสียงตะโกนนี้ จึงรีบหันมามองณิชาทันที