กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 502

สายไหมกลับมานานมากแล้ว นอกจากจะจัดการเรื่องงานศพของพิภพแล้ว ก็เอาแต่แอบสังเกตเรื่องของณิชากับเวธัสด้วย

เธอกับอุษาต้องเศร้าเสียใจขนาดไหน พวกเขาสองคนยิ่งสวีทหวานกันมากเท่านั้น

เหมือนกับเหยียบเลือดของพ่อเพื่อให้ตัวเองมีความสุข……

“สายไหม ลูกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”อุษาก้มหน้าลงอย่างขี้ขลาด ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มแดงก่ำ

“ไม่ ทำไมหนูต้องห้ามพูดด้วย? เขาก็เป็นสามีของแม่เหมือนกันนะ สามีโดนทำร้ายจนตาย แม่ไม่อยากจะแก้แค้นให้เขารึไงกัน? ”

“แต่ว่ากว่าพวกเราจะเอาตัวรอดเข้ามาอยู่ในตระกูลรุ่งโรจน์ได้ก็ยากมากแล้วนะ แล้วจะไปเอาชนะณิชากับเวธัสได้ยังไงกัน? ” แน่นอนว่าอุษาอยากแก้แค้นให้สามีตัวเองอยู่แล้ว แต่ว่าเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

สายไหมหักนิ้วตัวเองพร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจว่า “วันเกิดปีที่ 77ของคุณย่ากำลังจะมาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

“อะไรนะ? หรือว่าลูกคิดจะทำอะไรในงานวันเกิดของคุณย่างั้นเหรอ? ” อุษาตกใจกับความคิดที่กล้าบ้าบิ่นของลูกสาวตัวเอง “ห้ามเด็ดขาดเลยนะ ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นมา ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะถูกไล่ออกจากตระกูลรุ่งโรจน์ก็ได้นะ！”

ตอนนี้ที่พึ่งเดียวของพวกเธอก็คือตระกูลรุ่งโรจน์ เพราะว่ามรดกของพิภพก็ไม่ได้เยอะมากมายเท่าไหร่ ต่อให้ให้พวกเธอทั้งหมดก็ยังไม่เพียงพอหรอก

“ไม่ว่ายังไงหนูก็ไม่มีวันปล่อยพวกนั้นไปหรอก！”

……

ในที่สุดภาระที่หนักอึ้งในหัวใจก็ได้หลุดออกไปแล้ว ในที่สุดณิชาก็สามารถเลือกของที่จะใช้สำหรับงานแต่งได้อย่างสบายใจแล้ว

พวกเขาวางแผนกันว่าจะไปจัดงานแต่งที่เกาะเทียมใกล้ๆ กับเมืองพร ที่นั่นมีทั้งแม่น้ำและภูเขา เป็นสถานที่ท่องเที่ยว และยังมีสินค้าเกษตรพื้นบ้านอีกมากมาย การที่ได้ใส่ชุดแต่งงานรับลมทะเล เดินเข้าไปสถานที่วิวาห์มันคงจะมีความสุขมากๆ เลย

ข้าวของส่วนใหญ่ตระกูลสนธิไชยจะเป็นคนจัดเตรียม ส่วนณิชาก็มีหน้าที่แค่ตัดสินใจเลือกตามสไตล์ที่ตัวเองชอบ

ศิริจันทร์ก็อยากจะเป็นคนจัดการเอง แต่ว่างานเลี้ยงครบรอบวันเกิดปีที่ 77 ของท่านก็ใกล้เข้ามาแล้ว คนในตระกูลตระกูลรุ่งโรจน์ก็ต่างวุ่นวายกันไปหมด

ความจริงพิภพก็พึ่งจะจากโลกนี้ไปได้ไม่นาน เธอก็ไม่ค่อยอยากจะจัดงานวันเกิดให้ใหญ่โตอะไรเท่าไหร่

แต่ว่าชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอมันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ แล้ว โดยเฉพาะตอนที่โดนพิภพลากขึ้นเรือสำราญตอนนั้น มันทำให้เธอรู้สึกทุกข์ทรมานมาก และก็มักจะนอนไม่ค่อยหลับ

เธออยากอาศัยตอนที่เธอยังมีกำลังวังชาอยู่ แก้ไขชื่อเสียงของณิชาให้ได้มากที่สุด พยายามเชื้อเชิญทายาทของตระกูลสูงศักดิ์และพวกเครือญาติของตระกูลรุ่งโรจน์ที่อยู่ต่างประเทศมาด้วย ดังนั้นก็เลยส่งเรื่องงานแต่งงานให้ตระกูลสนธิไชยเป็นเจ้าภาพไป แค่ต้องรวมข้อมูลต่างๆ ที่จะทำใส่เล่มมาให้เธอดูเท่านั้น

งานฉลองวันเกิดของศิริจันทร์เป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นทุกคนก็ต่างพากันเตรียมของขวัญและเซอร์ไพรส์ให้กับคุณย่า

ณิชากับเด็กน้อยทั้งสองคนก็ไม่มีข้อยกเว้น

วันก่อนที่จะถึงวันเกิด ณิชาไปปั้นตุ๊กตาหิมะพร้อมกับลูกทั้งสองคนของเธอ สวมหมวก ในมือถือแครอท มันดูดีมาก คนที่เดินผ่านไกลๆ จะสามารถได้ยินเสียงหัวเราะของครอบครัวทั้งสามคนนี้

สายไหมกับอุษาเดินผ่านสวน แล้วก็พูดออกมาด้วยความรังเกียจว่า “จะรอดูนะว่าพรุ่งนี้เธอยังจะหัวเราะออกอีกไหม！”

“หม่ามี๊ ดูสิผมปั้นสวยไหม? ”มือเล็กๆ นุ่มๆ ของปัณณ์ วาดบนแก้มของมนุษย์หิมะสองครั้ง เผยให้เห็นรอยย่น

มือของณิชากลายเป็นสีแดงด้วยความเย็น แต่หลังจากเล่นหิมะไปนานๆ ก็รู้สึกอุ้นขึ้น

“สวยสิ ปัณณ์ปั้นได้สวยกว่าหม่ามี๊เยอะเลยนะ”ปกติแล้วณิชาจะเป็นคนที่คอยชื่นชมลูกชายเสมอ เพื่อให้เขาเชื่อมั่นในตัวเองและมีกำลังใจ แล้วบทสนทนาก็เปลี่ยน “จำขั้นตอนการทำเค้กที่หม่ามี๊สอนได้ไหม? ”

ปัณณ์พยักหน้าเล็กๆ ของเขา พร้อมกับเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับพูดอย่างเท่ว่า “สบายใจได้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะทำเค้กสตรอเบอร์รี่ที่สวยและอร่อยสุดๆ ให้คุณยายทวดอย่างแน่นอน!ครับ”

“เยี่ยมไปเลย”ณิชาก้มหน้าลงและลูบไปที่ใบหน้าขาวๆ ของเด็กน้อย

ตอนนี้แก้มของณิชาก็เย็นมากเหมือนกัน เพราะว่าเจ้าตัวเล็กใช้พลังงานเยอะก็เลยจะรู้สึกอบอุ่นกว่า ตอนที่ถูกสัมผัสที่เย็นยะเยือกของณิชาเขาก็หนาวสั่นไปในทันที เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน และไม่ให้ณิชาเล่นหิมะอีกแล้ว

“แก้มแม่เย็นมากเลย กลับไปได้แล้วๆ ！ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ผมกับอรัลเถอะ พวกเราจะต้องปั้นได้ดีอย่างแน่นอน”ปัณณ์เช็ดมือตัวเอง แล้วก็ดันให้ณิชาเดินกลับไป