กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 546

ณิชาหอบหายใจและสะบัดฝ่ามือใหญ่อย่างร้อนรน “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ!”

“ผลการทดสอบของกณิศออกมานานแล้ว อยู่ในห้องทำงานของผม มันพิสูจน์ได้ชัดเจนว่าไวรัสในร่างกายของเด็กคนนี้มีมากกว่าปริมาณในร่างกายของผมมาก คุณรู้ไหมว่าหมายความว่ายังไง? ก็คือ ถ้าเขาเกิดมาเขาก็ต้องอยู่ในตู้อบ ต้องกินยาทุกวันและฉีดยาทุกวัน...”

“ลูกไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เขาจะเจ็บ คุณทำใจได้เหรอ ที่จะดูเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้ทนทุกข์ทุกวัน ณิชายอมรับความเป็นจริงเถอะทำแท้งเด็กคนนี้ เรามีปัณณ์และอรัลก็พอแล้ว”

เมื่อพูดถึงตอนจบ เสียงของเวธัสก็ค่อย ๆ ลดลง

ผู้ชายที่หยิ่งยโสอยู่เสมอในขณะนี้ เต็มไปด้วยความไร้อำนาจและความเศร้าโศก เขาอยากมีลูกสาว แต่เขาไม่สามารถปกป้องเธอจากความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานได้

เขาเคยลังเลและดิ้นรน แต่เขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด!

เด็กคนนี้ไม่สามารถเก็บไว้ได้

คุณสามารถดูแลเขาเป็นเวลาหนึ่งปี สองปีหรือสิบปีได้ แต่จะสามารถดูแลเขาได้ตลอดชีวิตหรือไม่?

ในอนาคตเมื่อแก่ไป เขาก็อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ แต่เขาทำได้แค่มองคนอื่นความสุขเท่านั้น สำหรับเขานั่นคือบาปที่ใหญ่ที่สุด

……

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว และร่างกายของณิชาก็แข็งทื่อทันที

คำพูดเหล่านี้ของเวธัสไม่ต่างกับระเบิด

เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเวธัสไม่ใช่คนโหดเหี้ยม และจะไม่ทำแท้งลูกของเธออย่างไม่มีเหตุผล ตอนนี้ก็ได้รับการยืนยันแล้ว...

เป็นเพราะไวรัสในร่างกาย!!

บางทีเธออาจจะกลัวและกังวลในจิตใต้สำนึก ดังนั้นทุกครั้งที่เธอต้องการเผชิญหน้ากับเขา มักจะมีเสียงมาขัดจังหวะเธอเสมอ

แต่ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?

เธอตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูก ธอเดินไปรอบๆ ห้องน้ำอย่างกังวล “กณิศเอารายงานให้คุณดูคนเดียวเท่านั้น บางทีการตรวจของเขาอาจไม่ถูกต้อง เราควรไปหาหมอคนอื่นเพื่อทำการตรวจ...”

“กณิศศึกษาไวรัสนี้มาหลายปีแล้ว และไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา!” เวธัสรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขาขัดขวางโอกาสสุดท้ายของเธอ

ณิชากังวลมากจนน้ำตาไหลออกมา แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

ฉากนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง...

ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในห้องน้ำ แต่เห็นชายคนหนึ่งอยู่หน้าอ่างล้างหน้า จึงวิ่งหนีออกไปด้วยความตกใจ

แต่เหตุการณ์นี้ไม่ส่งผลกระทบต่อทั้งสองคนที่ตกอยู่ในความเงียบเลย เวธัสอ้าปากค้างอย่างช่วยไม่ได้และพูดช้าๆ “จะว่าไปมันก็ตลก ตอนที่คุณยายของคุณขวางเราไม่ให้อยู่ด้วยกัน เธอบอกว่าผมไม่สามารถอยู่ได้ถึงอายุสามสิบ ผมมักจะรู้สึกว่ามันไร้สาระ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ?”

ร่างกายของณิชาสั่นอย่างรุนแรง ไม่ เธอไม่ต้องการให้เขามีชีวิตไม่ถึงอายุสามสิบ...

“ถ้าผมจากไปก่อนอายุสามสิบจริงๆ ถ้าตระกูลสนธิไชยเหลือแค่คุณกับตาแก่ คุณคิดว่าเขาจะอยู่ได้นานแค่ไหน? และถ้าในชีวิตปกติของคุณจะคอยดูแลทารกที่ป่วยคนนี้ คุณรับประกันได้หรอว่าคุณจะสามารถดูแลกับเขาได้ตลอด จิตใจจะไม่แย่เหรอ? ณิชา อย่าหลอกตัวเองอีกเลย...”

“อย่าพูด อย่าพูด!” ณิชาปิดหูของเธอและขัดจังหวะเขาอย่างหงุดหงิด “ถึงแม้จะเป็นทารกที่ป่วยจริงๆ คุณไม่ควรปิดบังฉันและตัดสินใจด้วยตัวเอง!”

“ผมไม่ได้ปิดบังคุณนะ หรือจะให้ผมทนดูคุณต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่แบบนี้เหรอ ต้องทนดูคุณลังเลว่าจะเก็บลูกไว้ไหม ผมยอมให้คุณไม่รู้อะไรเลยดีกว่า ก็ถือว่าเขากับพวกเราถูกลิขิตไว้...”

ทุกคำพูดถูกเจาะเข้าไปในหู และไม่สามารถปิดกั้นได้เลย

ในที่สุดณิชาก็ทรุดตัวลงและร้องไห้อย่างขมขื่น หัวใจของเธอรัดแน่น...

เธอไม่กลัวที่จะดูแลทารกที่ป่วยคนนี้ และเธอไม่กลัวการเสียสติ แต่เธอกลัวว่าเด็กคนนี้จะทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมเมื่อเกิดมา...

ความเจ็บป่วยเหล่านั้น แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถทนได้ จนต้องฆ่าตัวตาย เด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้จะทนได้ยังไง?