กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 97

มะนาวไม่ชินกับการเป็นคนใจร้าย จึงกระตุกชายเสื้อของแพร แล้วก็รีบจากไป

คุณหญิงเดือนอยู่ต่อด้วยความไม่พอใจ

ในห้องน้ำที่เงียบสงัด เธอเชิดหน้ามองสำรวจณิชา แล้วกล่าวด้วยความรังเกียจ “เธอได้ยินแล้วยังไง ที่ฉันด่าก็คือเธอ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ความร่าน ไม่รู้ว่าชาติก่อนเป็นจิ้งจอกหรือไง……”

ท่าทางโอหังนั้น ไม่ต่างไปจากปากแม่ค้าในตลาด

ณิชาเดิมทีมีความโมโห แต่เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ กลับรู้สึกนึกขำ

รู้สึกโชคดีจริง ๆ ที่ตอนนั้นไม่ได้แต่งงานกับฐานภพ

และก็โชคดีที่ลูกน้อยไม่ต้องใช้ชีวิตกับคุณย่าแบบนี้

เผชิญหน้ากับข่าวลือที่คมกริบแบบนี้ ความเย็นชาและเพิกเฉยกลับเป็นอาวุธชั้นดีที่ทรงพลังที่สุด

ณิชาเดินไปที่อ่างล้างมือ โดยที่เห็นเดือนเป็นเพียงมนุษย์ธาตุที่โปร่งใส

เดือนเห็นณิชาไม่พูดไม่จา ก็ยิ่งโมโหแล้วดุว่าด่าทอ “ชาลีจะชอบเธอได้อย่างไร ผู้หญิงที่เขาเล่นด้วย เหนือกว่าเธอตั้งเยอะ ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจจะลืมเธอไปแล้ว”

ณิชาล้างมืออย่างใจเย็น “อาจจะลืม อย่างน้อยก็หมายความว่าเคยจำ ดูเหมือนคนบางคนไม่แม้แต่จะเข้าไปอยู่ในสายตาของคุณชาลีด้วยซ้ำ”

เดือนฉับพลันก็นึกถึงแพรทันที

แพรชอบชาลีมาก แต่เมื่อรุกเข้าไป กลับถูกชาลีถากถางแดกดันว่าเป็นโคนม

เครื่องสำอางที่แต่งอย่างประณีตก็ไม่อาจจะปกปิดรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเธอได้

“ณิชา เธออย่าหวังสูงไปหน่อยเลย! เดี๋ยวฉันจะไปบอกกับคุณชาลีว่า เธอมีลูกติด ฉันจะดูสักหน่อยว่าเขาถูกเธอปิดหูปิดตาไว้หรือเปล่า!”

ดวงตาของณิชาเย็นชาขึ้น

เธอไม่สนใจการถูกด่าทอหรือเหยียดหยาม

แต่ว่าลูกของเธอ ไม่ควรได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมเช่นนี้

ณิชารีบอ้อมเดินออกไปจากห้องน้ำ และบังเอิญเห็นมีไม้ถูกพื้นวางไว้ที่มุมพอดี

ริมฝีปากชมพูยกขึ้นเป็นเส้นโค้งอย่างเจ้าเล่ห์ เธอจึงทำการล็อกประตู แล้วใช้ไม้ถูกพื้นคั่นปิดไว้ จากนั้นนำป้ายกำลังปรับปรุงวางห่างจากประตูสองสามเมตร……

แล้วตบมืออย่างสง่างาม เสร็จ

นี่เรียกว่ากรรมตามสนอง

แต่คาดไม่ถึง เมื่อณิชาหันหลังไปก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงเอนพิงหลังกำแพงอย่างเกียจคร้าน ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตร

เวธัสถูกปกคลุมไปด้วยรัศมี ถือบุหรี่หนึ่งมวนอยู่ในมือแล้วดูดอย่างช้า ๆ ริมฝีปากบางเบาเป็นเส้นโค้งเฉกเช่นปกติ ดวงตาลึกของเขาจ้องจับมาที่เธอ——

“คุณคิดจะจับชาลีจริงเหรอ”

เสียงแหบดังขึ้นด้วยหนึ่งประโยคที่แฝงด้วยความเย็นชา ที่เหมือนกับกระแทกเข้ามาในทรวงอกของณิชา

เธอเบิกตากลมโตขึ้น ลำคอเกร็งแน่น

เวธัสได้ยินทั้งหมดเลยเหรอ!

อย่างนั้นเธอทำอะไรแย่ ๆ เขาก็เห็นหมดอย่างเลยงั้นสิ

เมื่อนึกถึงเดือนที่อยู่ในห้องน้ำ ณิชาชี้ไปทางระเบียงที่อยู่ไม่ไกล เพียงเพราะอยากให้เขาไปจากที่นี่เร็ว ๆ “คุณเวธัส คุณมีอะไรมีอะไรเหรอ พวกเราไปคุยกันตรงนั้นนะคะ”

……

เมื่อเทียบกับครึกครื้นในงานเลี้ยง ระเบียงนี้เห็นได้ชัดว่าเงียบสนิทมาก

น้ำพุในชั้นล่างประกายแสงระยิบระยับสะท้อนอยู่บนผ้าม่าน ราวกับความฝัน

เธอเดินเร็วมาก จึงไม่ได้สังเกตเห็นคราบน้ำบนพื้น เธอจึงลื่นไถลล้มในทันที

“ว๊าย……” รองเท้าสูงของณิชาจึงเอียงและเซไปด้านข้าง

จิตใต้สำนึกอยากจะคว้าม่าน……

คิ้วของเวธัสขมวดขึ้น

ขาที่เรียวยาวก้าวมาด้านหน้า และคว้าข้อมือเธอด้วยฝ่ามือที่ใหญ่

ขาข้างหนึ่งของณิชาแตะลงบนพื้น ถูกเขาดึงเช่นนี้ถึงได้ยืนตรงขึ้นมาได้

“ขอบ……ขอบคุณค่ะ”