ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 33

“เพิร์ลมีอะไรกับพี่ครับ”

ณัฐนันท์ตัดสินใจถามออกไป เมื่อเห็นอาการที่อยากจะพูดอยากจะถามบางอย่าง แต่ดูประหม่านิดๆของเธอ

“เพิร์ล...เห็นพี่นัทหายไป เพิร์ลไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น...”

เธอเงียบไปแล้วเม้มปากเมื่อรู้สึกว่าเสียงของตัวเองเครือน้อยๆ กลัวว่าพูดออกไปจะเผลอสะอื้นออกมา

ณัฐนันท์มองสบตาของคนที่ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ออกมา ก็อดสงสารไม่ได้ใจอ่อนยวบ เธอเหมือนเด็กน้อยๆที่กำลังขวัญเสีย และต้องการการปลอบโยนจากเขา เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังหลงทางแล้วออกมาตามหาเจ้าของ เพราะกลัวว่าเจ้าของจะเอาไปปล่อย

มันดูน่าเอ็นดูบอกไม่ถูก และพอนึกถึงสายตาที่มองมาที่เขาอย่างอิจฉาตอนที่เธอบอกว่ามาหาเขา ก็อดรู้สึกภูมิใจเล็กๆไม่ได้

“พี่มีสอบครับยุ่งมากเลย เพิร์ลดูสิแม้แต่เวลาที่จะโกนหนวดยังไม่มีเลย พี่หล่อน้อยลงสำหรับเพิร์ลหรือเปล่า”

ณัฐนันท์จับมือของเธอให้มาวางที่ข้างแก้มแล้วถูหน้าลงกับมือของเธอ ไรหนวดสั้นๆขูดกับมือของเธอ รู้สึกจั๊กกะจี้ จนอยากจะชักมือออก แต่เขาดึงไว้

“ยุ่งจนไม่มีเวลาอ่านข้อความของเพิร์ลเลยเหรอคะ”

เธอถามเขาเสียงเครือ ณัฐนันท์อึ้งไปไม่ใช่ไม่อ่านแต่ไม่ได้รับเพราะเขาบล็อกเบอร์บล็อกไลน์เธอ

“เพิร์ลส่งข้อความมาเหรอครับ”

เขาทำหน้าตกใจ ซึ่งไม่รู้ว่าเนียนไหม

“ค่ะ ส่งไปหลายข้อความแต่พี่นัทไม่เปิดอ่าน”

ในหัวของณัฐนันท์ประมวลผลอย่างรวดเร็ว ตอบว่าอะไรดีวะ

“โทรศัพท์พี่เสียครับคนดี ยุ่งมากเลยไม่มีเวลาเอาไปซ่อม”

พัลลภามองหน้าเขา กึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ

“แน่ะมองแบบนี้แปลว่าไม่เชื่อจริงๆใช่ไหม วันนั้นพอเราแยกกัน พี่ก็ไปที่ร้าน พอดี...ทำน้ำหกใส่โทรศัพท์เปียกหมดเลย มันเลยพัง พี่เลยส่งไปซ่อมครับ เลยไม่รู้เลยว่าเพิร์ลส่งข้อความมา ใจก็คิดถึงเพิร์ลเหมือนกันอยากโทรหา แต่พี่จำเบอร์ไม่ได้ นี่ยังคิดว่าสอบเสร็จจะไปตามหาเพิร์ลที่คณะแต่โชคดีจังที่เพิร์ลมาหาพี่ก่อน”

เขาจับมือเธอเอาไว้ พอเธอมองอย่างสงสัยเขาก็ยกมือเธอขึ้นมาจูบ