ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 10

เผยเชียนรู้สึกว่าอนาคตสว่างไสวขึ้นมาทันตา!

ก่อนหน้านี้เขามีเงินแค่ห้าหมื่นหยวน คงจะตลกไปหน่อยถ้าจะไปหาจ้างคนด้วยเงินแค่นี้

แต่ตอนนี้เผยเชียนมีเงินทุนระบบถึงสามแสนหยวน!

คงไม่แปลกอะไรถ้าจะจ้างพนักงานหรอก ใช่ไหม

พอคิดถึงประสบการณ์อันขมขื่น เผยเชียนก็สรุปได้ว่าข้อผิดพลาดของเขาเกิดจากไม่กี่อย่าง

อย่างแรกคือเขาโชคร้ายเกินไป!

ใครจะไปคิดว่าอัปโหลดมาสเตอร์ในหมวดเกมที่ดังนิดหน่อยจะบังเอิญมาเจอเกมเขาเข้า

ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์เฉียว เขาคงขาดทุนสมหวัง

อีกอย่าง เผยเชียนก็เริ่มนึกสงสัยในความสามารถของตนเอง

หรือจะเป็นเพราะเขาฉลาดเกินไป เลยไปคิดหาทางเสียเงินแบบผิดๆ

มันจะมีคนจำพวกที่ล้มเหลวและขาดทุนทุกครั้งไม่ว่าจะพยายามหาเงินอย่างหนักหน่วงแค่ไหน

ขณะเดียวกัน ก็มีพวกที่คิดหาทางเสียเงินตลอดเวลาแต่ก็ทำไม่สำเร็จสักที!

เผยเชียนคิดว่าตัวเองอยู่ในกลุ่มหลัง

ดังนั้นจึงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องหาตัวช่วย

นั่นคือจ้างคน!

ขอแค่จ้างพวกห่วยมาทำงานเหล่านี้ให้ เขาก็คงจะได้เสียเงินอย่างง่ายดาย

คิดได้ดังนั้น เผยเชียนก็ไม่ได้หงุดหงิดหม่าหยางอีกแม้จะโดนบ่นไปเมื่อครู่

“หม่าหยางคือของขวัญจากสวรรค์!”

“ช่างเป็นอัจฉริยะด้านความห่วย! เขาคือพนักงานในฝันที่ฉันตามหา”

“ฉันควรจ้างเพื่อนคนอื่นด้วยอีกมั้ย จ้างเพิ่มอีกสักคนจะเป็นอะไร เอาจริงๆ จ่ายเงินเดือนเยอะๆ จะได้ผลาญเงินได้มากกว่าเดิม”

“ไม่ได้! พวกที่เหลือดูท่าจะไว้ใจได้เกินไป!”

เผยเชียนอยากจะจ้างรูมเมตคนอื่นๆ ด้วย แต่ไม่นานก็ต้องล้มเลิกความคิดไป

มหาวิทยาลัยฮั่นตงเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ คนที่เข้าที่นี่ได้ล้วนไม่ใช่คนโง่

คนห่วยแบบหม่าหยางถือเป็นโชคฟ้าประทาน

ถ้าหาคนเพิ่ม พวกนั้นอาจทำงานดีขึ้นมาก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเผยเชียนคงปวดใจน่าดู

หลังตัดสินใจได้แล้ว เผยเชียนก็เรียกหม่าหยางไปคุยส่วนตัวนอกห้อง

“มีอะไรเหรอพี่เชียน จะบอกกลยุทธ์ลับให้เหรอ” หม่าหยางมองเผยเชียนอย่างมีความหวัง คิดว่าอีกฝ่ายเรียกออกมาคุยเรื่องกลยุทธ์การเล่นเกม

“ช่วงนี้ฉันสร้างเกมอยู่น่ะ อยากได้คนช่วย นายสนใจไหม” เผยเชียนเข้าประเด็น หม่าหยางไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ไปเล่นแง่กับเขาจะเกิดผลเสียมากกว่า

หม่าหยางอึ้งไปสักพักก่อนจะส่ายหัว “พี่กวนผมป่ะเนี้ย เทอมนี้งานหนักจะตาย จะเอาเวลาไหนไปทำกัน”

เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “อย่าบอกนะว่าพี่ไปหลงความสำเร็จของไอ้เกมอินดี้บ้าบอนั่นเหมือนคนอื่น”

“เหตุผลหลักที่ทำให้เกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทรายดังก็เพราะโชคช่วย! อีกอย่างสร้างเกมใช้เงินตั้งเยอะ! พี่จะไปหาเงินมาจากไหน”

เผยเชียนกระแอมกระไอ “ฉันจะไม่ปิดนายแล้วกัน จริงๆ แล้วฉันเป็นทายาทคนที่สองของตระกูลร่ำรวย ที่บ้านให้เงินฉันมาสามแสน พอรึเปล่าล่ะ”

หม่าหยางอ้าปากค้าง ผ่านไปพักใหญ่ถึงพูดต่อได้ “พี่พูดจริงป่ะเนี่ย อย่าโกหกกันดิ”

เขาไม่รู้มาก่อนว่าภูมิหลังครอบครัวของเผยเชียนเป็นอย่างไร แต่ก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนชอบแกล้งคนอื่นเอามัน ไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่เผยเชียนจะต้องมาเล่นมุกโง่ๆ กับเขาแบบนี้

หม่าหยางเริ่มจริงจังมากขึ้น

“นอกจากเรื่องเงินแล้ว ปัญหาเรื่องอื่นล่ะ” หม่าหยางถาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน