ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 11

หม่าหยางเก็บข้าวของและมุ่งหน้าไปร้านหนังสือใกล้ๆ เพื่อหาหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบเกม

เผยเชียนไม่รู้ว่าหม่าหยางจะหาซื้อได้หรือเปล่า แต่ดูจากจำนวนร้านหนังสือที่มีอยู่ อีกฝ่ายก็น่าจะได้หนังสือกลับมาบ้าง

จริงๆ แล้ว ตอนนี้มีแพลตฟอร์มสำหรับการซื้อของออนไลน์เกิดขึ้นแล้ว ซึ่งรวมถึงเว็บไซต์ที่ขายหนังสือโดยเฉพาะด้วย

แต่คนส่วนใหญ่ยังไม่คุ้นเคยกับแพลตฟอร์มพวกนี้เท่าไหร่ เอาเข้าจริงนักศึกษาที่ล้าสมัยบางคนยังไม่สมัครบัญชีธนาคารออนไลน์ด้วยซ้ำ

หม่าหยางจัดอยู่ในกลุ่มพวกล้าสมัย ตัวเลือกแรกในการซื้อหนังสือคือไปที่ร้านหนังสือ เปิดอ่านบางช่วงดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจซื้อ

แน่นอนว่าอะไรแบบนี้จะเปลี่ยนไปจากการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

เผยเชียนกลับไปที่เตียงและเปิดโน้ตบุ๊ก นั่งคิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี

เที่ยงวัน หม่าหยางก็กลับมา

เขาขนหนังสือกลับมาประมาณแปดเล่ม มีเล่มหนึ่งหนาใกล้ๆ สองนิ้วมือ หนังสือยาวประมาณยี่สิบเซนติเมตรนั้นชื่อว่า ภาพรวมการเขียนโปรแกรมขั้นสูง

นอกจากนั้นก็ยังมี คู่มือเอาตัวรอดในการเขียนโค้ด รวมเรื่องการจัดการโปรแกรม คู่มือการเขียนโค้ดฉบับสมบูรณ์ และคู่มือรักษาอาการปวดคอ

หม่าหยางรู้สึกว่าที่ซื้อมามีแต่เล่มดีๆ

เผยเชียนเปิดดูหนังสือที่หม่าหยางซื้อมา ตาจดจ้องอยู่กับคู่มือรักษาอาการปวดคอ

เจ้านี่เตรียมการพร้อมเสร็จสรรพ!

คิดไปถึงขั้นว่าอาจจะทำงานหนักจนปวดคอ!

แต่ปัญหาหลักที่พวกโปรแกรมเมอร์พบไม่ใช่อาการปวดคอ แต่เป็นเพราะตายเพราะทำงานหนักต่างหาก!

อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่ว่าแกจะเป็นโปรแกรมเมอร์สักหน่อย!

ก่อนหน้านี้ เมื่อได้เห็นหม่าหยางกระตือรือร้นกับงานนี้มาก เผยเชียนก็นึกสงสัยว่าตัวเองเลือกคนมาทำงานผิดหรือเปล่า

แต่พอได้เห็นหนังสือที่หม่าหยางซื้อมา เขาก็มั่นใจ

ว่าหม่าหยางคือคนที่เหมาะที่สุดแน่นอน!

ดูจากความพยายามดั้นด้นไปตามร้านหนังสือ แต่ดันได้หนังสือแบบนี้กลับมา

จะบอกว่าหนังสือที่ซื้อมาไม่มีประโยชน์เลยก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะยังมีความเกี่ยวข้องอยู่บ้าง

แต่จะบอกว่ามีประโยชน์ก็ไม่ได้เพราะ…มันไม่มี!

ถือเป็นการลงทุนไปโดยเปล่าประโยชน์ที่พบเห็นได้บ่อยๆ!

เผยเชียนตบบ่าหม่าหยาง “หม่าหยาง ที่เราทำอยู่คือออกแบบเกม ไม่ใช่เขียนโปรแกรม”

“อีกอย่างนายรู้รึเปล่าว่าเกมสมัยนี้เขาใช้เครื่องมือพัฒนาเกมสร้างเอา”

“แถมเทคโนโลยีก็พัฒนาเร็วมาก พวกวิธีการในหนังสือพวกนี้ตกยุคไปหมดแล้ว เอามาใช้ไม่ได้หรอก”

หม่าหยางหน้าซีด “มิน่าล่ะเขาถึงเอามาลดราคา! เพราะขายไม่ออกนี่เอง!”

“ผมไปเดินวนหาทั่วร้านตั้งนาน แต่หาหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบเกมไม่เจอเลย ที่เจอก็มีแค่พวกนี้แหละ เห็นลดราคาเลยจัดมาหลายเล่ม”

“ทำไงดี เอาไปคืนก็ไม่ได้ด้วยเพราะเป็นหนังสือลดราคา!”

หม่าหยางลนลาน

แต่เผยเชียนกลับยิ้มให้ด้วยความโล่งใจ “ไม่เป็นไร ฉันเห็นความตั้งใจของนาย ถ้าซื้อมาแล้วกลัวเสียเงินฟรีก็เปิดอ่านสักหน่อยก็ได้ อย่างน้อยก็น่าจะพอมีประโยชน์บ้างแหละ”

หม่าหยางสบายใจขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้น “พี่อยากอ่านด้วยมั้ย เดี๋ยวเราผลัดกันอ่านก็ได้”

เผยเชียนหน้าเครียดขึ้นมา รีบบอกปัดทันที “ไม่ๆ ไม่เป็นไร!”

ใครจะไปอยากอ่านหนังสือพวกนี้กัน ใช้หนุนเป็นหมอนยังไม่ได้เลยเพราะแข็งเกินไป!

หม่าหยางนอนบนเตียง เปิดหนังสือเล่มหนาสุดอ่าน ซึ่งก็คือ ภาพรวมการเขียนโปรแกรมขั้นสูง

ผ่านไปห้านาที เสียงกรนก็ดังลั่นมาจากเตียงหม่าหยาง

เผยเชียนแสนสุขใจ

ใช่ ไว้ใจได้จริงๆ ด้วย!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน