ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 101

ถ้าผู้เล่นที่ออกมาโวยวายมีแค่คนเดียว เผยเชียนคงจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ รวมถึงไม่คิดจะทำอะไร

แต่จากสถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง ผู้เล่นจะต้องไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่

ผู้เล่นจะต้องเดือดกันยกใหญ่และอาจตรวจสอบเกมแม่ทัพผีอย่างละเอียด…

ทีนี้เขาได้เกิดปัญหาใหญ่แน่!

ระบบมีกฎห้ามไม่ให้เปิดเผยหรือบอกใบ้การมีอยู่ของระบบกับผู้อื่น หมายความว่าเผยเชียนต้องคอยแอบทำเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลหรือเรื่องที่ขัดกับหลักการโดยไม่ให้ใครรู้ จะปล่อยให้มีคนสงสัยไม่ได้!

คงจะดูไม่สมเหตุสมผลถ้าเผยเชียนไม่ยอมอัปเดตเกมแม่ทัพผีที่สร้างกำไรให้มากมาย

ถ้าไม่มีผู้เล่นมากมายขนาดนี้มาปั่นกระแสเกมแม่ทัพผี เผยเชียนก็คงจะเป็นไม่เป็นไร

แต่ถ้าเรื่องนี้เลยเถิดไปกันใหญ่จนคนทั้งในและนอกวงการเกิดสงสัย การไม่ทำอะไรเลยของเผยเชียนก็จะกลายเป็นการละเมิดกฎได้

เขาไม่จำเป็นต้องเสี่ยง

พอคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจว่าหลังจากเกมนักออกแบบเกมเสร็จสมบูรณ์ เขาจะคิดเรื่องอัปเดตเกมแม่ทัพผี

อาจจะเพิ่มการ์ดออริจินัลเข้าไปสักสามสี่ใบกับซื้อเทมเพลตระบบใหม่มาลง จากนั้นก็ตั้งราคาไว้ต่ำๆ ก็ถือว่าเสร็จสิ้น

ทีนี้ก็จะมีปัญหาตอนวันสรุปบัญชีครั้งต่อไป

แต่ยังไงพอถึงตอนนั้น เขาก็ต้องหาทางผลาญเงินใหม่เพิ่มอยู่ดี

ระหว่างที่กำลังคิด เขาก็มาถึงร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

ตรงประตูมีพนักงานกำลังติดตั้งป้ายหน้าร้าน

ด้านบนทางเข้าเป็นผนังกระจกที่มีโลโก้ร้านขนาดใหญ่ผิดปกติแปะอยู่

ตรงกลางโลโก้มีรูปปลาเค็มหน้าตาน่าเกลียด เหมือนไปเอาอิโมจิมาแปะใส่ รูปร่างของปลาดูบิดเบี้ยว หางดูเหมือนจะกลายร่างเป็นหางมังกรได้

ด้านบนปลาเค็มมีตัวอักษรแนวศิลปะรูปตัว M มันดูคล้ายครีบที่ยื่นมาเกาจุดที่คันและดูคล้ายมงกุฎตรงหัวด้วย

ด้านหลังโลโก้มีตัวอักษร Y ขนาดใหญ่ที่ยึดโลโก้ทั้งหมดไว้ด้วยกัน

เผยเชียนตั้งใจมองโลโก้

อืม ดูแปลกแต่ก็ไม่สวย ดูไม่สวยแต่ก็เป็นเอกลักษณ์…

หน้าร้านมีแค่โลโก้อันเบ้อเริ่ม ไม่มีภาษาจีนหรือภาษาอังกฤษกำกับไว้เลย

เผยเชียนเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของหม่าหยาง

เจ้านั่นน่าจะเป็นคนติดต่อนักออกแบบและสั่งทำโลโก้นี้ เผยเชียนสงสัยว่าหม่าหยางส่งคำอธิบายไปให้นักออกแบบอย่างไรถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้

ที่หน้าร้านไม่มีคำอธิบายใดๆ แต่ก็ตรงกับที่เผยเชียนต้องการพอดี

ผู้คนที่เดินผ่านหน้าร้านจะไม่รู้ว่าร้านนี้เป็นร้านอะไร ไม่รู้ว่าข้างในทำอะไรกัน!

เผยเชียนเดินเข้าไปในร้านอินเทอร์เน็ตแล้วมองไปรอบๆ

การตกแต่งด้านในเกือบจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในร้านมีคนงานสองคนกำลังเก็บกวาดร้านอยู่

เขาซื้อโต๊ะ เก้าอี้ และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ มาเรียบร้อยแล้ว ข้างในร้านมีกล่องขนาดต่างๆ วางกองอยู่ จางหยวนง่วนอยู่ในกองกล่อง กำลังประกอบคอมพิวเตอร์ เขามีผู้ช่วยสองคน เผยเชียนเดาว่าน่าจะเป็นพนักงานที่เพิ่งจ้างมาใหม่

“เป็นไง พี่เชียน ชอบมั้ยครับ!”

หม่าหยางเดินเข้ามาในร้านอย่างภาคภูมิใจ

เผยเชียนพยักหน้า “อืม ดูดีเลยนะ”

“มีอะไรที่อยากได้หรืออยากให้ทำเป็นพิเศษมั้ยครับ วางบาร์ไว้ตรงนั้นโอเคมั้ย โต๊ะกับเก้าอี้วางโอเครึยัง ชั้นหนังสือมีเยอะมากเลยครับ พี่อยากให้เอาหนังสือแบบไหนมาลงดี”

หม่าหยางเดินไปทั่วร้าน สามสิบเปอร์เซ็นต์คืออยากถามความเห็นจากเผยเชียน แต่อีกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์คืออยากโชว์งานให้ดู

เขาอยากแสดงให้เห็นว่าตนเองทำงานได้สมบูรณ์แบบแค่ไหน!

เผยเชียนตรวจสอบส่วนต่างๆ ในร้านอินเทอร์เน็ต ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการหมด จริงๆ แล้วดูดีกว่าที่คิดเอาไว้อีก!

ไม่ว่าจะเป็นโซนคาเฟ่หรือโซนบาร์ สิ่งที่ใกล้คอมพิวเตอร์มากที่สุดคือเคาน์เตอร์ที่ลูกค้าสามารถสั่งเครื่องดื่มต่างๆ ได้ อีกด้านหนึ่งเป็นเวทีขนาดเล็ก ด้านบนเวทีมีไมโครโฟนจำนวนหนึ่งไว้สำหรับใช้ร้องเพลง

ตรงผนังมีชั้นหนังสือเรียงอยู่ ส่งให้ร้านดูมีรสนิยมขึ้นมาก

พอเห็นชั้นหนังสือ เผยเชียนก็คิดว่าควรจะเสนออะไรสักหน่อย

ตอนนี้ทุกชั้นยังว่างอยู่ หม่าหยางยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะซื้อหนังสือแนวไหนมาเติมดี

ตัวเลือกมีทั้งหนังสือการ์ตูน นิยายขายดี นิยายคลาสสิก และอื่นๆ

เผยเชียนมองชั้นหนังสือแล้วนับดูว่าต้องซื้อหนังสือมาลงกี่เล่ม กะดูแล้วน่าจะใช้อย่างน้อยหลายพันเล่ม

ถ้าจะทำเป็นร้านอินเทอร์เน็ตสไตล์ญี่ปุ่นก็ต้องเอาหนังสือการ์ตูนมาลงโดยไม่ต้องสงสัย

ไม่อย่างนั้นอย่างน้อยก็ต้องหานิยายบนเว็บดังๆ มาลง

แต่เผยเชียนไม่ทำอย่างนั้นแน่

ถ้าเขาเอาหนังสือการ์ตูนมาลง เดี๋ยวไปล่อพวกโอตาคุพร้อมเปย์เข้า!

อย่างที่เขาว่ากัน ‘ของสะสมของโอตาคุราคาอาจจะเทียบเท่าบ้านหนึ่งหลังในปักกิ่ง’ อย่าได้ริอ่านดูถูกกำลังซื้อของคนพวกนี้ทีเดียวเชียว!

เอาหนังสือการ์ตูนกับฟิกเกอร์มาลงไม่ได้เด็ดขาด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน