ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 102
หม่าหยางเกาหัว “ระบบระบายอากาศเหรอ คืออะไรอ่ะพี่”
“ไปเสิร์ชในเชียนตู้” เผยเชียนไม่มีเวลามาอธิบายเรื่องแบบนี้ เขาเปิดคอมพิวเตอร์แล้วกดดาวน์โหลดเกมฐานทัพกลางทะเล
ระบบระบายอากาศเกิดขึ้นค่อนข้างเร็ว ประมาณปี 2000 ยุโรปก็ตั้งข้อมูลจำเพาะของระบบขึ้นมาแล้ว ระบบที่ว่าค่อยๆ เริ่มใช้งานในครัวเรือนและในบริษัทต่างๆ ก่อนจะขยายไปใช้งานในวงกว้าง
ในประเทศจีน ระบบระบายอากาศและเครื่องฟอกอากาศเริ่มมีกระแสขึ้นมาหลังวิกฤติปัญหาหมอกควัน ผู้คนเริ่มรู้จักทั้งสองสิ่งนี้มากขึ้นในปี 2014
ระบบระบายอากาศในช่วงปีนี้ผลิตโดยบริษัทต่างประเทศ ราคาจึงแพงหูฉี่
แต่เผยเชียนก็ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องแย่อะไร กลับเป็นเรื่องดีเสียด้วยซ้ำ!
พอดาวน์โหลดเกมฐานทัพกลางทะเลเสร็จ เผยเชียนก็ลองเล่นดู
คอมพิวเตอร์เครื่องนี้สเป็กสูงมาก เล่นเกมได้ลื่นไหลดีเยี่ยม!
เขาปรับการตั้งค่าทุกอย่างไปที่ระดับสูงสุดหลังจากเข้าเกม เพื่อจะได้รับประสบการณ์การเล่นเกมอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย!
คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มีข้อดีมากมาย ไม่มีข้อเสียเลย
ถ้าเล่นเกมแพ้ขึ้นมา จะโทษว่าคอมพิวเตอร์ไม่ดีก็ไม่ได้!
พวกข้อแก้ตัวอย่างเมาส์กระตุก แป้นพิมพ์ไม่ตอบสนอง คอมพิวเตอร์ค้าง จอกะพริบ หรือหูฟังไม่ทำงาน…
เอามาใช้ไม่ได้เลยสักอย่าง
ถ้าเล่นเกมห่วยเองคงโทษคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ไม่ได้ ต้องโทษฝีมือการเล่นอันกากแสนกากของตัวเอง!
สำหรับบางคนแล้ว นี่อาจเป็นข้อเสียก็ได้
เผยเชียนเล่นโหมด PvP และแพ้ราบคาบไปสองเกม
จากนั้นก็หนีไปเล่นโหมดไบโอเคมิเคิลอีกสองเกม ซึ่งก็แพ้ราบคาบเช่นเคย
เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นโหมดเนื้อเรื่อง
“คนหัวดีอย่างฉันเล่นเกมที่ต้องพึ่งความเร็วของการตอบสนองอย่างเดียวไม่ได้หรอก โหมดเนื้อเรื่องสิสนุกสุด”
เผยเชียนเล่นโหมดเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆ ในใจรู้สึกท่วมท้น
ฉันสร้างเกมนี้ขึ้นมาจริงๆ เหรอ
สงสัยจริงว่าหวงซื่อปั๋วกับเปาซวี่ผ่านอะไรกันมาบ้าง
เผยเชียนเล่นเกมต่อไปเรื่อยๆ จนจางหยวนเดินถือค็อกเทลมาเสิร์ฟ
ขนาดแก้วไม่ได้ใหญ่ แต่ของเหลวข้างในส่องแสงเป็นประกาย ด้านล่างสุดสีแดงเข้ม ส่วนด้านบนเป็นสีแดงลูกแอปเปิ้ล ทั้งสองสีโปร่งใส ตรงกลางที่สองสีมาบรรจบเกิดการผสมกันของสี เห็นแล้วดูเท่ไม่หยอก
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวคือช่างน่าพิศวงจริง!
หลังจากลองจิบดูก็พบว่ารสชาติก็พิเศษไม่แพ้กัน เป็นรสชาติที่ยากจะอธิบายแต่ก็ยากที่จะลืมได้
“แก้วนี้ชื่ออะไร” เผยเชียนถาม
จางหยวนตอบอย่างตรงไปตรงมา “บอสเผยครับ นี่คือค็อกเทลแสงเหนือ ปกติจะเรืองแสงในที่มืด แต่สูตรนี้ปรับเล็กน้อยทำให้สีสันเป็นธรรมชาติมากขึ้น”
“ไม่เลวเลยนี่ ราคาเท่าไหร่เหรอ” เผยเชียนถาม
จางหยวนตอบ “แก้วละห้าสิบหยวนครับ”
เขากลัวว่าเผยเชียนจะคิดว่าราคาแพงไปเลยรีบอธิบายเพิ่ม “แก้วนี้ใส่กราปป้าเข้าไปด้วยครับ ขวดขนาดเจ็ดร้อยมิลลิลิตรก็สี่ร้อยหยวนแล้ว แก้วนี้ใส่ไปตั้งสามสิบมิลลิลิตร”
“มีแบบที่ถูกกว่านี้ด้วยครับ แต่จะไม่ผสมกราปป้า”
“อ๋อ” เผยเชียนพยักหน้าตอบ “แล้วแก้วถูกสุดในเมนูราคาเท่าไหร่”
จางหยวนนึกอยู่ครู่หนึ่ง “ถูกที่สุด…ยี่สิบห้าหยวนครับ เครื่องดื่มส่วนใหญ่ในบาร์ขายราคาประมาณนี้”
ไม่ได้ถือว่าถูกเลยในปี 2010
ราคาค็อกเทลหนึ่งแก้วก็เท่ากับค่าอาหารสองมื้อของนักศึกษาส่วนใหญ่แล้ว
อีกอย่างกลุ่มลูกค้าที่จะมาใช้งานร้านอินเทอร์เน็ตก็เป็นคนละกลุ่มกับที่จะมาเที่ยวบาร์
“บอสเผยคิดว่าไงครับ ราคาโอเคหรือเปล่า ถ้าคิดว่าแพงไป เราลดราคาลงได้นะครับ”
ลดเหรอ
หรือจะเพิ่ม
ถ้าลดราคาลงก็จะได้เงินจากการขายเครื่องดื่มต่อแก้วน้อยลง แต่ถ้าคนไปบอกต่อกันว่าเครื่องดื่มร้านนี้ราคาถูกแล้วคนแห่มากินจะทำอย่างไร
ไม่ใช่จะกลายเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้น้อยแต่คืนทุนได้ไวเหรอ
เขาลดราคาลงไม่ได้!
ถึงตอนนี้ราคาเครื่องดื่มที่ตั้งไว้จะไม่ได้ถูก แต่หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เผยเชียนก็คิดว่ายังเพิ่มราคาขึ้นไปอีกได้!
เผยเชียนตัดสินใจ “เพิ่มราคาแก้วละสิบหยวน ลูกค้าของเราเป็นลูกค้าระดับสูง ถ้าตั้งราคาไว้ต่ำเกินไปจะเหมือนไปดูถูกพวกเขา!”
“หา” จางหยวนอึ้งไป
“เอาตามนี้ เราจะเพิ่มราคาเครื่องดื่มทุกอย่างไปอีกสิบหยวน” เผยเชียนจิบค็อกเทลอย่างสุขใจพลางกลับไปสนใจเกมต่อ
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี