ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 177

วันศุกร์ที่ 25 มิถุนายน ช่วงเย็น

เสียงร้องเพลงดังก้องร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู แต่ที่นั่งด้านล่างเวทีกลับว่างเปล่า มีลูกค้านั่งดื่มอยู่แค่สองสามคนเท่านั้น

นักร้องร้องเพลงอย่างไร้ชีวิตชีวา เหล่าผู้ชมด้านล่างเวทีแทบจะผล็อยหลับ

ใบหน้าหม่าหยางเต็มไปด้วยความกังวล

ทำยังไงดี!

พอการแข่งขันจากร้านรวงรอบๆ ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูทวีความรุนแรงขึ้น ลูกค้าก็เข้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูน้อยลงเรื่อยๆ

ถึงร้านของพวกเขาจะมีนักร้องประจำ แต่บาร์อื่นมีอะไรมากกว่านั้น แถมยังมีส่วนลดให้กับเครื่องดื่มทุกอย่างในเมนูอีก!

บาร์พวกนั้นมีลูกค้าแน่นร้าน ลูกค้าประจำของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูหลายคนเปลี่ยนไปใช้บริการร้านพวกนั้นแทน

เพราะคนส่วนใหญ่ก็ไปบาร์เพื่อสังสรรค์และเข้าสังคมอยู่แล้ว มีแค่ไม่กี่คนที่อยากนั่งดื่มในร้านร้างผู้คน แถมราคาก็ไม่ได้ถูก

นักร้องประจำคนใหม่ของร้านร้องเพลงเพราะ แต่ก็ยังห่างชั้นกับมาตรฐานที่เฉินเหล่ยทำเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถดึงดูดลูกค้าได้มากนัก

ยิ่งลูกค้าเข้าร้านน้อย นักร้องก็หมดกำลังใจ พอไม่มีกำลังใจก็ร้องเพลงได้ไม่ดีเหมือนเดิม กลายเป็นวังวน

“พี่เชียนบอกว่าไม่ต้องทำอะไร

“แต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี…”

หม่าหยางนั่งดื่มอยู่คนเดียวอย่างปวดใจ

ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูยังคงขาดทุนอย่างต่อเนื่อง กิจการโมหยูเดลิเวอรี่เองก็ไม่ดีขึ้นเลย พอเคราะห์ซ้ำกรรมซัด หม่าหยางก็เริ่มคลางแคลงใจในความสามารถของตัวเอง

หลี่สือนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ตรงมุมหนึ่งในโซนอินเทอร์เน็ต เขาอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

คนพวกนี้อ่อนประสบการณ์เกินกว่าจะสู้กับฉันจริงๆ

บริษัทลงทุนฟู่หุยลงทุนกับธุรกิจมากมายในเมืองจิงโจว ถือว่ามีอิทธิพลไม่น้อยทีเดียว

แค่พวกเขาเจียดเงินนิดหน่อยให้ร้านในละแวกเดียวกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูจัดโปรโมชัน เท่านี้ลูกค้าก็จะเข้าร้านพวกนั้นเยอะขึ้น ในขณะที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูโดนแย่งลูกค้าไป ทีนี้บริษัทลงทุนฟู่หุยก็จะทำอะไรๆ ได้ง่ายขึ้น

ถือว่าได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่ายสำหรับหลี่สือและร้านในละแวกเดียวกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู

หลี่สือแอบสังเกตการณ์ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมาพักใหญ่ทำให้พอจะเข้าใจแนวทางของร้านนี้

เจ้าของร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูคือบอสเผยที่อายุยังน้อย เป็นคนที่ทั้งดื้อและหัวแข็ง หลี่สือคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนที่ไม่ยอมรับฟังคำแนะนำจากคนอื่น จึงต้องค่อยๆ หาทางจัดการอีกฝ่ายให้อยู่หมัด

จางหยวนเป็นผู้จัดการเขต แต่จริงๆ แล้วหมอนี่ไม่ได้ใกล้ชิดกับบอสเผย ที่เขารับผิดชอบส่วนใหญ่มีแค่เรื่องดูแลกิจการต่างๆ ของร้าน

กุญแจสำคัญคือเจ้าหน้าใหญ่

คนที่ชื่อหม่าหยางดูค่อนข้างสนิทกับบอสเผย แถมยังไม่ค่อยฉลาดนัก คนแบบนี้มักจะโดนปั่นหัวเอาง่ายๆ

หลี่สือต้องจัดการเจ้าหน้าใหญ่ก่อน พอเจ้านั่นติดกับก็ค่อยๆ ใช้เป็นเครื่องมือโน้มน้าวบอสเผย จากนั้นภารกิจก็จะสำเร็จลุล่วง

ตอนนี้บอกได้ยากว่าบอสเผยมีท่าทียังไง เพราะเขาไม่ได้มาที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสองวันแล้ว แต่ดูจากท่าทีของเจ้าหน้าใหญ่ หลี่สือเดาว่าบอสเผยก็น่าจะกำลังเครียดอยู่ไม่น้อย

หลี่สือคำนวณทุกอย่างไว้ดีมาก เขาพิจารณาความเป็นไปได้ทั้งหมดและหาทางจบภารกิจนี้ให้ได้เร็วที่สุด

เพราะจะให้ผลาญเงินเยอะเกินไปก็คงไม่ได้ ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อบีบบังคับบอสเผยเท่านั้น

พอทุกคนในร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูเริ่มไม่แน่ใจว่าร้านจะทำกำไรได้หรือเปล่า เขาก็จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือตอนที่คนเหล่านั้นกำลังตกที่นั่งลำบาก…

จากนั้นก็จะเป็นโอกาสดีในการเริ่มลงทุน

หลี่สือเดินถือแก้วไปนั่งตรงข้ามหม่าหยาง

หม่าหยางที่กำลังกลุ้มใจอยู่สะดุ้งโหยงเมื่อหลี่สือผู้ซึ่งค่อนข้างมีอายุนั่งลงตรงหน้า

อะไรกันเนี่ย

เขาต้องการอะไร โต๊ะฉันไม่มีสาวสวยสักคน

หรือว่า…พวกผู้ชายรวยๆ จะมีงานอดิเรกแปลกๆ

หม่าหยางไม่รู้จะพูดอะไร เขาแอบเลื่อนแก้วเข้าใกล้ตัวเองให้ออกห่างจากหลี่สือ

หลี่สือไม่รู้ว่าหม่าหยางคิดเตลิดไปไกลถึงไหน เขาคิดแค่ว่าอีกฝ่ายระแวดระวังตัวตามปกติ

“บอสหม่าใช่ไหมครับ ขอผมแนะนำตัวสักหน่อย ผมชื่อหลี่สือ เป็น CEO ของบริษัทลงทุนฟู่หุยครับ”

หลี่สือยื่นนามบัตรให้หม่าหยาง “จริงๆ ผมเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ ไม่ทราบว่าบอสหม่าสนใจคุยเรื่องร่วมงานกับทางผมไหมครับ”

หม่าหยางเห็นว่าหลี่สือไม่ได้คิดมิดีมิร้ายกับตัวเองจึงค่อยๆ เลื่อนมือไปรับนามบัตรมาอ่านภายใต้แสงไฟสลัว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน