ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 197

“นี่ฉันเพิ่งเล่นอะไรไปเนี่ย…”

หลินหวานปิดโน้ตบุ๊กแล้วเริ่มครุ่นคิด

เกมชื่อเพลงรบโลหิต เป็นเกมที่เปลี่ยนมาตรฐานเกมของหลินหวานไปเลย

มีเกมกากแบบนี้ในโลกด้วยเหรอ!

ถึงจะอัปเดตมาแล้วแต่ก็เปลี่ยนแค่ระบบการเล่นกับการออกแบบบางอย่าง

ถึงจะอัปเดตยังไง เกมเพลงรบโลหิตก็ยังเป็นแค่เกมเล่นผ่านเว็บเบราว์เซอร์ ตั้งแต่เริ่มเล่นเกม เธอพบเหตุผลมากมายให้หยุดเล่นเกมนี้

กราฟิกเกมห่วยแตก มีแต่งานภาพจากชาติที่แล้ว ตัวละครในเกมแต่งกายด้วยชุดเกราะดาดๆ ไร้รสนิยม เอฟเฟ็กต์สีทองที่ห่อหุ้มตัวก็ดูเว่อร์เกินเหตุ แต่ละตัวมีปีกหลากสีติดอยู่กลางหลังอีก

ฉากหลังก็ดูมั่วซั่ว โดยเฉพาะในเมืองหลักที่ผู้เล่นมารวมตัวกัน แต่ละคนใส่ชุดเกราะหลากสีสัน บนหัวตัวละครมีข้อมูลยุ่บยั่บ ทั้งไอดี ชื่อกิลด์ ชื่อตัวละคร และอื่นๆ ทำให้หน้าจอดูมั่วซั่วไปหมดจากข้อมูลต่างๆ ที่ไม่ได้จำเป็นนัก

ตัวเกมอนุญาตให้กรองผู้เล่นคนอื่นได้ ทำให้ตอนเริ่มเกมสามารถหาตัวละครของตัวเองเจอได้ง่ายๆ

แต่ถ้าใช้ระบบนี้ก็จะพบความจริงอันแสนโหดร้าย เพราะฉากดูร้าง ไม่มีชีวิตชีวา ยิ่งฉากที่ไม่ค่อยสวยยิ่งเห็นชัด

เพลงประกอบเกมทำให้รู้สึกเหมือนได้ย้อนอดีตไปสิบปี เพลงไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้เล่นรู้สึกอินกับเกม

ที่สำคัญที่สุดเลยคือ เกมต้องเล่นผ่านเว็บ

หมายความว่าทรัพยากรงานภาพต้องมีการดาวน์โหลดใหม่ตลอด

ทุกครั้งที่เข้าแผนที่ที่มีฉากใหม่ หน้าจอก็จะเด้งแถบดาวน์โหลดขึ้นมาก่อนเพราะต้องดาวน์โหลดทรัพยากรใหม่ บนแถบหน้าจอเขียนกำกับไว้ว่า ‘กำลังดาวน์โหลดทรัพยากร’

ตัวละครผู้เล่นจะมืดไป พอผ่านไปสักพักฉากหลังถึงจะปรากฏขึ้นมา

เวลาอยู่ในแผนที่ที่มีการเปลี่ยนฉากบ่อยๆ ผู้เล่นจะต้องรอโหลดรัวๆ จนรู้สึกเหมือนเกมค้าง

ระบบการเล่นยิ่งไม่มีอะไรเลย ผู้เล่นทุกคนแค่ต้องฆ่ามอนสเตอร์ ปั่นเลเวล ทำภารกิจ ถ้าจะให้นิยามเกมก็คงเป็น ‘ล้าสมัยและน่าเบื่อ’

หลินหวานย่นจมูกตลอดห้านาทีที่ลองเล่นเกม ระหว่างเล่นเธอคิดเพียงอย่างเดียว

เกมชั้นต่ำ!

ถึงเอาเงินมาจ้าง เธอก็ไม่ยอมเล่น

หลินหวานเริ่มรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง

เธอเชื่อบอสเผยสุดใจ ถึงยอมรับหน้าที่นี้โดยไม่คิดอะไรมาก

หลินหวานพอจะรู้สถานการณ์ของฉางหยางเกมส์มาบ้างว่าเป็นบริษัทเจ้าของเกมที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ

แต่เธอก็ไม่คิดว่าเกมมันจะแย่ขนาดนี้

ในมุมมองของหลินหวาน เกมนี้สถานการณ์ย่ำแย่กว่าเกมกระสุนเพชฌฆาตของเทียนหัวสตูดิโอหลายเท่า

หลังจากได้ลองเล่นเกมเพลงรบโลหิตดู เธอก็พบว่ามันไม่ได้แค่แย่ แต่ยังล้าสมัยมาก!

เกมนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ย้อนอดีตไปสิบปี

พอได้เล่นไปสักพัก นอกจากจะรู้สึกอึดอัดแล้ว เธอยังเริ่มคลางแคลงการตัดสินใจของบอสเผยขึ้นมา

ทำไม…บอสเผยถึงซื้อบริษัทนี้มานะ

จะมองมุมไหน บริษัทนี้ก็ไม่ควรจะยังมีชีวิตรอดอยู่ในตลาด!

บริษัทควรตายหายไปได้แล้ว คนที่สร้างเกมนี้ก็ควรลาออกไปทำงานที่อื่น ถ้าไม่มีบริษัทไหนรับก็ควรเปลี่ยนสายงานไปเลย

ดูจากผลงานแล้ว หลินหวานคิดว่าคนที่สร้างเกมนี้ไม่ควรทำงานในอุตสาหกรรมเกมต่อ!

แต่บอสเผยดันซื้อกิจการต่อซะงั้น แถมว่ากันว่าบอสปั้นพนักงานและแนะนำให้ปรับเปลี่ยนอะไรในบริษัทใหม่ด้วยตัวเองอีก

เกมที่หลินหวานเพิ่งเล่นไปคือเกมที่บอสเผยปรับแล้ว แต่ดูยังไงก็ชัดเจนมากว่าเกมนี้ไม่มีทางทำกำไรได้

หลินหวานเอนหลังพิงเก้าอี้ เธอไม่อยากย้ายไปที่นู่นแล้ว

ถ้าได้ค้นคว้าและพัฒนาเกมกลับใจคือฟากฝั่งที่เถิงต๋าต่อจะดีแค่ไหนกันนะ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน