ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 210

ผู้จัดการชุยอ้าปากค้างเล็กน้อย ดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ก็ไม่ได้แพงเหรอ

ถ้าไม่ได้แพง ทำไมถึงขายไม่ออกมานานขนาดนี้ล่ะ!

จริงๆ แล้วราคาวิลล่าที่นี่สูงกว่าวิลล่าหลายแห่งในเมืองจิงโจว จุดขายของที่นี่อยู่ที่การออกแบบ การตกแต่งอย่างประณีต และการที่เป็นวิลล่าหลังเดี่ยวตั้งบนเนินเขา

ที่เผยเชียนคิดว่าไม่แพงเพราะเขาเผลอไปเทียบกับราคาในความทรงจำ

แค่เจ็ดล้านหยวนก็ซื้อวิลล่าหลังโตขนาดนี้ได้แล้วเหรอ ถือว่าไม่แพงเลย!

ถ้าไปซื้อวิลล่าหลังขนาดนี้ที่ปักกิ่ง เซียงไฮ้ หรือกวางโจวในอีกสิบปีข้างหน้า ราคาอาจพุ่งไปแตะหลักสิบถึงร้อยหยวนเลยทีเดียว

นอกจากนั้นเผยเชียนยังได้รับการอนุมัติแล้วว่าสามารถใช้เงินทุนระบบซื้อวิลล่าได้!

แต่วิลล่าที่ซื้อมาจะถือเป็นทรัพย์สินของบริษัท เอาไปทำเป็นภัตตาคารได้ แต่ใช้เป็นที่พักอาศัยไม่ได้

พูดอีกอย่างคือ เขาจะต้องใช้วิลล่าที่ซื้อมาในการประกอบธุรกิจและแสวงหาประโยชน์ในฐานะทรัพยากรอย่างหนึ่ง

นอกจากนั้นแล้ว การใช้เงินทุนบริษัทซื้ออสังหาริมทรัพย์นั้น เขาจะต้องจ่ายเงินมากกว่าการซื้อในนามของตัวเอง เพราะต้องจ่ายภาษีโรงเรือนและไม่ได้ส่วนลดเงินกู้ ถ้าจะขายในภายหลังก็ต้องจ่ายภาษีมูลค่าเพิ่ม ค่าแสตมป์อากร และค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมต่างๆ ทำให้การขายสินทรัพย์แบบนี้เป็นเรื่องที่ยากมาก

แต่เรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้สำคัญสำหรับเผยเชียน แค่ระบบอนุญาตให้เขาใช้เงินทุนระบบซื้อวิลล่ามาทำเป็นภัตตาคารก็ถือเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากแล้ว!

เผยเชียนเหลือบมองจำนวนเงินทุนระบบที่เหลืออยู่

หลังสรุปบัญชี เงินทุนระบบมีตั้งต้นแปดล้านหยวน ตอนนี้ผ่านมาสามสัปดาห์แล้ว แค่รายได้จากเกมฐานทัพกลางทะเลก็ปาไปหกล้านกว่าหยวนแล้ว

ตอนต้นเดือน ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมีรายได้ก้อนโตจากยอดขายเครื่องดื่ม ค่าเช่าต้องจ่ายทุกสามเดือน ตอนนี้จึงไม่ได้อยู่ในสภาพขาดทุน รายได้ทั้งหมดของร้านโอนเข้าระบบโดยตรง

เผยเชียนเอาเงินไปทุ่มลงทุนกับโปรเจ็กต์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเว็บจงเตี่ยนจงเหวิน ฉางหยางเกมส์ และจุดบริการนี่เฟิง ตอนนี้จึงเหลือเงินทุนระบบอยู่ประมาณแปดล้านกว่าหยวน

พอเพียงสำหรับการซื้อวิลล่า แต่เขาก็ต้องกันเงินไว้ให้เถิงต๋ากับฉางหยางเกมส์ด้วย

งบสร้างเกมกลับใจคือฟากฝั่งอยู่ที่ยี่สิบล้านหยวน ใช้เวลาสามเดือนในการทำ ดูจากรายได้จากเกมอื่นๆ แล้ว เผยเชียนคิดว่าน่าจะมีงบพอสำหรับสร้างเกม

แต่ถ้าซื้อวิลล่าไปหกล้านหยวนก็จะเหลือเงินไม่พอ

เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องทำอาวุธในตำนานมาขายเพิ่มในเกมฐานทัพกลางทะเล!

อาวุธในตำนานราคาแปดร้อยแปดสิบแปดหยวน คำนวณอัตราส่วนแบ่งกำไร 70:30 พวกเขาต้องขายหนึ่งหมื่นชิ้นเพื่อให้ได้เงินหกล้านหยวน

ถ้างั้นเขาจะทำอาวุธลิมิเต็ด จำกัดจำนวนขายแค่หนึ่งหมื่นชิ้น พอขายหมดก็จะได้เงินมาคืนที่ใช้จ่ายในส่วนนี้ไป

คิดได้แบบนั้น เผยเชียนก็ส่งข้อความไปบอกเลขาซินให้มาจัดการเรื่องต่างๆ ให้

จากนั้นก็บอกให้ผู้จัดการชุยช่วยพาไปดูวิลล่า

…

หมิงหยุนวิลล่ามีวิลล่ายอดเขาอยู่แปดหลัง แต่ละหลังตั้งแยกห่างกันไกลพอสมควร มั่นใจได้ว่าบรรยากาศรอบๆ จะเงียบสงบ

เผยเชียนจงใจเลือกดูวิลล่าที่อยู่ชิดเขตตะวันตกเฉียงเหนือที่สุด หลักๆ เพราะกลัวว่าตอนพาพนักงานมากินเลี้ยง รถที่สัญจรเข้าออกจะไปรบกวนผู้พักอาศัยคนอื่นๆ

พวกเขาจะเข้าภัตตาคารจากฝั่งทิศตะวันตกเฉียงเหนือ กินเสร็จก็กลับออกไปเลย น่าจะสะดวกกว่า

วิลล่าหลังนี้มีพื้นที่ใช้สอยประมาณห้าร้อยแปดสิบตารางเมตร มีสามชั้น หกห้องนอน สามห้องนั่งเล่น สามห้องน้ำ เพดานห้องนั่งเล่นสูงเจ็ดเมตร ตกแต่งภายในและลงเฟอร์นิเจอร์ครบเรียบร้อย

แน่นอนว่าเผยเชียนไม่ได้ต้องการเฟอร์นิเจอร์ เพราะเขาตั้งใจจะทำที่นี่เป็นภัตตาคาร การตกแต่งภายในส่วนใหญ่คงไว้แบบเดิมได้ แต่ต้องเปลี่ยนแผนผังห้องต่างๆ รวมถึงห้องครัว ห้องน้ำ และอื่นๆ ด้วย

สระน้ำไร้ขอบกับวิวจากด้านบนเนินเขาให้บรรยากาศที่ดีเลยทีเดียว

เผยเชียนเดินไปรอบๆ ในใจรู้สึกท่วมท้น

เป็นคนรวยนี่มันดีจริงๆ!

ถ้ารอบบัญชีหน้าขาดทุนได้สักเจ็ดล้านหยวน ฉันจะซื้อวิลล่าแบบนี้อีกหลังไว้อยู่เอง!

คนเรามีความฝันได้ และทุกความฝันมีโอกาสเป็นจริงได้

ผู้จัดการชุยพยายามขายตรงวิลล่าหลังนี้อย่างเต็มที่

เขาเป็นคนขายเก่งอยู่แล้ว แถมวิลล่าก็ออกแบบมาเป็นอย่างดี นอกจากเรื่องราคาแล้ว ทุกอย่างดีสุดๆ ใครได้มาดูก็ต้องหลงเสน่ห์

หม่าหยางกับจางหยวนเดินตามเผยเชียนไปรอบๆ วิลล่า

ทั้งสองคิดเหมือนเผยเชียนเป๊ะ

เป็นคนรวยนี่มันดีจริงๆ!

หลังจากเดินชมจนทั่ว จางหยวนก็หันไปพูดกับเผยเชียน “บอสเผยอยู่ดูวิลล่าต่อกับบอสหม่าก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมไปหาทำเลเปิดภัตตาคารต่อ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน