ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 219

พอเปาซวี่เห็นว่าเผยเชียนหันมองตัวเองด้วยสีหน้าลังเลใจ เขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

ไอ้ฉิบหาย อย่าบอกนะว่าเป็นฉันอีกแล้ว

ช่วงหยุดงานหนึ่งเดือนเต็มแบบได้รับเงินเดือนรอบก่อน เปาซวี่แทบกระอักเลือดตายเมื่อต้องตะลอนไปทั่วประเทศ พอกลับมาก็รู้สึกเหมือนได้เที่ยวในส่วนของปีนี้ไปเต็มที่แล้ว

ผ่านมาได้ไม่กี่เดือน เรื่องสยองแบบคราวนั้นจะเกิดขึ้นอีกรอบอย่างนั้นเหรอ

เปาซวี่รีบพูดขึ้น “บอสเผย ผมขอถอนตัวจากโอกาสนี้ด้วยความสมัครใจ! ยกรางวัลนี้ให้คนอื่นที่อยากได้มากกว่าผมเถอะครับ!”

เผยเชียนส่ายหัว “แล้วจะโหวตไปเพื่ออะไรถ้าจะโยนรางวัลให้กันไปมาแบบนี้ ผลออกมายังไงก็ต้องยึดตามนั้น เปลี่ยนแปลงไม่ได้

“ผมให้เวลาคุณเก็บกระเป๋าสองวัน”

เปาซวี่แสนลำบากใจ “บอสเผย ผมไปทุกที่ที่น่าสนใจในประเทศมาหมดแล้ว! เก็บมาหมดทุกที่ ผมมีรูปกับประวัติการเดินทางในแอปยืนยัน ไม่มีที่ไหนให้ผมไปได้อีกแล้ว!”

เผยเชียนยิ้มอ่อน “คุณไปทุกที่ที่น่าสนใจในประเทศมาหมดแล้วงั้นสินะ

“งั้นพรุ่งนี้ไปจัดการเรื่องวีซ่า ไปเปิดหูเปิดตานอกประเทศแทน ระหว่างเก็บเกี่ยวเรี่องวัฒนธรรมกับสิ่งแปลกตาต่างๆ คุณก็ใช้โอกาสนี้เรียนรู้เรื่องการพัฒนาเกมจากประเทศที่พัฒนาแล้วทางฝั่งตะวันตกมาด้วย”

เปาซวี่อยากจะพูดบางอย่างออกไป แต่เผยเชียนก็ขัดขึ้นก่อน “เอาตามนี้ พรุ่งนี้ไปจัดการเรื่องวีซ่าซะ”

เปาซวี่ “…”

อะไรวะเนี่ย!

เปาซวี่แสนทุกข์ใจ เขาไม่อยากไปจากที่นี่!

บอสเผย ผมยอมทำงานล่วงเวลาแทนก็ได้!

แต่สีหน้าของบอสเผยนั้นบ่งบอกชัดเจนว่าบอสตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีก

กฎเรื่องการคัดเลือกพนักงานดีเด่นนั้นตั้งเอาไว้นานแล้ว เขาได้แต่ยอมจำนนต่อโชคชะตา

เปาซวี่คิดในใจว่ากลับมาเมื่อไหร่ เขาจะบอกทุกคนให้ชัดเจนว่าไม่ต้องโหวตเขาเป็นพนักงานดีเด่นอีก!

ฉันไม่สนทั้งงบตามฝันหนึ่งล้านหยวนกับหยุดงานหนึ่งเดือนแบบได้รับเงินเดือน ช่วยโหวตกันดีๆ หน่อย ไปโหวตคนที่เขาอยากได้นู่น!

แต่ตอนนี้สายไปแล้ว เขาทำได้แค่เก็บความคิดนี้ไว้บอกคนอื่นหลังจบช่วงหยุดงาน

เผยเชียนหันมองลู่หมิงเหลียงอีกรอบ “พูดอะไรสักหน่อยสิ”

ถ้าคนอื่นได้รับรางวัลพนักงานดีเด่น เผยเชียนคงจะรู้สึกยินดีจากใจจริง อาจจะหัวเราะให้กับความโชคร้ายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

แต่คนที่ได้รับรางวัลพนักงานดีเด่นดันเป็นลู่หมิงเหลียง ทำให้เผยเชียนใจหายอยู่หน่อยๆ

เขาจึงรู้สึกสองจิตสองใจ

ลู่หมิงเหลียงถือถ้วยรางวัลไว้ในมือพร้อมพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ผมไม่คู่ควรกับรางวัลนี้เลย ผลงานที่ผ่านมาเป็นเพราะบอสเผยช่วยชี้ทางภาพรวมให้ดำเนินไปสู่ความสำเร็จ ผมแค่ทำตามคำสั่งบอสเผยอย่างเคร่งครัดก็เท่านั้น

“ผมคิดว่าสำหรับใครก็ตามที่จะได้ขึ้นมารับตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวางแผน ขอแค่ทำตามแนวทางและกลยุทธ์ของบอสเผยตั้งแต่ต้นไปจนจบ คุณก็จะประสบความสำเร็จได้!

“ผมหวังว่าเถิงต๋าจะเติบโตยิ่งขึ้นไปอีก ขอบคุณทุกคนมากครับ!”

เสียงปรบมือดังก้องออฟฟิศ เผยเชียนปรบมือตามทุกคนอย่างจริงใจ

ดูเขาสิ พูดได้ดีจริงๆ!

ถึงเผยเชียนจะไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดทั้งหมดของลู่หมิงเหลียง แต่ก็มีอยู่ประโยคหนึ่งที่ตรงใจเขามากๆ

ใครก็ตามที่จะได้ขึ้นมารับตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวางแผนควรจะฟังที่บอสเผยบอกอย่างเคร่งครัด

นี่แหละที่เผยเชียนต้องการ!

สิ่งที่เขากังวลที่สุดคืออะไรน่ะเหรอ

เขากลัวว่าพนักงานจะไม่เชื่อฟังคำสั่ง!

พวกเขาพยายามอ่านใจเขาและสร้างองค์ประกอบใหม่ๆ ใส่เกมโดยที่ไม่ถามไถ่ก่อน สุดท้ายเกมที่ออกมาจึงผิดจากที่เผยเชียนคิดไว้ไปหมด!

เทียบกับลู่หมิงเหลียงแล้ว ถึงจะน่าเสียดายที่เกมออกมาประสบความสำเร็จ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือทัศนคติของเขาดีกว่าหวงซื่อปั๋วและเปาซวี่หลายเท่า!

เสี่ยวลู่เป็นพนักงานที่ดีจริงๆ

เขาต้องตกรางวัลให้ซะแล้ว!

เผยเชียนยิ้มพร้อมกับถามออกไป “คิดไว้รึยังว่าจะเอาทุนตามฝันหนึ่งล้านหยวนไปทำอะไร”

ลู่หมิงเหลียงดูลังเลเล็กน้อย “เอ่อ… แผนของผมเป็นแบบนี้ครับบอสเผย

“กระบวนการค้นคว้าและพัฒนาเกมกลับใจคือฟากฝั่งกำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ผมว่าจะอยู่ทำต่อให้จบช่วงนี้ก่อน

“อีกอย่างผมยังไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองอยากทำอะไร ผมว่าผมไม่มีทักษะและความสามารถด้านอื่นนอกเหนือจากทักษะที่ใช้ในวงการเกม

“เพราะงั้นผมว่าเราเก็บเรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังได้ไหมครับ บอสเก็บเงินไว้ก่อน แล้วเราค่อยมาคุยกันตอนผมคิดออกว่าตัวเองอยากจะทำอะไร”

เผยเชียนขมวดคิ้ว

เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนเหรอ ไม่ได้สิ!

ฉันเตรียมเงินเอาไว้แล้ว นายจะไม่ใช้ได้ยังไง

อีกอย่างกฎก็ต้องเป็นกฎ จะให้มาแหกกฎในการคัดเลือกพนักงานดีเด่นครั้งที่สองได้ยังไง แบบนี้ต่อไปจะคุมอะไรได้ ธรรมเนียมการคัดเลือกพนักงานดีเด่นอันแสนดีเยี่ยมนี้จะไปต่อได้ยังไง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน