ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 218
นี่เป็นครั้งแรกที่หลินชั่นหรงได้ยินว่าภัตตาคารแห่งเดียวจะต้องเตรียมจานชามและโต๊ะเก้าอี้ไว้หลากหลายสไตล์…
มีที่ว่างมากพอเก็บข้าวของทั้งหมด ที่จอดรถชั้นใต้ดินมีที่เหลือกว้างขวางให้เก็บโต๊ะเก้าอี้ แต่ประเด็นคือพวกเขาจะต้องจัดแต่งร้านใหม่ทุกครั้งหลังลูกค้าใช้บริการ…
แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว
เผยเชียนส่ายหน้า “จำเป็นสิ!
“ร้านเราเป็นภัตตาคารระดับสูง นอกจากจะใช้วัตถุดิบชั้นเลิศกับฝีมือเยี่ยมยอดรังสรรค์อาหารสุดพิเศษออกมาแล้ว บรรยากาศในร้านก็ต้องจัดให้หรูเลิศไม่แพ้กัน
“ขนาดนักปราชญ์สมัยก่อนยังมีแก้วหลายแบบไว้ดื่มเหล้าแต่ละชนิดเลย แถมวิธีดื่มก็ยุ่งยากซับซ้อน แต่ที่ทำไปก็ไม่ใช่แค่ทำพอเป็นพิธี แต่แก้วแต่ละแบบจะช่วยให้ลิ้มรสเหล้าได้ดียิ่งขึ้น ทำให้สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่พิเศษกว่าปกติ!
“ภัตตาคารอื่นมีอาหารแค่แบบเดียวทำให้จัดบริการได้แค่สไตล์เดียว
“แต่ภัตตาคารของเรามีอาหารทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นตะวันตก จีน ญี่ปุ่น ฝรั่งเศส เราต้องเตรียมการตกแต่งภายในไว้หลากหลายรูปแบบเพื่อให้ลูกค้าได้รับประสบการณ์การกินอาหารที่ดีที่สุด เราต้องจัดการทุกอย่างให้เต็มที่ ทั้งการตกแต่ง โต๊ะ จานชาม ไปจนถึงบรรยากาศภายในร้าน!
“รายละเอียดพวกนี้แหละที่จะเป็นตัวกำหนดว่าร้านเราจะประสบความสำเร็จได้รึเปล่า เข้าใจไหม”
หลินชั่นหรงอ้าปากเล็กน้อยด้วยความอึ้ง
ก็…
ฟังดูมีเหตุผล แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ
บรรยากาศในร้านถือเป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่มันจำเป็นจะต้องเปลี่ยนสไตล์การตกแต่งกับจานชามที่ใช้อยู่ตลอดด้วยเหรอ
หรือว่า… บอสเผยไม่อยากทำอะไรอยู่ในกรอบเดิมๆ เขาอาจอยากทำอะไรที่สมบูรณ์แบบกว่านี้
การจัดเตรียมบรรยากาศสำหรับการกินอาหารที่ดีเยี่ยมจะช่วยให้ลูกค้าได้รับประสบการณ์การใช้บริการชั้นยอด
ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่!
หลินชั่นหรงพยักหน้ารัว “โอเคครับ บอสเผย ผมเข้าใจแล้ว!
“กลับถึงบ้าน ผมจะไปค้นข้อมูลเรื่องพวกนี้เพิ่มกับจัดอบรมพนักงานอย่างเป็นระบบให้พวกเขาเสิร์ฟอาหารได้ทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นจีน ตะวันตก หรือญี่ปุ่น โดยไม่มีข้อผิดพลาด เราจะทำทุกอย่างให้ออกมาสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่บรรยากาศในร้านและการให้บริการไปจนถึงวิธีการเฉพาะในการดื่มด่ำกับอาหาร!”
“เอ่อ…”
เผยเชียนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่
จริงๆ เขาไม่ได้จะเข้มงวดอะไรขนาดนั้น เพราะลูกค้าที่มาภัตตาคารก็มีแค่เหล่าพนักงานในสังกัด เพราะอย่างนั้น การบริการจึงไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบก็ได้
สุดท้ายหลินชั่นหรงก็เข้าใจผิดไปเต็มๆ เขาเองก็พูดอะไรไม่ได้เพราะจะดูแปลกๆ
หลินชั่นหรงนึกเรื่องหนึ่งออก “บอสเผยครับ ภัตตาคารเราจะใช้ชื่อว่าอะไรเหรอครับ”
เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามกลับ “เราต้องตั้งชื่อภัตตาคารด้วยเหรอ”
หลินชั่นหรง “…”
ถามอะไรล่ะนั่น ก็ต้องตั้งอยู่แล้วสิ!
ไม่อย่างนั้นลูกค้าจะไปแนะนำเพื่อนยังไง เวลาคุยกันคงแปลกน่าดู
“แก เมื่อวานฉันไปกินภัตตาคารโคตรเด็ดมา!”
“จริงเหรอ ร้านชื่ออะไร”
“ไม่มีชื่อ!”
โคตรพิลึกเลย…
ถ้าอยากโฆษณาร้านในเว็บรีวิวร้านอาหาร ยังไงก็ต้องมีชื่อร้าน!
แถมภัตตาคารนี้ยังตั้งอยู่ในวิลล่า
คนสัญจรไปมาก็ไม่ค่อยมี ถ้าไม่แขวนป้ายไว้ด้านนอกก็คงไม่มีใครรู้ว่านี่คือร้านอาหาร อาจจะคิดไปว่าเป็นบ้านใครสักคนแทน!
เผยเชียนส่ายหน้าอย่างมั่นใจ “ชื่อไม่จำเป็นต้องมีหรอก
“อาหารจะสร้างชื่อให้เราเอง
“ถ้าอาหารดีจริงลูกค้าก็มาเอง ถึงจะไม่โฆษณาอะไร เดี๋ยวร้านก็ดังได้เอง”
หลินชั่นหรงอ้าปากค้าง “แต่เราต้องมีชื่อร้านไว้ไปจดทะเบียนนะครับบอสเผย”
“โอ้” เผยเชียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “งั้นคุณตั้งได้เลย ยังไงคุณก็เป็นผู้จัดการสาขา
“ตั้งได้แล้วก็จดทะเบียนด้วยชื่อนั้นแหละ แต่ไม่ต้องขึ้นป้ายด้านนอกนะ เราจะใช้อาหารมัดใจลูกค้า!
“จัดแจงทุกอย่างดีๆ ล่ะ เดี๋ยวผมจะพาพนักงานเถิงต๋ามากินเลี้ยงที่ร้านวันเปิดกิจการ!”
หลินชั่นหรงหนักใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าตัวเองต้องเป็นคนคิดชื่อร้าน แต่พอเห็นสายตาไว้วางใจของบอสเผย เขาก็พยักหน้า
“ได้ครับบอสเผย! ผมจะพยายามเต็มที่!”
…
พอกลับถึงอพาร์ตเม้นต์ เผยเชียนก็เปิดเว็บอ้ายลี่เต่าเข้าไปดูคลิปที่ตัวเองลงเอาไว้
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี