ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 32

เผยเชียนนิ่งไปชั่วครู่ “เลขาซิน คุณนี่ช่างใส่ใจที่สุดเลย! ผมลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย!”

ว่ากันตามทฤษฎีแล้ว เสื้อผ้าไม่น่าจะเป็นเรื่องสำคัญสำหรับอุตสาหกรรมเกม

ส่วนอุตสาหกรรมธุรกิจการเงินและธุรกิจดั้งเดิมอื่นๆ เสื้อผ้าเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดเวลามีการประชุมธุรกิจ

ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือนาฬิกาที่ใส่ ไปจนกระทั่งรถที่ขับ ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องสำคัญมาก

บางคนเสียเงินไปเป็นหมื่นเพื่อตัดสูทตัวเดียวเพราะเป็นเรื่องจำเป็น

ถ้าไม่แต่งตัวให้ดูดี อาจจะเจรจาธุรกิจไม่สำเร็จเนื่องจากไม่สามารถสร้างภาพลักษณ์ที่ดีตอนพบกันครั้งแรกได้

เช่นเดียวกัน เสื้อผ้าที่เหมาะสมดูดีก็เป็นมารยาทพื้นฐานเวลาหางานในอุตสาหกรรมธุรกิจดั้งเดิมต่างๆ

แต่ทุกอย่างแตกต่างออกไปในยุคอินเทอร์เน็ต โดยเฉพาะในอุตสาหกรรมเกม

เจ้าของบริษัทเกมยักษ์ใหญ่หลายคนใส่แค่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นไปทำงาน

แม้แต่โปรแกรมเมอร์ที่มาสมัครงานยังใส่แค่เสื้อยืดธรรมดาๆ หรือเสื้อเชิ้ตลายตารางหมากรุก กางเกงยีน รองเท้าแตะ สะพายกระเป๋าเป้

ถึงอย่างไรในอุตสาหกรรมเกม ทักษะด้านเทคนิคก็สำคัญกว่าเสื้อผ้าที่ใส่ตอนสัมภาษณ์งาน

เพราะมีวัฒนธรรมแบบนี้ ผู้มาสัมภาษณ์งานส่วนใหญ่จึงไม่ได้แต่งตัวดูดีเป็นพิเศษสำหรับการสัมภาษณ์งาน เอาเข้าจริง คนที่สวมสูทผูกเนกไทมาอาจจะดูแปลกแยกกว่าด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุผลนี้ เผยเชียนจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้

แต่พอเลขาซินเตือน เผยเชียนก็เปลี่ยนความคิด เขาต้องการเสื้อผ้าจริงๆ

เหตุผลข้อแรกคือ ค่าใช้จ่ายนี้จะใช้บัญชีของบริษัท ทำให้เขาสามารถผลาญเงินได้เพิ่ม!

เหตุผลข้อสองคือ เสื้อผ้าจะช่วยให้เผยเชียนทำงานได้ดีขึ้น

ตอนนี้เผยเชียนเป็นนักศึกษา และยังไม่ทันจะถึงวันเกิดครบอายุสิบแปดเลย ถึงเขาจะมีความทรงจำสิบปีข้างหน้าอยู่ในหัว แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะสร้างภาพลักษณ์ความเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากได้

อายุของเขาเป็นตัวจำกัดทำให้ไม่ว่าจะแต่งกายอย่างไรก็ไม่สามารถแสดงภาพลักษณ์นักธุรกิจมืออาชีพได้

ดังนั้นเสื้อผ้าจึงเป็นเรื่องสำคัญ

ตัวอย่างเช่น ในบางองค์กร หัวหน้าที่เป็นผู้ใหญ่สามารถเข้าหาคนอื่นได้อย่างไร้กังวล ส่วนหัวหน้าที่เป็นคนหนุ่มสาวต้องตีหน้าขรึมไปตลอด

ทำไมน่ะหรือ

เพราะถ้าไม่แสดงสีหน้าอย่างนั้นก็ดูไม่น่าจะโน้มน้าวใจใครได้ และคงเป็นเรื่องยากที่จะสั่งการเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา

แล้วจะทำงานได้อย่างไรถ้าลูกน้องไม่นับถือ

เผยเชียนยังเป็นเด็กนักศึกษา ในขณะที่คนซึ่งจะมาสัมภาษณ์งานส่วนใหญ่น่าจะเป็นผู้ที่เข้าสู่โลกการทำงานมาสักพักแล้ว และอายุอาจจะมากกว่าเขาหกถึงเจ็ดปี

ถ้าเผยเชียนใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นราคาไม่กี่สิบหยวน ใครจะให้ความนับถือกันเล่า

ถึงใจจริงแล้ว เผยเชียนจะอยากสร้างเกมกากๆ ขึ้นมา แต่เขาก็ต้องสร้างอย่างพิถีพิถันอยู่ดี!

อย่างน้อยตัวเกมก็ต้องผ่านกระบวนการประเมินและอัปโหลดขึ้นไปบนแพลตฟอร์มให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นระบบจะถือว่าเป็นการทำผิดกฎ

เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น เผยเชียนจะต้องควบคุมพนักงานให้เชื่อฟังตนเองให้ได้

หมายความว่าเขาจะต้องสร้างภาพลักษณ์ให้ตนเอง

ถึงจะสร้างภาพว่าเป็นนักออกแบบเกมหนุ่มผู้มากความสามารถไม่ได้ เขาก็ต้องสร้างภาพลักษณ์ทายาทลำดับสองของตระกูลร่ำรวยผู้รักษาคำพูดของตัวเองให้ได้

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องหาเสื้อผ้าราคาแพง

เพราะอย่างไร ตามทฤษฎีแล้ว ทายาทลำดับสองของตระกูลร่ำรวยก็ไม่น่าจะใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นราคาไม่กี่สิบหยวนทุกวัน

ก็จริงที่อาจจะมีคนแปลกๆ แบบนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องปกติอยู่ดี

ซินไห่ลู่ยิ้มอย่างสุภาพ “ถ้าบอสคิดว่าจำเป็น ดิฉันจะพาบอสไปเลือกเสื้อผ้าที่ห้างใกล้ๆ ค่ะ”

นั่นคือสิ่งที่เผยเชียนต้องการที่สุด

…

…

รถปอร์เช่ คาเยนน์จอดอยู่ในชั้นใต้ดินของห้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิงโจว

เผยเชียนเปิดประตูลงจากรถ

“ทางนี้ค่ะ”

เลขาซินนำทางเผยเชียนที่กำลังเพลิดเพลินกับการถูกดูแลอย่างประธานบริษัท

ห้างนี้เป็นห้างที่ใหญ่และหรูที่สุดในเมืองจิงโจวซึ่งเผยเชียนไม่เคยมาเลยสักครั้ง

แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้สำคัญอะไร เขามาที่นี่เพื่อหาเสื้อผ้าเท่านั้น เลขาซินเลือกอะไรให้ก็ใส่อันนั้น

ผู้ชายกับผู้หญิงเวลาซื้อของนั้นแตกต่างกัน

การซื้อของสำหรับผู้หญิงคือเดินทุกชั้นแวะทุกที่ เพื่อดูว่ามีอะไรตรงใจตัวเอง พวกผู้หญิงจะสนุกสนานกับขั้นตอนการซื้อของ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน