ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 34

จากความทรงจำของตัวเอง เผยเชียนไปตามหาเปาซวี่ที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ ประตูทิศตะวันตกของมหาวิทยาลัย

เอกลักษณ์ของเป้าหมายโดดเด่นชัดเจน

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาว แต่เปาซวี่กลับสวมเสื้อสเวตเตอร์และพาดเสื้อโค้ตตัวหนาไว้บนพนักเก้าอี้

นั่นไม่ได้เป็นเพราะเขากลัวหนาว แต่เป็นเพราะเขาใส่ชุดนี้มาตั้งแต่หน้าหนาวที่ผ่านมาต่างหาก…

นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครทำแบบนี้ได้อีก

ตอนนี้เปาซวี่กำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

บนหน้าจอ ตัวละครของเขานั่งเปื่อยไม่ทำอะไรอยู่บนเก้าอี้ที่ลอยอยู่เหนือเมืองหลัก

เมื่อเผยเชียนเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นหนังศีรษะมันเยิ้มจางๆ

กลิ่นไม่ได้รุนแรงมาก น่าจะเป็นเพราะผมของเปาซวี่บางจนแทบจะไม่เหลืออะไรบนหัวแล้ว

อืม ถ้าฉันทำให้เขายอมออกจากร้านอินเทอร์เน็ตได้ ฉันจะเอาเงินฟาดให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ

“เปาซวี่” เผยเชียนเอ่ยทัก

หลังจากนิ่งไปสิบวินาที เปาซวี่ก็หันหน้ามามอง ดวงตาที่ด้านใต้ดำคล้ำเป็นวงใหญ่กะพริบ “นายเรียกฉันเหรอ”

พอมั่นใจว่าถูกคน เผยเชียนก็นั่งลงข้างๆ เปาซวี่

“ฉันมีงานให้นายทำ สนใจมั้ย” เผยเชียนถาม

เปาซวี่หันกลับไปจ้องจอด้วยสายตาว่างเปล่า “ผู้จัดการร้านเน็ตเหรอ ไม่สนอ่ะ”

“เปล่า ไม่ใช่ผู้จัดการร้านเน็ต นักออกแบบเกมเพื่อสร้างเกมของนายขึ้นมาเองต่างหาก” เผยเชียนตอบ

เปาซวี่หันกลับมามองประเมินเผยเชียนช้าๆ

สุดท้ายเขาก็สรุปได้ว่าเผยเชียนเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง

“อย่ามาอำกันเล่น” เปาซวี่ไม่เชื่อคำของเผยเชียน

เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก ในใจนึกสงสัยว่าสถานการณ์จะดีกว่านี้ไหมถ้าเขาใส่ชุดอื่นมา

แต่สูทของเขายังไม่มาส่ง

เผยเชียนไม่อยากให้เรื่องยืดยาวมากจึงควักเงินห้าร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋า

“ถ้านายอยากทำงานนี้ นี่เป็นเงินเดือนล่วงหน้า”

เปาซวี่มองแบงก์ร้อยหยวนสีแดงห้าใบด้วยดวงตาเป็นประกาย

เขาเริ่มเชื่อขึ้นมาเล็กน้อยว่าเผยเชียนพูดเรื่องจริง

ถ้าจะมาหลอก เผยเชียนต้องเป็นฝ่ายขอเงิน ทำไมเขาต้องเอาเงินมาให้ด้วย

แถมยังให้ตั้งห้าร้อยหยวน

ในปี 2009 นี้ สำหรับคนแบบเปาซวี่แล้ว เงินห้าร้อยหยวนถือเป็นเงินก้อนใหญ่ เพราะค่าใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตในช่วงปีนี้อยู่ที่สองถึงสามหยวนต่อชั่วโมงเท่านั้น

“ไม่ใช่แค่นี้นะ บริษัทของเรามีคอมพิวเตอร์สเป็กสูงพ่วงด้วยหน้าจอคู่ นายจะเล่นเกมตอนไหนก็ได้ตามใจชอบ” เผยเชียนพูดเสริมอย่างมั่นใจ

เปาซวี่ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เขาไม่ต้องเสียเงินสักแดงเดียวแต่ได้เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์สเป็กสูงตอนไหนก็ได้!

จะไม่สะดวกสบายกว่าร้านอินเทอร์เน็ตหรือ

ทำแบบนี้ก็เหมือนกับโยนปลาตัวเล็กให้แมวผู้หิวโซ!

“ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม แล้วงานต้องทำอะไรบ้าง” เปาซวี่ถามอย่างงุนงง

“งานของนายก็คือการเล่นเกม! ตำแหน่งงานที่ฉันจะจ้างนายคือผู้ทดสอบเกม!”

“นายต้องทดสอบเกมของบริษัทเราและบริษัทอื่นๆ ถ้าเจอปัญหาอะไร นายก็มารายงานให้ฉันฟังให้ไวที่สุด”

“แน่นอนว่านายมีส่วนร่วมในขั้นตอนการออกแบบและเสนอความเห็นได้ด้วย”

“ฉันคิดว่านายทำตำแหน่งนี้ได้ นายคิดว่าไง”

เผยเชียนผุดยิ้มเจ้าเล่ห์

เปาซวี่ย่นปาก ลำคอสั่นเล็กน้อย

นี่คือชีวิตที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันถึงไม่ใช่หรือ

ได้เล่นเกมและทำเงินไปด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก

“ได้เลย…เอ่อ ได้ ฉันจะลองคิดดู ถ้าเป็นอย่างที่นายว่าจริง ฉัน…จะลองทำดูก็ได้”

ตอนแรกเปาซวี่จะตอบไปว่า ‘ได้เลย’ แต่พอคิดดูอีกที เขาก็ยังสงสัยว่ากำลังโดนต้มอยู่หรือเปล่า

ทำให้เขาต้องเปิดทางรอดให้ตัวเอง เปาซวี่จะตัดสินใจอีกทีหลังจากเห็นที่ทำงานแล้วจริงๆ

เผยเชียนมั่นใจว่าเขาทำให้เปาซวี่คล้อยตามได้สำเร็จ

ไม่มีเหตุผลอะไรให้อีกฝ่ายปฏิเสธข้อเสนอสุดดีเยี่ยมขนาดนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน