ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 38
“ก็ไม่แย่ แกอยากดูประวัติพนักงานมั้ยล่ะ” เผยเชียนโยนกองประวัติส่วนตัวของผู้สมัครลงบนโต๊ะกาแฟให้หม่าหยาง
“ผมเหรอ… ผมดูได้จริงเหรอ” หม่าหยางสนใจ
“เอาเลย ตามสบาย” เผยเชียนตอบ
ที่เผยเชียนให้หม่าหยางดูประวัติส่วนตัวผู้สมัครเพราะเขาหวังจะให้หม่าหยางช่วยรับผิดชอบหน้าที่นี้ในอนาคต
เหตุผลหนึ่งก็เพราะหม่าหยางเป็นคนที่เผยเชียนไว้ใจที่สุด
อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะถ้าหม่าหยางแบ่งงานเขาไปบ้าง บริษัทน่าจะเจ๊งได้ไวขึ้น!
หม่าหยางดูประวัติส่วนตัวของผู้สมัครยี่สิบกว่าคน
เขาเปิดดูอีกรอบด้วยความงุนงง
เป็นเรื่องปกติที่เขาจะงง
ทุกคนที่เผยเชียนรับเข้ามาล้วนเป็นคนไม่เอาถ่าน! ทำได้แค่เขียนประวัติให้ดูดี!
ดูหวงซื่อปั๋วเป็นตัวอย่าง
เขาเข้ามาทำงานในวงการเกมได้ครึ่งปีและอยู่ในทีมพัฒนาแผนของบริษัทเก่า พูดง่ายๆ คือ มีหน้าที่แค่รับผิดชอบดูกระบวนการทำงานและจัดข้อมูลหรือไม่ก็เดินเอกสาร เอาเข้าจริง เขาไม่มีโอกาสได้เขียนแผนร่างด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ
กลับกัน เขาแค่เอาแผนร่างที่นักออกแบบผู้มีประสบการณ์เขียนขึ้นมาตรวจดู ถ้าเจอปัญหาอะไรก็แก้เองไม่ได้ ต้องไปปรึกษานักออกแบบที่ทำแผน
หม่าหยางเปิดดูประวัติทั้งหมดแล้วพบว่าไม่มีพนักงานคนไหนเคยทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบมาก่อน ทุกคนเคยทำแต่งานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
เห็นแบบนี้ใครกันจะไม่งง
“พี่เชียน หัวหน้าฝ่ายออกแบบหายากขนาดนี้เลยเหรอ หรือเราควรขึ้นเงินเดือนดี ไม่ก็จ้างบริษัทหาคนช่วยหาให้” หม่าหยางงุนงง
เขารู้ว่าพนักงานส่วนใหญ่ที่จ้างมาอย่างมากสุดก็เป็นได้แค่ผู้ช่วย และไม่เห็นใครสักคนที่น่าจะทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบเกมได้เลย
เพราะแบบนี้เขาเลยคิดว่าปัญหาน่าจะอยู่ที่การหาคนมาทำตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบ และสงสัยว่าคงเป็นเพราะพวกเขาตั้งเงินเดือนไว้ต่ำเกินไป
เผยเชียนส่ายหน้ารัว “ไม่ มีหัวหน้าฝ่ายออกแบบมาสมัครหลายคน แต่ฉันปัดตกหมด”
หม่าหยางอึ้งไป “ไหงงั้น!”
“เพราะไม่ตรงกับที่เราต้องการเลยสักนิดไง!”
เผยเชียนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรอบๆ ช้าๆ เพื่อให้ดูเป็นคนเก่งกาจ
“อย่างแรกเลย พวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบทุกคนมีปัญหาหนักเหมือนกันหมด นั่นคือ…หัวล้าหลัง!”
“สมองพวกเขาคิดถึงแต่วิธีการเดิมๆ คิดอะไรใหม่ไม่ได้เลย!”
“อุตสาหกรรมเกมต้องการคนที่มีความคิดสร้างสรรค์เพื่อที่จะพัฒนาไปข้างหน้า ถ้าหัวหน้าฝ่ายออกแบบไม่มีความคิดสร้างสรรค์ เกมของเราจะดีได้ยังไง”
“อีกอย่างพวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบขอเงินเดือนสูงกันทุกคน! สูงมากถ้าเทียบกับที่เราให้!”
“ตอนนี้เงินเดือนตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบอยู่ที่ประมาณแปดพันหยวน เกือบสามเท่าของเงินเดือนพนักงานทั่วไป จะกลายเป็นภาระด้านการเงินของเราได้”
“ก็ถูกที่หลักๆ เป็นเพราะเราให้เงินเดือนต่ำไป”
“ข้อสุดท้ายที่สำคัญที่สุดเลยคือ…พวกเขาไม่มีใจรักเรื่องเกมเลยสักนิด!”
“คนหนุ่มสาวอยู่ในช่วงที่ยังไฟแรงและพร้อมสู้ไล่ตามความฝัน แต่พวกหัวหน้าฝ่ายออกแบบอายุสามสิบกว่าแล้ว สนใจแค่เรื่องการงานที่มั่นคง หลายคนยังฟาร์มเลเวลตัวละครในเกม Fantasy World ให้ตันไม่ได้เลย!”
“บอกฉันมาสิ ถ้านั่นไม่ใช่ไม่มีใจรักในการเล่นเกมแล้วมันคืออะไร!”
หม่าหยางตะลึงงันไป
“จริงอยู่ที่พวกเขาอาการหนักอยู่”
“แต่…ถ้าไม่มีพวกเขา แล้วใครจะเป็นคนนำเรื่องการออกแบบเกมล่ะ…”
หม่าหยางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
เผยเชียนตบอก “ฉันไง!”
“เอ่อ…” หม่าหยางลังเล “พี่เชียน ผมเชื่อในความสามารถพี่นะ แต่พี่เป็นเจ้าของบริษัท! ผมว่าพี่ต้องมีหัวหน้าฝ่ายออกแบบเก่งๆ มาช่วยงาน ไม่งั้นต้องเจอปัญหาตอนวางขายเกมแน่…”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี