ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี นิยาย บท 37

เผยเชียนส่ายนิ้วและไล่เรียงทุกอย่างให้หวงซื่อปั๋วฟัง อีกฝ่ายอึ้งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น

การต่อรองอัตราค่าจ้างแบบกลับตาลปัตรทำให้หวงซื่อปั๋วตะลึงงัน

สี่พันหยวนหรือ

นั่นมันสองเท่าจากที่คิดไว้เลยนะ

บอสเผยเป็นอะไรหรือเปล่า

หรือคนรวยเขาเป็นแบบนี้กัน

หวงซื่อปั๋วอ้าปากค้าง เขาเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบกลับ “ก…ก็ได้ครับ”

เผยเชียนยิ้ม “ไม่ต้องห่วง พนักงานใหม่ได้เงินเดือนต่ำเป็นปกติ ขอแค่คุณทำงานดี คุณก็มีโอกาสได้ขึ้นเงินเดือนทุกเดือน”

ขึ้นเงินเดือนหรือ!

หวงซื่อปั๋วคิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน

“โอเค ถ้างั้นก็ตามนี้แหละ!” เผยเชียนยืนขึ้น “อย่าลืมมาทำงานวันมะรืน ยินดีต้อนรับสู่บริษัทเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีครับ”

…

พนักงานต้อนรับพาหวงซื่อปั๋วกลับออกไป

เผยเชียนแสนสุขใจ เขาได้พนักงานสุดเหมาะสมมาอีกคนแล้ว!

เขามั่นใจตั้งแต่ตอนที่หวงซื่อปั๋วนั่งลงแล้ว ว่านี่แหละคือคนที่ตนต้องการ

คนที่ขยันแต่ไม่ค่อยฉลาด

นี่แหละพนักงานที่สมบูรณ์แบบ!

เงินเดือนสี่พันหยวนถือว่าเป็นอัตราที่เหมาะสม ระบบไม่สามารถหาจุดตำหนิได้

ยกตัวอย่างเช่น หัวหน้าฝ่ายวางแผนหลิวที่สมัครเข้ามาสัมภาษณ์เมื่อครู่เป็นคนซึ่งไม่ตรงกับคุณสมบัติที่เผยเชียนกำหนดไว้สักนิด

หลังจากครุ่นคิดดู เผยเชียนก็เขียนโน้ตอธิบายความคิดเห็นจากการสัมภาษณ์ลงบนประวัติส่วนตัวของเหล่าผู้มาสัมภาษณ์

โน้ตที่เขียนไว้บนประวัติส่วนตัวของหัวหน้าหลิวคือ “มีประสบการณ์เยอะแต่ความคิดล้าหลัง แนวคิดแบบดั้งเดิมของผู้สมัครขาดความคิดสร้างสรรค์ มองการสร้างเกมเหมือนงานอื่นทั่วไป ขาดใจรักเรื่องเกมและไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องการสร้างเกมใหม่ได้ ไม่เหมาะรับเข้าทำงาน”

ส่วนนี่คือโน้ตที่เขียนไว้บนประวัติส่วนตัวของหวงซื่อปั๋ว “หน้าใหม่ที่คิดปฏิรูปวงการเกม มีใจรักเรื่องเกม กระตือรือร้นและขยันมาก เพื่อให้ตอบรับกับค่าใช้จ่ายเลยให้เงินเดือนเริ่มต้นที่สี่พันหยวน”

เผยเชียนรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากหลังจากเขียนอธิบายความคิดเห็นเสร็จ

ดูเหมือนว่าระบบจะไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้เลย!

ดูจากทิศทางในตอนนี้ ความสำเร็จอยู่ไม่ไกลแล้ว!

…

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน วันศุกร์ก็มาถึงอีกครั้ง

เผยเชียนนอนแผ่อยู่บนโซฟาในห้องพักผ่อน รู้สึกแน่นท้องเพราะดื่มชาเยอะเกินไป แต่ฤทธิ์ชาก็ส่งผลดีเสียจนนอนกลางวันไม่ได้

เครื่องปรับอากาศเปิดที่อุณหภูมิแสนสบายขณะที่เผยเชียนกลิ้งไปมาในชุดสูทหลักหมื่น

ตอนใส่สูทใหม่ๆ เผยเชียนคอยบอกตัวเองว่าเขากำลังใส่เงินหมื่นอยู่บนตัว

แต่ตอนนี้เผยเชียนกลับมองมันไม่ต่างจากชุดธรรมดาทั่วไป

นั่นเพราะทุกครั้งที่เขาใส่สูทไปสักพัก ซินไห่ลู่ก็จะแวะไปรับสูทที่อพาร์ตเม้นต์ของเขาเพื่อส่งซัก ไม่ว่าสูทตัวนั้นเขาจะใส่หรือยังไม่ใส่ หรือจะใส่นานแค่ไหน พอซักเสร็จแต่ละตัวก็เหมือนกันหมด

เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว เขาจะใส่อย่างไรก็ได้ตามใจ!

ถ้าขาดก็แค่ซื้อใหม่

เผยเชียนรู้สึกว่าตัวเองฟู่ฟ่ามาก

ตลอดช่วงที่ผ่านมา เขาไม่ได้กลับไปหอพักเลยและเริ่มคุ้นชินกับอพาร์ตเม้นต์ เผยเชียนนึกภาพตัวเองต้องอยู่อัดรวมกันเป็นปลากระป๋องกับชายห้าคนในหอพักแคบๆ ไม่ได้อีกต่อไป

รูมเมตคนอื่นๆ พอจะรู้ว่าช่วงนี้เขาทำงานหนักในธุรกิจของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะทุกคนง่วนอยู่กับการปั่นงานเพราะเป็นเด็กปีหนึ่ง ตอนนี้พวกเขายังเต็มที่กับชีวิตในมหาวิทยาลัยและบรรดานักศึกษาสาวรอบตัวเลยไม่ได้สนใจเรื่องเงินมากนัก

อีกอย่าง เผยเชียนก็ไม่ได้ไปโอ้อวดอะไรให้ฟัง พวกเขาเลยไม่คิดว่าเผยเชียนจะทำอะไรได้สำเร็จ

ถึงอย่างไรในแต่ละปีจะมีเด็กสองสามคนที่จู่ๆ ก็ลาออกไปเริ่มธุรกิจของตัวเอง แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังและกลับมาเรียนใหม่

การเริ่มต้นธุรกิจเป็นอะไรที่เสี่ยงมากแต่ผลที่ได้ก็คุ้มค่าไม่น้อย ถึงแม้คนส่วนใหญ่จะได้สัมผัสแต่ความเสี่ยงก็เถอะ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน